Gra na ślepo – Wikipedia, wolna encyklopedia

Paul Morphy gra "na ślepo"

Gra "na ślepo", szachy "na ślepo" – rozgrywanie partii szachowej bez patrzenia na szachownicę

Ten sposób gry znany jest od dawna. Pierwsze pisemne ślady takiej gry pochodzą z 970, kiedy to wędrowiec grecki Czelebi zadziwił szachistów Trypolisu swoją umiejętnością gry "na ślepo".

W 1226 r. Sycylijczyk Buzzeca we Florencji rozegrał trzy partie (z czego dwie "na ślepo").

Od połowy XIX w. tego typu symultany "na ślepo" były rozgrywane przez znanych szachistów, którzy w ten sposób ustanawiali rekordy:

Oceniając poszczególne rekordy "na ślepo" należy uwzględnić (oprócz liczby szachownic) poziom reprezentowany przez przeciwników symultanisty.

Gra "na ślepo" (w szczególności symultany) wymaga wielkiego wysiłku pamięciowego i myślowego.

W turnieju Melody Amber w Monako corocznie arcymistrzowie rozgrywają szereg partii "na ślepo".

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]