Giovanni Sgambati – Wikipedia, wolna encyklopedia

Giovanni Sgambati
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

28 maja 1841
Rzym

Pochodzenie

włoskie

Data i miejsce śmierci

14 grudnia 1914
Rzym

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

kompozytor, pianista, dyrygent, pedagog

Odznaczenia
Kawaler Krzyża Wielkiego Orderu Świętych Maurycego i Łazarza (Królestwo Włoch)

Giovanni Sgambati (ur. 28 maja 1841 w Rzymie, zm. 14 grudnia 1914 tamże[1][2][3]) – włoski kompozytor, pianista, dyrygent i pedagog.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Kształcił się początkowo u Amerigo Barbieriego, później uczył się fortepianu u Tiberio Natalucciego w Trevi[1][2]. W 1860 roku wrócił do Rzymu. Był uczniem Ferenca Liszta[1]. Koncertował jako pianista m.in. w Anglii, Francji i Rosji[1]. Od 1869 roku w swoim domu udzielał bezpłatnych korepetycji z gry na fortepianie[1]. W 1877 roku objął klasę kompozycji w nowo utworzonym Liceo Musicale przy Akademii Muzycznej św. Cecylii w Rzymie[1][2][3]. Był wielbicielem Richarda Wagnera, którego poznał osobiście w 1876 roku[2]. Od 1893 roku pełnił funkcję dyrektora artystycznego Accademia Filarmonica w Rzymie[1]. W 1901 otrzymał od króla Krzyż Wielki Orderu śś. Maurycego i Łazarza[4].

Twórczość

[edytuj | edytuj kod]

Jako jeden z nielicznych kompozytorów włoskich XIX wieku tworzył muzykę instrumentalną[2][3], przygotowując grunt pod jej odrodzenie po okresie dominacji opery[1]. Jako dyrygent poprowadził premierowe włoskie wykonania III symfonii Ludwiga van Beethovena i Symfonii dantejskiej Ferenca Liszta[1].

Ważniejsze kompozycje

[edytuj | edytuj kod]

(na podstawie materiałów źródłowych[1][2])

Utwory orkiestrowe

  • I symfonia d-moll (1881)
  • II symfonia Es-dur (1883)
  • Ouverture festiva (1879)
  • Sinfonia-epitalamio (1887)
  • Koncert fortepianowy g-moll (1880)
  • Te Deum laudamus na orkiestrę smyczkową i organy (1893, 2. wersja na dużą orkiestrę 1908)

Utwory kameralne

  • Nonet smyczkowy (1866, zaginiony)
  • I kwintet fortepianowy f-moll (1866)
  • II kwintet fortepianowy B-dur (1876)
  • Kwartet smyczkowy cis-moll (ok. 1882)

Utwory fortepianowe

  • 6 nokturnów (ok. 1873–1897)
  • Preludio e fuga es-moll (1876)
  • Suita (1888)
  • Benedizione musicale na organy (1894)

Utwory wokalno-instrumentalne

  • Audi filia na chór i orkiestrę (ok. 1870)
  • Requiem na baryton, chór i orkiestrę lub organy (1895–1896, wersja zrewidowana 1901)
  • Versa est in luctum cythara mea na baryton, orkiestrę smyczkową i organy (1900)

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f g h i j Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 9. Część biograficzna s–sł. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2007, s. 236–237. ISBN 978-83-224-0865-0.
  2. a b c d e f Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 5 Pisc–Stra. New York: Schirmer Books, 2001, s. 3291–3292. ISBN 0-02-865530-3.
  3. a b c Encyklopedia muzyki. red. Andrzej Chodkowski. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2006, s. 803. ISBN 978-83-01-13410-5.
  4. Giovanna D'Amia, Marina Rosa, Paolo Paleari e Lucia Tenconi: La Villa Reale di Monza. Reggia Estiva del Regno d'Italia. Viterbo: BetaGamma, 2012, s. 95–96. ISBN 978-88-86210-75-1. (wł.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]