George Perle – Wikipedia, wolna encyklopedia

George Perle (ur. 6 maja 1915 w Bayonne w stanie New Jersey^[1][2][3], zm. 23 stycznia 2009 w Nowym Jorku^[3]) – amerykański kompozytor i teoretyk muzyki.

W latach 1934–1938 studiował na University of Chicago u Wesleya LaViolette^[1][2]. Na początku lat 40. pobierał prywatnie lekcje u Ernsta Křenka^[1][2]. W 1942 roku uzyskał stopień Master of Arts w American Conservatory of Music w Chicago^[2]. W 1956 roku obronił doktorat z muzykologii na New York University^[1][2]. Był wykładowcą University of Louisville (1949–1957), Uniwersytetu Kalifornijskiego w Davis (1957–1961) i Queens College na City University of New York (1961–1985)^[1][2]. W 1967, 1980 i 1987 roku przebywał jako kompozytor rezydent w Tanglewood^[1][2]. Od 1989 do 1991 roku współpracował z San Francisco Symphony Orchestra^[1][2]. Dwukrotny laureat stypendium Fundacji Pamięci Johna Simona Guggenheima (1966 i 1974)^[2]. Laureat MacArthur Fellowship (1986)^[2].

W 1941 roku wspólnie z Robertem Ericksonem i Benem Weberem założył w Chicago New Music Group^[2]. W 1968 roku wraz z Hansem Redlichem i Igorem Strawinskim powołał do życia International Alban Berg Society^[2]. Członek American Academy of Arts and Letters (1978)^[1][2]. W 1980 roku za książkę The Operas of Alban Berg otrzymał nagrodę American Musicological Society^[1][2]. W 1986 roku otrzymał Nagrodę Pulitzera za IV Kwintet na instrumenty dęte^[1][2][3].

Należał do pierwszych amerykańskich kompozytorów posługujących się techniką dodekafoniczną^[2]. Jej reguł nie traktował jednak na sposób ortodoksyjny, opracowując autorski system „tonalności dwunastotonowej”, w którym łączył elementy dodekafonii i tonalności^[1][2][3]. Polegała ona na wykorzystaniu w obrębie materiału dodekafonicznego zbiorów interwałów o stałych cechach strukturalnych, wykazujących cechy modalności i będących źródłami harmoniki kompozycji^[1].

Jako teoretyk zajmował się studiami nad twórczością Skriabina, Bartóka, Schönberga i Weberna^[1]. Pisał także o twórczości Albana Berga, był autorem monografii poświęconej jego operom^[1].

(na podstawie materiałów źródłowych)^[2]

• Serial Composition and Atonality: An Introduction to the Music of Schoenberg and Webern (Berkeley 1962)
• Twelve-Tone Tonality (Berkeley 1977)
• The Operas of Alban Berg (2 tomy, Berkeley 1980 i 1985)
• The Listening Composer (Berkeley 1990)
• The Right Notes: 23 Selected Essays on 20th-Century Music (Hillsdale 1994)
• Style and Idea in the Lyric Suite of Alban Berg (Hillsdale 1995)

(na podstawie materiałów źródłowych)^[1][2]