Gawęda (literatura) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Gawęda – gatunek prozy epickiej, wywodzący się z tradycji kultury szlacheckiej. Pierwotnie była tylko opowieścią ustną, wygłaszaną w towarzyskich okolicznościach w trakcie biesiady. Odznacza się otwartą kompozycją, swobodą w prowadzeniu wątków, powtórzeniami, licznymi zwrotami do słuchaczy.

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]