George Borg Olivier – Wikipedia, wolna encyklopedia

George Borg Olivier
Giorgio Borg Olivier

Data i miejsce urodzenia	5 lipca 1911 Valletta
Data i miejsce śmierci	29 października 1980 Sliema
Premier Malty
Okres	od 20 grudnia 1950 do 11 marca 1955
Przynależność polityczna	Partia Narodowa
Poprzednik	Enrico Mizzi
Następca	Dom Mintoff
Premier Malty
Okres	od 3 marca 1962 do 21 czerwca 1971
Przynależność polityczna	Partia Narodowa
Poprzednik	Dom Mintoff
Następca	Dom Mintoff
Przewodniczący Partii Narodowej
Okres	od 1950 do 1977
Przynależność polityczna	Partia Narodowa
Poprzednik	Enrico Mizzi
Następca	Edward Fenech Adami
Multimedia w Wikimedia Commons

George Borg Olivier^[1], Giorgio Borg Olivier^[2] (ur. 5 lipca 1911 w Valletcie^[1], zm. 29 października 1980 w Sliemie^[2]) – maltański prawnik i polityk. Deputowany i minister. Premier Malty w latach 1950–1955 oraz 1962–1971, w tym pierwszy premier po uzyskaniu przez Maltę niepodległości. Lider Partii Narodowej w latach 1950–1977, w latach 1955–1958 oraz 1971–1976 lider opozycji w maltańskim parlamencie.

Urodził się 5 lipca 1911 w Valletcie. Uczył się w liceum, a następnie na wydziale prawa Uniwersytetu Maltańskiego, który ukończył w 1937^[1]. W 1939 został wybrany do Council of Government. Związał się z Partią Narodową. W 1947 został wybrany na posła do Izby Reprezentantów, gdzie został zastępcą lidera opozycji Enrica Mizziego. W kolejnych wyborach w 1950 ponownie zdobył mandat, w nowo utworzonym mniejszościowym rządzie lidera PN objął teki ministra pracy i odbudowy oraz ministra edukacji^[1]. 20 grudnia 1950 zmarł Enrico Mizzi, a George Borg Olivier stanął na czele Partii Narodowej oraz objął urząd premiera i tekę ministra sprawiedliwości^[1][3][4]. Po przedterminowych wyborach w maju 1950 ponownie został premierem, tym razem koalicyjnego rządu tworzonego z Malta Workers Party^[2]. Pozostał również ministrem pracy i odbudowy, rezygnując z pozostałych stanowisk ministerialnych. W 1953, po kolejnych przedterminowych wyborach, został powołany jego trzeci rząd, również w ramach koalicji z Malta Workers Party. Wybory parlamentarne w 1958 wygrała Partia Pracy, a George Borg Olivier został liderem opozycji. Przewodniczył delegacji Partii Narodowej na rozmowy z rządem brytyjskim dotyczące autonomii Malty.

W 1962 Partia Narodowa wygrała przeprowadzone po kilkuletnim kryzysie wybory parlamentarne. George Borg Olivier uzyskał wówczas ponownie mandat poselski, który utrzymywał w 1966, 1971 i 1976^[5]. 5 marca 1962 po raz czwarty został premierem, obejmując także tekę ministra gospodarki i finansów^[4][5]. W lipcu 1963 przewodniczył maltańskiej delegacji na konferencję ds. niepodległości Malty. 21 września 1964 Malta ostatecznie uzyskała niepodległość, pozostając we Wspólnocie Narodów.

W 1964 otrzymał z rąk papieża Pawła VI Order Świętego Sylwestra oraz Order Piusa IX, został także doktorem honoris causa Uniwersytetu Maltańskiego. W marcu 1965 w swoim gabinecie objął dodatkowo stanowisko ministra spraw zagranicznych^[1].

Wybory parlamentarne w marcu 1966 ponownie wygrała Partii Narodowa, a George Borg Olivier po raz piąty został premierem. Przejął także ponownie tekę ministra spraw zagranicznych. W 1968 otrzymał Order Pro Merito Melitensi. PN przegrała kolejne wybory w 1971, na stanowisko premiera w czerwcu tegoż roku powrócił Dom Mintoff z Partii Pracy^[3], który w 1974 doprowadził do proklamowania Republiki Malty. George Borg Olivier do 1977 był liderem Partii Narodowej i liderem opozycji. Z przewodnictwa w partii ustąpił wkrótce po kolejnych przegranych przez partię wyborach z 1976, zrezygnował wówczas na rzecz Edwarda Fenecha Adamiego.

Zmarł 29 października 1980 w Sliemie.

• Order Świętego Sylwestra (1964)
• Order Piusa IX (1964)
• Order Pro Merito Melitensi (1968)
• Tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Maltańskiego^[1]

W 1943 ożenił się z Alexandrą Mattei. Mieli troje dzieci – córkę Angelę oraz synów Alexandra i Petera^[1].

• Dr George Borg Olivier. gov.mt. [dostęp 2015-09-04]. (ang.).
• Benjamin Schemmel: Borg Olivier, Giorgio. rulers.org. [dostęp 2015-09-04]. (ang.).