Guided by Voices – Wikipedia, wolna encyklopedia

Guided by Voices

Rok założenia	1983
Pochodzenie	Stany Zjednoczone Dayton, Ohio
Gatunek	indie rock
Aktywność	1983–2004 od 2010
Wydawnictwo	Scat Records Matador Records TVT Records
Skład
Robert Pollard Tobin Sprout Mitch Mitchell Kevin Fennell Greg Demos
Byli członkowie
Jim Pollard Nate Farley Doug Gillard Kevin March Tim Tobias Jim Macpherson Dan Toohey James Greer Don Thrasher Chris Slusarenko Jon McCann Paul Comstock
Strona internetowa

Guided by Voices (często skracane do GBV) – amerykańska grupa indierockowa z Dayton w stanie Ohio. Skład grupy zmieniał się przez lata, lecz zawsze uwzględniał obecność wokalisty i twórcy piosenek, Roberta Pollarda, byłego nauczyciela. Pollard jest wielkim fanem muzyki rockowej. W twórczości Guided by Voices objawia się jego zamiłowanie do The Beatles, The Who, garage rocka, psychodelii czy rocka progresywnego, jak również punk rocka i post punka. Guided by Voices został początkowo rozwiązany w 2004 r, a jego członkowie zajęli się rozwijaniem swoich solowych karier i realizowaniem innych projektów.

Zespół zyskał zainteresowanie także dzięki swojej produktywności – do roku 2020 wydał 32 albumy studyjne. Większość piosenek zamyka się w czasie dwóch minut, wiele z nich trwa jednak krócej; często kończą się one nagle lub są zakłócane efektami dźwiękowymi.

W 2010 roku, „klasyczny skład” z Guided By Voices zjednoczył się, aby wystąpić na imprezie z okazji 21 rocznicy powstania Matador Records, a następnie rozpoczął trasę koncertową. Od powrotu zespół wydał już 3 nowe albumy.

Założony w Dayton w stanie Ohio, w 1980 roku. Guided by Voices rozpoczął swoją karierę jako zespół grający „do kotleta”, w barach, dla lokalnych społeczności, jednak dzięki Pollardowi rozwinął się i w 1987 roku rozpoczął nagrywanie albumów studyjnych. Z tego okresu pochodzą albumy: Devil Between My Toes, Sandbox, Self-Inflicted Aerial Nostalgia czy Same Place the Fly Got Smashed.

Wraz z wydaniem albumu Propeller w 1992 (tylko 500 egzemplarzy weszło do obiegu, każdy z unikalną, ręcznie robioną okładką), Guided By Voices po raz pierwszy zyskał uznanie poza ich rodzinnym miastem. Stało się to po części dzięki aprobacie fanów college rocka i zespołów takich jak Sonic Youth, R.E.M. i The Breeders. Nowy Jork i Filadelfia były gospodarzami powrotu zespołu do wystąpień na żywo (oraz pierwszego występu poza Ohio) w 1993.

W tym czasie zespół tworzyli: Robert Pollard – wokalista, gitarzyści Tobin Sprout i Mitch Mitchell, basista Greg Demos i perkusista Kevin Fennell. Sprout, który był na krótko w zespole we wczesnych latach 80 ponownie dołączył do zespołu w trakcie nagrywania albumu Propeller i szybko stał się podstawowym członkiem zespołu. W 1993 ukazał się album Vampire on Titus. W ciągu następnego roku, zespół zyskał zainteresowanie mediów krajowych takich jak magazyn Spin.

W 1994 roku został wydany album Bee Thousand (w wytwórni Scat Records, ale wraz z umową dystrybucyjną z Matador Records). Wkrótce zespół oficjalnie podpisał kontrakt z Matador, jednocześnie Pollard i jego koledzy z zespołu zrezygnowali z pracy w pełnym wymiarze godzin. Zespół zaskoczył wczesnych odbiorców, przyzwyczajonych do dość wolnych piosenek czy lo-fi, jakością dokumentacji z ich energetycznego koncertu.

Zespół rozpoczął współpracę z wytwórnią Matador wraz z albumem Alien Lanes, który pomimo innych możliwości został nagrany w amatorskim, domowym studiu. Zaplecze zespołu wciąż się rozrastało, a zespół został dostrzeżony min. przez MTV i magazyn Rolling Stone. Zespół zaprzestał prac nad albumem zatytułowanym The Power of Suck i zmontował w 1996 roku Under the Bushes Under the Stars, składający się z 24 piosenek studyjny album, nagrywany min. z Kim Deal i Steve’em Albinim.

Intensywne koncertowanie doprowadziło do zmian w składzie zespołu. Tobin Sprout zdecydował się odejść. Chciał opiekować się swoim dzieckiem, malować i rozwijać swoją solową karierę.

Sprout i Pollard wydali swoje solowe albumy w tym samym dniu, w 1996 roku: Sprout – Carnival Boy, Pollard – Not in My Airforce. Pollard pojawił się gościnnie na albumie Sprouta, a Sprout na Pollarda. Pollard jednocześnie rozwijał solową karierę i grał w Guided by Voices.

W 1997 roku Pollard stworzył nowe brzmienie Guided By Voices współpracując z zespołem Cobra Verde. Album Mag Earwhig! to nowe hardrockowe brzmienie, z klasycznym lo-fi w „Jane from Waking Universe”, który jest ostatnim utworem ze starym brzmieniem. Po kolejnym roku koncertowania, w 1997 roku Pollard ogłosił, że przy następnym projekcie w zespole pojawią się nowi członkowie. W nowym składzie pojawili się Doug Gillard, basista Greg Demos, perkusista Jim Macpherson, gitarzysta Nate Farley. Zespół odszedł od wytwórni Matador, a skład (bez Farleya) pracował z producentem Ric Ocasek. Album Do Collapse był wielokrotnie opóźniany i wreszcie wydany w połowie 1999 roku przez wytwórnię TVT. Spotkał się on ze średnio dobrymi recenzjami. Dzięki tournée w roku 1999 i 2000, występy na żywo zespołu Guided By Voices stały się wręcz legendarne. W 2000 roku po raz pierwszy i ostatni zespół zawitał do Australii i Japonii.

W 2001 został nagrany Isolation Drills z Robem Schnapfem, który miał na celu uchwycić jeszcze żywszy dźwięk niż zrobił Ocasek. Choć album zadebiutował w Billboard Top 200 i otrzymał lepsze recenzje niż jego poprzednik, nie osiągnął oczekiwanego przełomu radiowego.

Po odejściu z TVT w 2002 roku, Guided by Voices powrócił do Matador i wydał album Universal Truths and Cycles, było to odejście od poprzednich dwóch albumów aspirujących o rozgłos radiowy i powrót do brzmień zespołu z połowy lat 90. W roku 2003 wydany został album Earthquake Glue.

W 2004 roku Pollard ogłosił rozpad zespołu. 9 listopada 2004 Guided by Voices zagrał na scenie Austin City Limits, występ został wyświetlony przez PBS w dniu 22 stycznia 2005 roku. Ich ostatni występ telewizyjny odbył się 2 grudnia 2004 roku. Grali singiel „Everybody Thinks I’m a Raincloud (When I’m Not Looking)”. Po zagraniu ostatnich koncertów w USA, Guided By Voices zagrał swój ostatni koncert w The Metro w Chicago, 31 grudnia 2004 roku. Czterogodzinny, 63-piosenkowy maraton został udokumentowany na DVD The Electrifying Conclusion.

W 2006 roku Pollard wydał podwójny album w Merge Records. Zaprzeczał możliwości reaktywacji zespołu argumentując to faktem, że jego solowe kawałki i te z Guided by Voices są praktycznie takie same.

W 2008 roku Pollard przyznał się, że prawie wprowadził GBV do jego albumu Robert Pollard Is Off to Business, ale zrezygnował z tego, w zamian, utworzył wytwórnię Guided By Voices Inc.

Skład z 1998–1999 zjednoczył się w 2007 roku by nagrać kilka piosenek na 50 urodziny Pollarda.

W październiku 2008 roku ogłoszono, że muzyka zespołu Guided By Voices będzie użyta w muzycznym filmie 3-D o życiu Kleopatry, w reżyserii Stevena Soderbergha. Scenariusz napisał były członek GBV, Jim Greer.

W czerwcu 2010 Matador Records ogłosił, że zespół się zjednoczy i wystąpi w październiku w Las Vegas na imprezie z okazji 21 rocznicy założenia wytwórni Matador Records. Zespół udał się w trasę koncertową.

W dniu 21 września 2011 roku ogłoszono, że nowy album GBV, Let’s Go Eat the Factory, zostanie wprowadzony do sprzedaży w styczniu 2012 roku. W dniu 4 stycznia 2012 roku, zespół zagrał swój singiel „The Unsinkable Fats Domino” w Late Show with David Letterman promując płytę Let’s Go Eat the Factory.

Zespół odwołał swój występ na festiwalu „I’ll Be Your Mirror” w Alexandra Palace w Londynie w maju 2012, jak również pojawienie się na festiwalu Primavera Sound w Barcelonie.

Menadżer zespołu zaprzeczył plotkom, że odwołania występów były spowodowane ponownym rozpadem zespołu i potwierdził, że skład nadal pracuje nad nowym materiałem.

Zespół wydał album Class Clown Miejsca UFO w dniu 12 czerwca 2012 roku. A w listopadzie tego samego roku – The Bears for Lunch. Następnie, we wrześniu 2012 roku, GBV ponownie rozpoczął tournée. Zespół wystąpił w Dayton, w stanie Ohio, Cleveland, Pittsburghu, Karolinie Północnej, Florydzie, Georgii, Nowym Orleanie, Teksasie (Houston i Austin), Missouri, Kansas, z końcowym koncertem w dniu 29 września 2012 w Saint Louis. Kolejny album, English Little League, ma się ukazać w 2013 roku^[1].

• Devil Between My Toes (1987)
• Sandbox (1987)
• Self-Inflicted Aerial Nostalgia (1989)
• Same Place the Fly Got Smashed (1990)
• Propeller (1992)
• Vampire on Titus (1993)
• Bee Thousand (1994)
• Alien Lanes (1995)
• Under the Bushes Under the Stars (1996)
• Tonics & Twisted Chasers (1996)
• Mag Earwhig! (1997)
• Do the Collapse (1999)
• Isolation Drills (2001)
• Universal Truths and Cycles (2002)
• Earthquake Glue (2003)
• Half Smiles of the Decomposed (2004)
• Let's Go Eat the Factory (2012)
• Class Clown Spots a UFO (2012)
• The Bears for Lunch (2012)