Giorgio Gaber – Wikipedia, wolna encyklopedia

Giorgio Gaber

Giorgio Gaber (1969)
Imię i nazwisko	Giorgio Gaberscik
Data i miejsce urodzenia	25 stycznia 1939 Mediolan
Data i miejsce śmierci	1 stycznia 2003 Camaiore
Przyczyna śmierci	rak
Instrumenty	gitara
Gatunki	pop
Zawód	Piosenkarz, kompozytor
Aktywność	1958 – 2003
Wydawnictwo	Dischi Ricordi, Ri-Fi, Baby Records, Vedette, Carosello Records
Zespoły
I Due Corsari
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Giorgio Gaber (ur. jako Giorgio Gaberscik 25 stycznia 1939 w Mediolanie, zm. 1 stycznia 2003 w Camaiore) – włoski piosenkarz i kompozytor, przedstawiciel piosenki autorskiej. Jeden z prekursorów rock and rolla we Włoszech.

Giorgio Gaberscik urodził się jako drugie dziecko pochodzącego z Istrii Guido Gaberscika, z zawodu urzędnika i Carli Mazzoran. Gdy miał 9 lat uległ wypadkowi, w wyniku którego jego lewa ręka została lekko sparaliżowana^[1]. W wieku 15 lat zaczął grać na gitarze, aby, według zaleceń lekarza, zapobiec jej paraliżowi; granie w końcu doprowadziło go do zainteresowania się muzyką^[2]. Po uzyskaniu dyplomu w dziedzinie ksiegowości uczęszczał na wydział biznesu i ekonomii na Uniwersytecie im. Bocconiego płacąc za studia z honorariów otrzymywanych za występy w Santa Tecla, słynnej restauracji w Mediolanie. Poznał tam Adriano Celentano, Enzo Jannacciego i Mogola; ten ostatni zaprosił go na przesłuchanie do firmy fonograficznej Ricordi, która ze swej strony zaproponowała młodemu artyście nagranie płyty. Karierę artystyczną Gaber rozpoczął od piosenki „Ciao, ti dirò”, napisanej wspólnie z Luigim Tenco^[3] i uważanej za pierwszy włoski utwór rock and rollowy; wtedy też przyjął pseudonim artystyczny Giorgio Gaber^[1].

18 maja 1957 roku w Palazzo del Ghiaccio w Mediolanie odbył się pierwszy we Włoszech koncert rock and rollowy. Piosenkę „Ciao ti dirò” zaśpiewał wówczas Adriano Celentano, a akompaniował mu zespół Rock Boys w składzie: Luigi Tenco – saksofon, Enzo Jannacci i Giorgio Gaber – gitary, Gianfranco Reverberi – fortepian i Nando de Luca – perkusja^[4]. Po występie w mediolańskiej Santa Tecla, Gaber szybko dostał kontrakt płytowy i wydał „Ciao ti dirò”^[2], swój pierwszy singiel^[5].

W 1959 roku wspólnie z Enzo Jannaccim utworzył duet I due Corsari, który zadebiutował singlem „Ehi!… Stella”/„24 ore”. W roku następnym duet nagrał jedną ze swych najbardziej znanych piosenek, „Una fetta di limone”^[1].

Po „Ciao, ti dirò” przyszły następne przeboje Gabera : „Non arrossire” (1960, z tekstem Umberto Simonetty autora telewizyjnego i teatralnego), „La ballata del Cerruti” (1960), „Trani a gogò” (1962, piosenka inspirowana folklorem mediolańskim, napisana do tekstu Simonetty), „Porta Romana” i „Le nostre serate” (1963)^[1].

W sezonie 1960/61 Gaber dał swój pierwszy recital w teatrze występując na deskach Teatro Gerolamo di Milano razem z Marią Monti w sztuce Il Giorgio e la Miaria wyreżyserowanej przez Giancarla Cobelliego. W 1961 roku parze z Monti zadebiutował również na Festiwalu Piosenki Włoskiej w San Remo śpiewając piosenkę „Benzina e cerini”^[6]. Również w 1961 roku wydał swój pierwszy album, zatytułowany Giorgio Gaber. Znalazło się na nim pięć piosenek wydanych uprzednio na singlach, cztery piosenki nowe i kilka w nowych wersjach^[7]. Wziął udział w kolejnych edycjach Festiwalu Piosenki Włoskiej w San Remo: w 1964 roku – z piosenką „Così felice”, w 1966 z – „Mai mai mai Valentina” i w 1967 – z „E allora dai”. Prowadził też różne programy telewizyjne; w 1969 roku w konkursie Canzonissima zaśpiewał piosenkę „Com'è bella la città”^[3].

W 1965 roku Gaber ożenił się z Ombrettą Colli, która również wywodziła się ze środowiska teatralnego (studiowała w Piccolo Teatro w Mediolanie). W 1966 roku urodziła się im córka Dalia. Latem 1966 Gaber zajął drugie miejsce na Festiwalu Piosenki Neapolitańskiej z piosenką „’A Pizza”^[1].

Pod koniec lat 60. Piccolo Teatro zaproponował mu danie recitalu Il signor G, pierwszego z długiej serii spektakli muzycznych, wystawianych w teatrze, w których piosenki przeplatały się z monologami wprowadzając widza w określony klimat problematyki społecznej, politycznej oraz miłości, cierpienia i nadziei, występy przyprawione były ironią w celu wywołania uśmiechu, ale także pobudzenia sumienia^[3]. Il signor G ukazał się w 1970 roku jako dwupłytowy album, pierwszy tego typu w jego karierze. W 1972 roku ukazał się jego album Dialogo Tra Un Impegnato E Un Non So, nagrany na żywo 6, 7 i 8 listopada tego samego roku^[2]. Inne ważniejsze recitale teatralne Gabera, to: Far finta di essere sani (1972), Libertà obbligatoria" (1976), Polli d'allevamento (1978), Il grigio (1989), E pensare che c'era il pensiero (1995), Un'idiozia conquistata a fatica (1998)^[3]. Obdarzony głębokim głosem Gaber traktował monolog i muzykę jako szczególny sposób wyrażania siebie^[2].

Po nagraniu albumów poświęconych wyłącznie rejestracji swych spektakli, powrócił w 2001 roku na rynek płytowy z albumem La mia generazione ha perso. Zmarł po długiej chorobie 1 stycznia 2003 roku, w swojej willi w Montemagno w Versilia, gdzie spędzał święta z żoną i córką Dalią. 24 stycznia tego samego roku ukazał się jego ostatni album Io non mi sento italiano^[3].

W ciągu swej kariery artystycznej Gaber nagrał 32 albumy, w tym 1 z Miną i 1 z Enzo Jannaccim^[8]

• 1961 – Giorgio Gaber
• 1964 – Questo e quello
• 1965 – Mina & Gaber – Un'ora con loro
• 1967 – Tutti i successi diGiorgio Gaber. Vol. I
• 1968 – Sai com'è
• 1968 – L’asse d'equilibrio
• 1970 – Il signor G (2xLP)
• 1970 – Sexus et politica
• 1971 – I borghesi
• 1972 – Dialogo tra un impegnato e un non so
• 1972 – Barbera e champagne
• 1973 – Far finta di essere sani
• 1974 – Anche per oggi non si vola
• 1978 – Polli di allevamento
• 1979 – Snoopy contro il barone rosso
• 1980 – Pressione bassa
• 1980 – Gaber al Piccolo (5xLP, Album + Box)
• 1981 – Anni affollati
• 1982 – Il Teatro di Giorgio Gaber (Anni affollati)
• 1984 – Gaber
• 1985 – Io se fossi Gaber
• 1987 – Parlami d'amore Mariù
• 1987 – Piccoli spostamenti del cuore
• 1989 – Il grigio (2xCD)
• 1992 – Il teatro canzone
• 1998 – Un'idiozia conquistata a fatica
• 2001 – La mia generazione ha perso
• 2003 – Io non mi sento italiano
• 2004 – Il signor G/I borghesi
• 2007 – Libertà obbligatoria (nagrana w 1976)
• 2007 – Far finta di essere sani
• rok nieznany – Giorgio Gaber - Enzo Jannacci

• Giorgio Gaber w bazie IMDb (ang.)