Gedryt – Wikipedia, wolna encyklopedia

Gedryt

Właściwości chemiczne i fizyczne
Skład chemiczny	[Mg2][Mg3Al2][(OH)2|Al2Si6O22] zasadowy glinokrzemian magnezu, żelaza i glinu
Twardość w skali Mohsa	5,5 – 6,0
Przełam	nierówny
Łupliwość	doskonała
Układ krystalograficzny	rombowy
Gęstość	3,2-3,4 g/cm³
Właściwości optyczne
Barwa	brązowa, brązowozielona, zielona, szara, białoszara
Rysa	białoszara
Połysk	szklisty

Gedryt – minerał z gromady krzemianów zaliczany do grupy amfiboli. Jest minerałem rzadkim.

Jego nazwa pochodzi od miejscowości Gèdres we Francji (występuje w dolinie Héas, znajdującej się niedaleko od Gèdres). Odkryty został w 1836 roku.

Zazwyczaj tworzy kryształy o pokroju długosłupkowym, igiełkowym. Występuje w skupieniach blaszkowych, włóknistych, promienistych. Jest kruchy, przeświecający.

Jest typowym minerałem skał metamorficznych zmienionych kontaktowo. Spotyka się go w intruzjach granitoidowych i żyłach rudnych.

Miejsca występowania:

• gedryt występuje głównie we Francji,
• także w Niemczech (Badenia-Wirtembergia), Szwecji (Värmland), Wielkiej Brytanii (Szkocja), Stanach Zjednoczonych (Arizona, Kolorado, Georgia, Maine, Massachusetts, Nevada, Karolina Północna, Vermont, Wirginia, Wisconsin), Algierii, Zachodniej Australii, Finlandii, we Włoszech i na Sri Lance,

• w Polsce został stwierdzony w skałach metamorficznych (niektórych łupkach) północnych Tatr.

• interesuje naukowców,
• interesujący dla kolekcjonerów.

• galeria i opis na www.webmineral.com (ang.)
• opis na www.mindat.org (ang.)