Grote Reber – Wikipedia, wolna encyklopedia

Grote Reber (ur. 22 grudnia 1911 w Wheaton, zm. 20 grudnia 2002 na Tasmanii) – amerykański astronom amator, jeden z pionierów radioastronomii.

W 1933 ukończył studia inżynieryjne na Armour Institute of Technology. W tym samym roku zetknął się z publikacją Karla Jansky’ego, który zaobserwował szumy zakłócające łączność radiową i stwierdził, że pochodzą one z obszaru Galaktyki. W 1937 roku Reber poświęcił swoje półroczne dochody i skonstruował antenę o średnicy 9,4 m (która aż do końca II wojny światowej była używana jako jedyny na świecie radioteleskop)^[1] oraz detektor wykrywający sygnały o częstotliwości 160 megaherców. Systematyczne pomiary rozpoczął w 1939 roku. Jego artykuły, które opublikował w czasopiśmie „Astrophysical Journal” w 1940 i 1944, uważa się za początek radioastronomii.

W 1944 roku sporządził pierwsze radiowe mapy nieba na częstotliwościach 160 oraz 64 MHz, na których jasne obszary odpowiadały intensywnemu promieniowaniu. Najjaśniejsze było centrum Drogi Mlecznej. W tym samym czasie opublikował także wyniki udanych pomiarów natężenia promieniowania radiowego Słońca.

Był pierwszym badaczem, który udowodnił, że promieniowanie galaktyczne nie ma charakteru cieplnego.

W latach 40. pracował w National Bureau of Standards (obecnie National Institute of Standards and Technology). Potem wyjechał na Hawaje oraz na Tasmanię, gdzie wykonywał obserwacje promieniowania radiowego jonosfery.

• Bruce Medal (1962)
• Henry Norris Russell Lectureship (1962)
• Elliott Cresson Medal (1963)
• Medal Jackson-Gwilt (1983)

Jego imieniem została nazwana planetoida (6886) Grote.

• Strona Bruce Medal (ang.)
• Nekrolog w New York Times (ang.)