Grand Prix Węgier 2008 – Wikipedia, wolna encyklopedia

Grand Prix Węgier 2008

XXIV ING Magyar Nagydíj

11. wyścig z 18 w sezonie 796. Grand Prix Formuły 1
Hungaroring
Data	1–3 sierpnia 2008
Trasa
Liczba okrążeń	70
Długość okrążenia	4,381 km
Dystans	306,663 km
Uczestnicy
Zgłoszenia	20 kierowców
Zakwalifikowało się	20 kierowców
Ukończyło wyścig	18 kierowców
Wyniki
Pole position	Lewis Hamilton (1:20,899, McLaren)
Zwycięzca	Heikki Kovalainen (1h37:27,067, McLaren)
Najszybsze okrążenie	Kimi Räikkönen (1:21,195, Ferrari)
11. Grand Prix w sezonie 2008
Poprzednie	Grand Prix Niemiec
Następne	Grand Prix Europy
Grand Prix Węgier
2007 2008 2009
Multimedia w Wikimedia Commons

Grand Prix Węgier 2008, oficjalnie XXIV ING Magyar Nagydíj^[1] – jedenasta eliminacja Mistrzostw Świata Formuły 1 sezonu 2008, odbywająca się w dniach 1–3 sierpnia 2008 na torze Hungaroring w Mogyoród. Wyścig miał miejsce 3 sierpnia i składał się z 70 okrążeń. Zwyciężył Heikki Kovalainen w McLarenie po starcie z drugiej pozycji. Drugie miejsce zajął jadący Toyotą Timo Glock, natomiast na trzecim miejscu finiszował Kimi Räikkönen w Ferrari. Było to pierwsze zwycięstwo Kovalainena i pierwsze podium Glocka w ich startach w Formule 1. Wygrywając Grand Prix Węgier Kovalainen stał się również setnym kierowcą, który wygrał Grand Prix Mistrzostw Świata Formuły 1.

O zwycięstwo w wyścigu walczyli szczególnie Lewis Hamilton i Felipe Massa, ścigający się odpowiednio McLarenem i Ferrari. Hamilton startował z pole position, ale na pierwszym zakręcie został wyprzedzony po zewnętrznej przez Massę. Massa i Hamilton walczyli o prowadzenie do 41. okrążenia, kiedy to spłaszczyła się opona w samochodzie Hamiltona. To dało Massie ponad dwudziestosekundową przewagę nad Kovalainenem. Na trzy okrążenia przed metą zepsuł się silnik w pojeździe Massy, dzięki czemu wygrał Kovalainen. Najszybsze okrążenie ustanowił Räikkönen, ale Fin startował z szóstej pozycji i przez większość wyścigu podążał za Glockiem i Fernando Alonso w Renault.

Po wyścigu Hamilton powiększył przewagę do pięciu punktów nad Räikkönenem oraz ośmiu nad Massą. Trzynaście punktów do Hamiltona tracił Robert Kubica, za którym byli Nick Heidfeld i Kovalainen. W klasyfikacji konstruktorów prowadziło Ferrari przed McLarenem oraz BMW Sauber.

W Grand Prix Węgier uczestniczyło dwudziestu kierowców w dziesięciu zespołach^[2]. Zespołami tymi, określanymi mianem konstruktorów, były: Ferrari, McLaren-Mercedes, Renault, Honda, Force India-Ferrari, BMW Sauber, Toyota, Red Bull-Renault, Williams-Toyota i Toro Rosso-Ferrari^[2]. Przed wyścigiem Ferrari prowadziło w klasyfikacji konstruktorów, mając 105 punktów, czyli o 16 więcej od BMW Sauber i o 19 więcej od McLarena. Następni trzej konstruktorzy: Toyota, Red Bull i Renault, tracili do McLarena ponad 60 punktów^[3]. Klasyfikacji kierowców przewodził Lewis Hamilton (McLaren), mający 58 punktów, przed kierowcami Ferrari – Felipe Massą i Kimim Räikkönenem, z odpowiednio 54 i 51 punktami. Czwarte i piąte miejsce w klasyfikacji zajmowali kierowcy BMW Sauber: Robert Kubica (48 punktów) i Nick Heidfeld (41 punktów). Szósty był Heikki Kovalainen, który przed Grand Prix Węgier miał 28 punktów^[3].

Po Grand Prix Niemiec (20 lipca) zespoły w dniach 22–25 lipca odbyły testy na torze Jerez^[4]. Każdy zespół w roku 2008 mógł podczas testów pokonać 30 000 kilometrów, co było ilością ograniczoną w stosunku do wcześniejszych sezonów^[5]. Pierwszego i drugiego dnia testów najlepszy czas ustalił Sebastian Vettel (Toro Rosso). Trzeciego dnia najszybszy był Mark Webber (Red Bull), a czwartego – Heikki Kovalainen. Niektóre zespoły testowały opony Bridgestone typu slick, którymi od sezonu 2009 planowano zastąpić dotychczas używane opony rowkowe. Ponadto BMW Sauber testowało system KERS, również mający być w użyciu od 2009 roku^[6][7][8][9]. Ponadto kierowca testowy Force India, Vitantonio Liuzzi, testował nową skrzynię biegów typu „seamless”. W testach wziął udział Timo Glock, mimo faktu, iż Niemiec miał poważny wypadek podczas Grand Prix Niemiec^[7][8][9].

W tygodniu poprzedzającym Grand Prix Węgier w siedzibie Ferrari w Maranello odbyło się spotkanie przedstawicieli zespołów, skutkujące powstaniem nowego ciała, Związku Zespołów Formuły 1 (Formula One Teams Association, w skrócie FOTA). Związkiem przewodził prezydent Ferrari, Luca di Montezemolo. Szef McLarena, Ron Dennis, stwierdził, że założenie FOTA miało na celu zwiększenie współpracy między zespołami, szczególnie w kwestii nowych przepisów, jak również miało być przeciwwagą dla ciała zarządzającego Formułą 1, Fédération Internationale de l’Automobile (FIA) oraz firmy odpowiedzialnej za komercyjny aspekt sportu, Formula One Management (FOM)^[10].

31 lipca McLaren poinformował o przedłużeniu kontraktu z Kovalainenem na sezon 2009. Natomiast organizatorzy Grand Prix Węgier podpisali z prezydentem FOM, Berniem Ecclestonem, umowę rozszerzającą prawa do organizacji Grand Prix do 2016 roku^[11][12].

Kilka zespołów dokonało w swoich samochodach zmian technicznych. Ferrari zmodyfikowało w modelu F2008 układ chłodzenia oraz karoserię, co było pokłosiem wysokiego zużycia hamulców oraz zbyt wysokiej temperatury cieczy chłodzącej podczas Grand Prix Niemiec. McLaren i Force India wprowadzili poprawione pakiety aerodynamiczne do modeli MP4-23 i VJM01, co miało na celu zwiększenie docisku, a co za tym idzie – przyczepności pojazdów. Zespół Force India przywiózł ponadto na Grand Prix skrzynię biegów typu „seamless”^[13]. Ferrari, Honda i Toyota zadebiutowały z nowymi pokrywami silnika, z powodu wyglądu zwanymi „płetwą rekina”, Honda zastosowała ponadto nowe tylne zawieszenie^[12][14].

Jedyny w 2008 roku dostawca opon w Formule 1, Bridgestone, zapewnił na wyścig dwa rodzaje rowkowych opon: miękką (określaną także jako „podstawową”) oraz supermiękką (określaną również jako „opcjonalną”). Aby odróżnić te rodzaje opon, mieszanka supermiękka w jednym rowku była pomalowana białą farbą. Przepisy na sezon 2008 stanowiły, że wszyscy kierowcy muszą w wyścigu użyć obu rodzajów opon, a każdy zawodnik przez cały weekend wyścigowy dysponuje siedmioma kompletami opon przeznaczonych na suchą nawierzchnię^[2][5].

Przed niedzielnym wyścigiem odbyły się trzy sesje treningowe – dwie półtoragodzinne w piątek o godzinie dziesiątej oraz czternastej czasu lokalnego, a trzecia godzinna w sobotę o jedenastej^[5]. Pierwsza sesja odbywała się w suchych warunkach, z temperaturą powietrza na poziomie 27-28 °C i temperaturą toru 31-34 °C^[2]. Najszybszym w tej sesji był Massa z czasem 1:20,981, prawie 0,4 sekundy szybciej od drugiego Räikkönena. Trzecie i czwarte miejsce zajęli kierowcy McLarena, Kovalainen przed Hamiltonem. Zawodnicy Renault, Fernando Alonso i Nelson Piquet Jr., uzyskali odpowiednio piąty i ósmy czas, przedzieleni przez Glocka i Kubicę. W czołowej dziesiątce znaleźli się jeszcze Heidfeld i kierowca Toyoty, Jarno Trulli^[2]. W trakcie sesji w Toro Rosso Vettela doszło do usterki układu hydraulicznego^[14], przez co Niemiec ukończył tylko cztery mierzone okrążenia i ustanowił najgorszy czas sesji^[2].

Warunki pogodowe w drugiej sesji były podobne do tych z pierwszej, z tym że temperatura toru wynosiła 37 °C^[2]. Najszybsze okrążenie sesji, a zarazem najlepszy czas dnia, uzyskał Hamilton, ustanawiając 1:20,554; Kovalainen natomiast był trzeci^[2]. Piquet jr był drugi, a Alonso czwarty, chociaż dyrektor inżynierii Renault, Pat Symonds, przyznał, że obaj kierowcy zespołu jechali z mniejszą niż standardowo ilością paliwa, co poprawiło ich rezultaty^[14]. Räikkönen i Massa zajęli odpowiednio piąte i szóste miejsce, a za nimi sesję zakończyli Heidfeld, Kubica, Trulli i kierowca Williamsa, Nico Rosberg^[2]. W samochodzie Vettela nadal miała miejsce usterka układu hydraulicznego, co zaowocowało ukończeniem pięciu okrążeń i najwolniejszym czasem sesji^[2][14].

Podczas sobotniej sesji treningowej ponownie było sucho, a temperatura powietrza wynosiła 27-29 °C; temperatura toru natomiast wahała się między 32 a 36 °C^[2]. Ponownie najszybsze okrążenie uzyskał Hamilton z czasem 1:20,228, a zatem lepszym od piątkowego rezultatu. Za nim znaleźli się Massa, Glock, Kovalainen i Piquet jr^[2]. Heidfeld, zadowolony z ustawienia samochodu, ustanowił szósty czas, natomiast Kubica z powodu problemów mechanicznych był osiemnasty^[14][15]. Vettel miał bezproblemową sesję i uzyskał ósmy rezultat, tuż za zespołowym partnerem Sébastienem Bourdais’em. W pierwszej dziesiątce byli jeszcze Räikkönen i Rosberg^[2].

Sobotnia sesja kwalifikacyjna była podzielona na trzy części. W pierwszej, dwudziestominutowej (Q1) eliminowane były samochody od szesnastego miejsca w dół. W drugiej, piętnastominutowej (Q2) eliminowano dalsze pięć samochodów, a najszybsze dziesięć awansowało do ostatniej części (Q3), która decydowała o ustawieniu na starcie. Samochody, które nie dostały się do Q3, mogły mieć uzupełnione paliwo przed wyścigiem, ale uczestnicy ostatniej części kwalifikacji nie mogli uzupełnić paliwa zużytego podczas tej części^[5]. Kwalifikacje odbywały się przy suchej pogodzie i wyższej temperaturze, aniżeli w trakcie treningów: temperatura powietrza wynosiła 30-31 °C, a toru – 38-41 °C^[2].

Hamilton uzyskał najlepszy czas w pierwszej i ostatniej części kwalifikacji, dzięki czemu zdobył pole position z czasem 1:20,899^[2]. Brytyjczyk stwierdził po sesji, że gdyby nie popełnił niewielkiego błędu w piątym zakręcie, uzyskałby lepszy rezultat^[16]. Drugie miejsce w kwalifikacjach zajął Kovalainen z czasem o 0,241 sekundy słabszym od wyniku Hamiltona, z tym że w samochodzie Fina znajdowało się więcej paliwa^[17]. W drugiej części kwalifikacji najlepszy czas uzyskał Massa (1:19,068), ale z powodu opóźniania przez inne samochody, opony w samochodzie Brazylijczyka nie zostały rozgrzane do optymalnych temperatur, przez co nie uzyskały maksimum przyczepności. Z tego powodu w Q3 Massa zajął trzecie miejsce. Räikkönen, mając zatankowaną większą ilość paliwa aniżeli zespołowy kolega, popełnił błąd na ostatnim okrążeniu kwalifikacyjnym i zakończył sesję z szóstym czasem^[16]. Kubica, pomimo problemów z prowadzeniem samochodu, uzyskał czwarty czas, co opisał jako najlepsze okrążenie w sezonie^[17]. Glock zajął najlepszą wówczas pozycję startową w swojej karierze – piątą^[16]. Alonso był siódmy, a Piquet jr – dziesiąty, z dużą ilością paliwa. Pomiędzy kierowcami Renault znajdowali się Webber i Trulli^[16]. W trakcie kwalifikacji kierowcy McLarena użyli o jedną mieszankę opon miękką mniej, aniżeli zawodnicy Ferrari. Ponieważ samochód wyposażony w miękką mieszankę teoretycznie powinien osiągać lepsze rezultaty na przestrzeni całego wyścigu – mimo przewagi mieszanki supermiękkiej na pojedynczym okrążeniu, kierowcy McLarena mogli w teorii dysponować w wyścigu przewagą opon^[18].

Najszybszym kierowcą, który nie awansował do Q3, był Vettel z czasem 1:20,131, tj. ponad sekundę gorszym od pierwszego wówczas Massy^[2]. Zespołowy partner Vettela, Bourdais, uzyskał czternasty rezultat, ale został karnie przesunięty na starcie o pięć miejsc za przyblokowanie Heidfelda w pierwszej części kwalifikacji, co poskutkowało szesnastym czasem Niemca^[14]. Dwunasty i trzynasty czas uzyskali odpowiednio Jenson Button – którego zdaniem poprawione zawieszenie Hondy wpłynęło znacząco na prowadzenie samochodu – oraz David Coulthard, według którego charakterystyka toru nie sprzyjała Red Bullowi RB4^[14][16]. Rosberg, który awansował do drugiej części kwalifikacji, nie przejechał w niej ani jednego okrążenia z powodu usterki układu hydraulicznego w jego Williamsie^[16]. W Q1 odpadli Kazuki Nakajima (Williams), Rubens Barrichello (Honda) oraz kierowcy Force India: Giancarlo Fisichella and Adrian Sutil. W pierwszej części kwalifikacji całą stawkę oddzielały trzy sekundy^[2].

Wyścig rozpoczął się o czternastej czasu miejscowego przy suchej i słonecznej pogodzie. Temperatura powietrza wynosiła 30-31 °C, natomiast temperatura toru – 40-43 °C. Wyścig z trybun oglądało 84 000 osób^[19]. Każdy kierowca, z wyjątkiem Coultharda, rozpoczynał wyścig na miękkiej mieszance opon^[2]. Massa wystartował dobrze na jedynym dostępnym mu nowym komplecie miękkich opon, wyprzedzając Kovalainena i zbliżając się do Hamiltona przed pierwszym zakrętem. Hamilton pokonywał ten zakręt po wewnętrznej, ale Massa opóźnił hamowanie i wyprzedził Brytyjczyka po zewnętrznej. Za prowadzącą trójką Glock wyprzedził na starcie Kubicę, a Alonso – Räikkönena^[18]. Najlepszy start wykonał Barrichello, ponieważ w ciągu pierwszego okrążenia przesunął się z siedemnastej na trzynastą pozycję. Najgorzej natomiast w tej kwestii poszło Vettelowi, który na identycznym dystansie stracił cztery miejsca. Po pierwszym okrążeniu prowadził Massa, a za nim jechali: Hamilton, Kovalainen, Glock, Kubica, Alonso, Räikkönen, Webber, Trulli, Piquet, Coulthard, Heidfeld, Barrichello, Button, Vettel, Bourdais, Rosberg, Nakajima, Fisichella i Sutil^[2].

Massa i Hamilton natychmiast zaczęli zwiększać przewagę nad Kovalainenem^[18]. Na trzecim okrążeniu Button wyprzedził Barrichello, awansując na trzynaste miejsce, jednak obaj kierowcy Hondy podążali za wolniejszym Heidfeldem, który jechał cięższym (bardziej zatankowanym) samochodem^[14]. W miarę rozwoju wyścigu Massa nieco zwiększył przewagę nad Hamiltonem, który zaczął oszczędzać paliwo, aby wyprzedzić Massę po swoim pit-stopie^[20]. Co więcej, wysoka temperatura toru była przewagą Ferrari, którego samochód był tak skonstruowany, że jego opony w takich warunkach mniej się zużywały od opon McLarena. Na osiemnastym okrążeniu Massa miał przewagę 3,5 sekund nad Hamiltonem, który z kolei wyprzedzał Kovalainena o osiem sekund. Glock tracił do Kovalainena trzy sekundy, ale jechał przed Kubicą, którego samochód podczas hamowania tracił przyczepność i stabilność, przez co tuż za Polakiem jechało kilku kierowców^[21]. Pierwszymi kierowcami, którzy zjechali na pit-stop, byli Massa, Kubica i Webber, a było to na osiemnastym okrążeniu^[2]. Po wyliczeniach mechaników McLarena dotyczących ilości zatankowanego Massie paliwa, Hamilton na pierwszym pit-stopie (19 okrążenie) otrzymał taką ilość paliwa, aby na drugi pit-stop zjechać trzy okrążenia później od kierowcy Ferrari^[20]. Przez dwa następne okrążenia prowadził Kovalainen, zanim na 21. okrążeniu nie zjechał na pit-stop, dzięki czemu prowadzenie odzyskał Massa^[2]. Ostatnim kierowcą z czołówki, który zjechał na pit-stop, był Piquet jr, który po wyjeździe znalazł się przed Kubicą, Trullim i Webberem^[21]. Na dwudziestym okrążeniu Vettel zjechał na nieplanowany pit-stop, a dwa okrążenia później wycofał się z powodu przegrzewającego się silnika^[2][14]. Pod koniec 26. okrążenia wszyscy kierowcy planujący dwa zjazdy byli już po pierwszym pit-stopie. Prowadził wówczas Massa, przed Hamiltonem, Kovalainenem, Glockiem, Coulthardem (który wówczas jeszcze nie zjechał do boksów), Alonso, Räikkönenem, Piquetem, Trullim, Kubicą, Webberem, Heidfeldem, Buttonem, Barrichello, Bourdais’em, Rosbergiem, Nakajimą, Fisichellą i Sutilem^[2].

Po swoim pierwszym zjeździe Hamilton wrócił na tor ze stratą 2,6 sekundy do Massy. Aby po swoim drugim pit-stopie wrócić przed Massą, nie mógłby on tracić do Brazylijczyka więcej niż 3,5 sekundy^[21]. Tymczasem Massa zwiększał przewagę i na 32. okrążeniu wyprzedzał Hamiltona o cztery sekundy. Hamilton ponadto zablokował przednie lewe koło, spłaszczając w wyniku tego oponę. Kierowcy ci ustanawiali serię najszybszych okrążeń i oddalali się od reszty stawki^[22]. Na 29. okrążeniu pierwszy raz do boksów zjechał Coulthard, wracając do rywalizacji na dwunastym miejscu. W tym okresie wyścigu pit-stopy odbyli również Button, Barrichello, Bourdais, Rosberg, Nakajima, Fisichella i Sutil^[2]. Barrichello i Bourdais mieli w boksach niewielkie pożary, zaś we wlewie paliwa samochodu Rosberga utknął przewód paliwowy; wszyscy kierowcy powrócili jednak na tor^[23].

Massa tymczasem zwiększył przewagę nad Hamiltonem do pięciu sekund po czterdziestym okrążeniu. Na następnym okrążeniu przednia lewa opona w samochodzie Hamiltona spłaszczyła się w zakręcie drugim, w efekcie czego Brytyjczyk musiał zjechać do boksów na wymianę opon i spadł na dziesiąte miejsce^[20]. Po tym wydarzeniu Massa miał 23 sekundy przewagi nad drugim Kovalainenem, przez co zmniejszył szybkość, aby nie narażać silnika na nadmierne obciążenia^[22]. Na swój drugi i ostatni pit-stop Massa zjechał na 44. okrążeniu, dzięki czemu Kovalainen objął prowadzenie na cztery okrążenia, po czym sam zjechał na pit-stop^[20]. Na 41. okrążeniu Heidfeld zjechał na swój jedyny pit-stop, przez co spadł z jedenastej na dwunastą pozycję. Na kolejnych okrążeniach do boksów zjechali kierowcy realizujący taktykę dwóch postojów, z wyjątkiem Nakajimy, który wbrew wcześniejszym założeniom postanowił po pierwszym pit-stopie już nie zjeżdżać^[2][14]. Za prowadzącą trójką (Massa, Kovalainen, Glock) jechał Räikkönen, który pomimo wyjechania z toru przed drugim pit-stopem podążał przed Alonso. Po pit-stopie Räikkönena Piquet jr zdołał odeprzeć atak Trullego. Po serii pit-stopów na szóstym miejscu jechał Hamilton^[22]. Na 45. okrążeniu przy samochodzie Bourdais'a ponownie doszło do pożaru, a okrążenie później kierowca ten ponownie zjechał, aby starto mu pianę gaśniczą z wizjera kasku^[23]. Ostatnim kierowcą, który odbył pit-stop, był Rosberg (58. okrążenie). Większość kierowców podczas pierwszego pit-stopu zmieniała opony na miękkie, a podczas drugiego – na supermiękkie^[2].

Po 59. okrążeniu prowadził Massa, a za nim jechali: Kovalainen, Glock, Räikkönen, Alonso, Hamilton, Piquet, Trulli, Kubica, Webber, Heidfeld, Coulthard, Button, Nakajima, Rosberg, Fisichella, Sutil, Barrichello i Bourdais^[2]. Na 61. okrążeniu Räikkönen, po raz pierwszy w wyścigu jadący samotnie (bez samochodu tuż przed nim), ustanowił najszybszy czas wyścigu (1:21,195), po tym, gdy zredukował stratę do Glocka do dziewięciu sekund w tempie sekunda na okrążenie. Hamilton również szybko odrabiał stratę do Alonso, ale jego tylne supermiękkie opony zaczęły się przegrzewać i Brytyjczyk, mając stratę 1,5 sekundy do Hiszpana, zwolnił^[22]. Na 62. okrążeniu Sutil jako drugi odpadł z wyścigu po tym, gdy wskutek awarii układu hamulcowego w jego samochodzie przebiła się opona^[14]. Na końcowych okrążeniach Kovalainen zredukował stratę do Massy do piętnastu sekund. Gdy Massa rozpoczynał 68. okrążenie, silnik w jego pojeździe przestał pracować, co zmusiło Brazylijczyka do wycofania się na trzy okrążenia przed metą^[22]. Dzięki temu prowadzenie objął Kovalainen i odniósł pierwsze zwycięstwo w Formule 1, z czasem 1:37:27,067 i średnią szybkością 188,791 km/h. Kovalainen został setnym zwycięzcą wyścigu zaliczanego do mistrzostw świata Formuły 1^[2]. Glock zdobył najlepszy wynik w karierze oraz pierwsze podium, finiszując jako drugi. Trzeci był Räikkönen mimo faktu, że pod koniec wyścigu w jego samochodzie uszkodzeniu uległo tylne zawieszenie^[22]. Alonso i Piquet zajęli odpowiednio czwarte i szóste miejsce (przedzielił ich Hamilton), dzięki czemu po wyścigu Symonds określił Grand Prix Węgier jako najlepszy wyścig sezonu dla Renault^[24]. Trulli finiszował siódmy, natomiast ósmy był Kubica, niezadowolony z samochodu niekonkurencyjnego w wyścigu odbywającym się najbliżej Polski^[25]. Zespołowy partner Kubicy, Heidfeld, ukończył wyścig jako dziesiąty. Dziewiąte i jedenaste miejsce zajęli kierowcy Red Bulla, niezadowoleni z takiego wyniku^[14]. Kolejne pozycje zajęli Button, Nakajima, Rosberg i Fisichella, natomiast Barrichello był szesnasty z dwoma okrążeniami straty po opóźnieniu podczas pierwszego pit-stopu. Massa został sklasyfikowany na siedemnastej pozycji, przed ostatnim kierowcą, który ukończył zawody – Bourdais’em^[2].

Po wyścigu Kovalainen przyznał, że zwycięstwo zawdzięcza niepowodzeniu Hamiltona i Massy. Dodał, że kierowcy ci pojechali znakomity wyścig i wyraził żal z powodu usterek w ich samochodach^[24]. Zwycięstwo w Grand Prix Węgier było pierwszą i jedyną wygraną w karierze Kovalainena w Formule 1^[26]. Glock wyraził zadowolenie z drugiego miejsca i powiedział, że pod koniec wyścigu koncentrował się na tym, by nie popełnić błędu^[21][24]. Räikkönen natomiast stwierdził, że z powodu dużej liczby okrążeń spędzonych za wolniejszymi samochodami wyścig był „frustrujący i nudny”^[27].

Media koncentrowały się jednak nie na zwycięzcach, a na Hamiltonie i Massie^[24]. Massa został pochwalony za występ. Szef Ferrari, Stefano Domenicali, powiedział, że był to najlepszy wyścig w karierze Massy^[28]. Dziennikarze: Mark Hughes i Simon Arron wyrazili podobną opinię^[22][24]. Zwrócili oni uwagę na manewr Massy w pierwszym zakręcie oraz bezbłędną jazdę. Arron zauważył, że wyprzedzenie w pierwszym zakręcie było podobne do ofensywnego stylu Hamiltona i stało się „decydującym momentem” w mistrzowskiej kampanii Massy^[20]. Hamilton wyraził zdziwienie takim manewrem Massy i zapewnił, że więcej się on nie powtórzy^[29]. Hughes porównał Grand Prix Węgier do starych wyścigów, ponieważ samochody liderów nie były niezawodne, a zwycięzca nie jechał samotnie na prowadzeniu^[18].

Dyrektor ds. sportów samochodowych Brigestone, Hirohide Hamashima, powiedział, iż uszkodzenie opony Hamiltona nastąpiło prawdopodobnie przez najechanie na odłamki znajdujące się na torze, chociaż z powodu rodzaju uszkodzenia niepodobna określić dokładny jego typ. Dodał także, że opona w pojeździe Hamiltona ze względu na jej wcześniejsze spłaszczenie była bardziej podatna na uszkodzenia od opon Massy^[22]. Massa natomiast powiedział, że przed awarią silnika nic nie wskazywało na to, aby miało do niej dojść^[24]. Później Ferrari zbadało, że uszkodzeniu na skutek zanieczyszczenia materiału uległ korbowód. Identyczny problem zmusił Räikkönena do wycofania się podczas kolejnego wyścigu, Grand Prix Europy^[30].

Po wyścigu Hamilton zwiększył przewagę w klasyfikacji kierowców do pięciu punktów nad Räikkönenem, który z kolei w zestawieniu tym wyprzedził Massę. Czwarte i piąte miejsce utrzymali Kubica i Heidfeld, przy czym dzięki zwycięstwu Kovalainen zbliżył się do Heidfelda na trzy punkty. W klasyfikacji konstruktorów wciąż prowadziło Ferrari, natomiast McLaren znalazł się przed BMW Sauber na drugim miejscu. Czwarta była Toyota, a piąte – Renault, które wyprzedziło Red Bulla^[2]. Mimo prowadzenia w klasyfikacji Hamilton przyznał, że kierowcy Ferrari będą w pozostałych siedmiu Grand Prix bardzo konkurencyjni^[29]. Ostatecznie Hamilton wygrał mistrzostwa świata przewagą jednego punktu nad Massą, dlatego też znawcy Formuły 1 (m.in. Alan Henry) uznali Grand Prix Węgier za jeden z wyścigów, przez które Massa stracił szansę na tytuł^[31].

Źródło: statsf1.com^[32]

Nr	Kierowca	Zespół	Samochód	Silnik	Opony
1	Kimi Räikkönen	Scuderia Ferrari Marlboro	Ferrari F2008	Ferrari 056 2.4 V8	B
2	Felipe Massa	Scuderia Ferrari Marlboro	Ferrari F2008	Ferrari 056 2.4 V8	B
3	Nick Heidfeld	BMW Sauber F1 Team	BMW Sauber F1.08	BMW P86/8 2.4 V8	B
4	Robert Kubica	BMW Sauber F1 Team	BMW Sauber F1.08	BMW P86/8 2.4 V8	B
5	Fernando Alonso	ING Renault F1 Team	Renault R28	Renault RS27 2.4 V8	B
6	Nelson Piquet Jr.	ING Renault F1 Team	Renault R28	Renault RS27 2.4 V8	B
7	Nico Rosberg	AT&T Williams	Williams FW30	Toyota RVX-08 2.4 V8	B
8	Kazuki Nakajima	AT&T Williams	Williams FW30	Toyota RVX-08 2.4 V8	B
9	David Coulthard	Red Bull Racing	Red Bull RB4	Renault RS27 2.4 V8	B
10	Mark Webber	Red Bull Racing	Red Bull RB4	Renault RS27 2.4 V8	B
11	Jarno Trulli	Panasonic Toyota Racing	Toyota TF108	Toyota RVX-08 2.4 V8	B
12	Timo Glock	Panasonic Toyota Racing	Toyota TF108	Toyota RVX-08 2.4 V8	B
14	Sébastien Bourdais	Scuderia Toro Rosso	Toro Rosso STR3	Ferrari 056 2.4 V8	B
15	Sebastian Vettel	Scuderia Toro Rosso	Toro Rosso STR3	Ferrari 056 2.4 V8	B
16	Jenson Button	Honda Racing F1 Team	Honda RA108	Honda RA808E 2.4 V8	B
17	Rubens Barrichello	Honda Racing F1 Team	Honda RA108	Honda RA808E 2.4 V8	B
20	Adrian Sutil	Force India F1 Team	Force India VJM01	Ferrari 056 2.4 V8	B
21	Giancarlo Fisichella	Force India F1 Team	Force India VJM01	Ferrari 056 2.4 V8	B
22	Lewis Hamilton	Vodafone McLaren Mercedes	McLaren MP4-23	Mercedes FO 108V 2.4 V8	B
23	Heikki Kovalainen	Vodafone McLaren Mercedes	McLaren MP4-23	Mercedes FO 108V 2.4 V8	B
Nr	Kierowca	Zespół	Samochód	Silnik	Opony

Źródło: f1wm.pl^[33][34][35]

Sesja	Nr	Kierowca	Konstruktor	Czas	Okr.
1	2	Felipe Massa	Ferrari	1:20,981	19
2	22	Lewis Hamilton	McLaren-Mercedes	1:20,554	35
3	22	Lewis Hamilton	McLaren-Mercedes	1:20,228	14

Źródło: f1wm.pl^[36]

P	Nr	Kierowca	Konstruktor	Q1	Q2	Q3	Poz. s.
1	22	Lewis Hamilton	McLaren-Mercedes	1:19,376	1:19,473	1:20,899	1
2	23	Heikki Kovalainen	McLaren-Mercedes	1:19,945	1:19,480	1:21,140	2
3	2	Felipe Massa	Ferrari	1:19,578	1:19,068	1:21,191	3
4	4	Robert Kubica	BMW Sauber	1:20,053	1:19,776	1:21,281	4
5	12	Timo Glock	Toyota	1:19,980	1:19,246	1:21,326	5
6	1	Kimi Räikkönen	Ferrari	1:20,006	1:19,546	1:21,516	6
7	5	Fernando Alonso	Renault	1:20,229	1:19,816	1:21,698	7
8	10	Mark Webber	Red Bull-Renault	1:20,073	1:20,046	1:21,732	8
9	11	Jarno Trulli	Toyota	1:19,942	1:19,486	1:21,767	9
10	6	Nelson Piquet Jr.	Renault	1:20,583	1:20,131	1:22,371	10
11	15	Sebastian Vettel	Toro Rosso-Ferrari	1:20,157	1:20,144		11
12	16	Jenson Button	Honda	1:20,888	1:20,332		12
13	9	David Coulthard	Red Bull-Renault	1:20,505	1:20,502		13
14	14	Sébastien Bourdais	Toro Rosso-Ferrari	1:20,640	1:20,963		19
15	7	Nico Rosberg	Williams-Toyota	1:20,748	–		14
16	3	Nick Heidfeld	BMW Sauber	1:21,045			15
17	8	Kazuki Nakajima	Williams-Toyota	1:21,085			16
18	17	Rubens Barrichello	Honda	1:21,332			17
19	21	Giancarlo Fisichella	Force India-Ferrari	1:21,670			18
20	20	Adrian Sutil	Force India-Ferrari	1:22,113			20
P	Nr	Kierowca	Konstruktor	Q1	Q2	Q3	Poz. s.

Źródło: f1wm.pl^[37]

P	+ / –	Nr	Kierowca	Konstruktor	Okr.	Czas / Strata	Komentarz
1	1	23	Heikki Kovalainen	McLaren-Mercedes	70	1h37:27,067
2	3	12	Timo Glock	Toyota	70	+0:11,061
3	3	1	Kimi Räikkönen	Ferrari	70	+0:16,856
4	3	5	Fernando Alonso	Renault	70	+0:21,614
5	4	22	Lewis Hamilton	McLaren-Mercedes	70	+0:23,048
6	4	6	Nelson Piquet Jr.	Renault	70	+0:32,298
7	2	11	Jarno Trulli	Toyota	70	+0:36,449
8	4	4	Robert Kubica	BMW Sauber	70	+0:48,321
9	1	10	Mark Webber	Red Bull-Renault	70	+0:58,834
10	5	3	Nick Heidfeld	BMW Sauber	70	+1:07,709
11	2	9	David Coulthard	Red Bull-Renault	70	+1:10,407
12		16	Jenson Button	Honda	69	+1 okr.
13	3	8	Kazuki Nakajima	Williams-Toyota	69	+1 okr.
14		7	Nico Rosberg	Williams-Toyota	69	+1 okr.
15	3	21	Giancarlo Fisichella	Force India-Ferrari	69	+1 okr.
16	1	17	Rubens Barrichello	Honda	68	+2 okr.
17	14	2	Felipe Massa	Ferrari	67	+3 okr.	silnik
18	1	14	Sébastien Bourdais	Toro Rosso-Ferrari	67	+3 okr.
Niesklasyfikowani
		20	Adrian Sutil	Force India-Ferrari	62	+8 okr.	hamulce
		15	Sebastian Vettel	Toro Rosso-Ferrari	22	+48 okr.	silnik
P	+ / –	Nr	Kierowca	Konstruktor	Okr.	Czas / Strata	Komentarz

Źródło: f1wm.pl^[37]

Nr	Kierowca	Konstruktor	Czas	Okr.
1	Kimi Räikkönen	Ferrari	1:21,195	61

Źródło: statsf1.com^[38]

Nr	Kierowca	Okrążenia	Suma
2	Felipe Massa	1-18, 22-44, 49-67	60
23	Heikki Kovalainen	20-21, 45-48, 68-70	9
22	Lewis Hamilton	19	1
Wykres

Źródło: f1wm.pl^[39]

P	+/−	Kierowca	Starty	Punkty	P1	P2	P3	PP	NO	NS
1	0	Lewis Hamilton	11	62	4	1	1	4	-	1
2	+1	Kimi Räikkönen	11	57	2	2	2	2	7	1
3	-1	Felipe Massa	11	54	3	1	2	3	-	2
4	0	Robert Kubica	11	49	1	2	1	1	-	2
5	0	Nick Heidfeld	11	41	-	3	-	-	2	-
6	0	Heikki Kovalainen	11	38	1	-	1	1	2	1
7	0	Jarno Trulli	11	22	-	-	1	-	-	1
8	+1	Fernando Alonso	11	18	-	-	-	-	-	2
9	-1	Mark Webber	11	18	-	-	-	-	-	2
10	+6	Timo Glock	11	13	-	1	-	-	-	3
11	0	Nelson Piquet Jr.	11	13	-	1	-	-	-	6
12	-2	Rubens Barrichello	11	11	-	-	1	-	-	3
13	-1	Nico Rosberg	11	8	-	-	1	-	-	2
14	-1	Kazuki Nakajima	11	8	-	-	-	-	-	2
15	-1	David Coulthard	11	6	-	-	1	-	-	3
16	-1	Sebastian Vettel	11	6	-	-	-	-	-	6
17	0	Jenson Button	11	3	-	-	-	-	-	4
18	0	Sébastien Bourdais	11	2	-	-	-	-	-	4
19	0	Giancarlo Fisichella	11	-	-	-	-	-	-	5
20	0	Takuma Satō	4	-	-	-	-	-	-	1
21	0	Adrian Sutil	11	-	-	-	-	-	-	7
22	0	Anthony Davidson	4	-	-	-	-	-	-	2
P	+/−	Kierowca	Starty	Punkty	P1	P2	P3	PP	NO	NS

P	+/−	Konstruktor	Starty	Punkty	P1	P2	P3	PP	NO	NS
1	0	Ferrari	22	111	5	3	4	5	7	3
2	+1	McLaren-Mercedes	22	100	5	1	2	5	2	2
3	-1	BMW Sauber	22	90	1	5	1	1	2	2
4	0	Toyota	22	35	-	1	1	-	-	4
5	+1	Renault	22	31	-	1	-	-	-	8
6	-1	Red Bull-Renault	22	24	-	-	1	-	-	5
7	0	Williams-Toyota	22	16	-	-	1	-	-	4
8	0	Honda	22	14	-	-	1	-	-	7
9	0	Toro Rosso-Ferrari	22	8	-	-	-	-	-	10
10	0	Force India-Ferrari	22	-	-	-	-	-	-	12
11	0	Super Aguri-Honda	8	-	-	-	-	-	-	3
P	+/-	Konstruktor	Starty	Punkty	P1	P2	P3	PP	NO	NS

Na torze Hungaroring przy okazji organizacji Grand Prix Formuły 1 odbyły się również wyścigi serii towarzyszących, tj. GP2 oraz Porsche Supercup^[40].

Najszybszy czas podczas kwalifikacji GP2 osiągnął Romain Grosjean (ART Grand Prix)^[41]. Główny wyścig wygrał Lucas Di Grassi (Barwa International Campos GP) po tym, gdy w pierwszym zakręcie wyścigu objął prowadzenie po wyprzedzeniu Andreasa Zubera (Piquet Sports). Zuber spadł następnie za Witalija Pietrowa (Barwa International Campos GP), jednakże po błędzie Rosjanina odzyskał pozycję. Za di Grassim finiszował Zuber, a trzeci był Bruno Senna (iSport International)^[42]. Zwycięzcą sprintu został Sébastien Buemi (Trust Team Arden) przed Andym Souckiem (Super Nova Racing) i Bruno Senną^[43].

Wyścig Porsche Supercup po starcie z pierwszego pola wygrał Damien Faulkner (SAS Lechner Racing). Drugi był Jeroen Bleekemolen (Jetstream Motorsport), a trzecie miejsce zajął Patrick Huisman (IRWIN Racing)^[44].