Grzbiet Gakkela – Wikipedia, wolna encyklopedia

Grzbiet Gakkela^[1], dawniej Grzbiet Nansena (ang. Gakkel Ridge, Nansen Cordillera, Arctic Mid-Ocean Ridge, fr. Dorsale de Gakkel, ros. Хребет Гаккеля) – fragment systemu grzbietów śródoceanicznych, położony na obszarze Oceanu Arktycznego, w obrębie Basenu Nansena. Jest granicą pomiędzy płytą północnoamerykańską a płytą eurazjatycką^[2], w której zachodzi rozrost dna oceanu.

Długość Grzbietu Gakkela wynosi ok. 1800 km. Ciągnie się od ryftu Morza Łaptiewów w pobliżu ujścia rzeki Leny do rejonu Grenlandii, gdzie łączy się poprzez mniejsze grzbiety Knipowicza i Mohna z Grzbietem Śródatlantyckim.

Istnienie i przybliżony przebieg tego grzbietu poznano dzięki radzieckiej ekspedycji pod kierunkiem J.J. Gakkela w 1950. W 2002 roku Międzynarodowa Organizacja Hydrograficzna i Międzynarodowa Komisja Oceanograficzna zadecydowały o oficjalnym nadaniu grzbietowi jego imienia^[1].

Charakterystyka

Grzbiet Gakkela odznacza się bardzo małym przyrostem skorupy ziemskiej, poniżej 1 cm rocznie. Dawniej uważano, że brak na nim aktywności wulkanicznej, ale w 1999 roku naukowcy odbywający rejs na atomowym okręcie podwodnym odkryli czynne wulkany położone wzdłuż grzbietu. W 2001 naukowcy z kilku krajów na lodołamaczach, niemieckim Polarstern i amerykańskim Healy, badali Grzbiet Gakkela i pobrali próbki skał. Odkryli również, że występują też kominy hydrotermalne^[3]. W 2007 ekspedycja Arctic Gakkel Vents Expedition (AGAVE) organizacji Woods Hole Oceanographic Institution dokonała nowych odkryć, m.in. nieskonsolidowane fragmenty materiałów piroklastycznych, pokrywających dolinę ryftową biegnącą w osiowej części grzbietu (ich powierzchnia wynosiła więcej niż 10 km²). Sugeruje to, że zawartość substancji lotnych przekracza dziesięciokrotnie średnią zawartość w magmach innych grzbietów śródoceanicznych^[4]. Ekspedycja AGAVE za pomocą pływających robotów podwodnych odkryła wiele nowych gatunków w obrębie Grzbietu Gakkela^[5].

Zobacz też

Przypisy

↑ ^a ^b Fifteenth Meeting of the GEBCO Sub-Comittee on Undersea Feature Names (SCUFN), Monako: IOC-IHO, październik 2002 [dostęp 2012-10-07] (ang.).
↑ GPS Measurements Reveal Imprint of North American Plate in Siberia. Earth Institute at Columbia University, 2003.
↑ NOAA Scientist and Colleagues Find Hot Springs in Cold Waters. NOAA.
↑ Robert A.R.A. Sohn Robert A.R.A. i inni, Explosive volcanism on the ultraslow-spreading Gakkel ridge, Arctic Ocean, „Nature”, 453, 2008, s. 1236-1238, DOI: 10.1038/nature07075 [dostęp 2012-10-07] .
↑ The Arctic Gakkel Vents (AGAVE) Expedition: A High–Stakes Technology Gamble Pays Big Dividends Beneath the Arctic Ice Cap. Ridge 2000 Abstracts, 2009. [dostęp 2010-07-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-09-05)].

Linki zewnętrzne

Polar Discovery: Arctic Seafloor Expedition: July 1-Aug. 10, 2007

[IHO-1] Fifteenth Meeting of the GEBCO Sub-Comittee on Undersea Feature Names (SCUFN), Monako: IOC-IHO, październik 2002 [dostęp 2012-10-07] (ang.).

[imprint-2] GPS Measurements Reveal Imprint of North American Plate in Siberia. Earth Institute at Columbia University, 2003.

[NOAA-3] NOAA Scientist and Colleagues Find Hot Springs in Cold Waters. NOAA.

[Sohn-4] Robert A.R.A. Sohn Robert A.R.A. i inni, Explosive volcanism on the ultraslow-spreading Gakkel ridge, Arctic Ocean, „Nature”, 453, 2008, s. 1236-1238, DOI: 10.1038/nature07075 [dostęp 2012-10-07] .

[AGAVE-5] The Arctic Gakkel Vents (AGAVE) Expedition: A High–Stakes Technology Gamble Pays Big Dividends Beneath the Arctic Ice Cap. Ridge 2000 Abstracts, 2009. [dostęp 2010-07-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-09-05)].

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]