Héctor Bianciotti – Wikipedia, wolna encyklopedia

Héctor Bianciotti
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

18 marca 1930
Calchin

Data i miejsce śmierci

12 czerwca 2012
Paryż

Nagrody

Prix Médicis (1977)
Prix du Meilleur Livre Étranger (1983)
Prix Femina (1985)
Prix Prince Pierre de Monaco (1993)
Prix de la langue française (1994)

Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Héctor Bianciotti (ur. 18 marca 1930 w Calchin (Argentyna), zm. 12 czerwca 2012 w Paryżu[1]) – francuski pisarz i dziennikarz pochodzący z Argentyny[1]. W 1996 został członkiem Akademii Francuskiej[1].

Urodził się we włoskiej rodzinie mającej korzenie w Piemoncie. W wieku 12 lat wstąpił do seminarium, które opuścił w wieku 18 lat. W 1955 wyjechał do Europy, mieszkał we Włoszech i Hiszpanii. W 1961 osiadł w Paryżu. Współpracował z wydawnictwem Gallimard. Jako pisarz debiutował w połowie lat 60. Początkowo pisał w języku hiszpańskim, następnie również francuskim. Jego pierwszą powieścią w tym języku było Sans la miséricorde du Christ (1985)[2]. W 1981 uzyskał francuskie obywatelstwo[1]. Jako krytyk literacki publikował m.in. w La Quinzaine littéraire i Le Monde[2].

Był członkiem Akademii Francuskiej od 18 stycznia 1996 (zajmował fotel 2). Zastąpił André Frossarda[2].

Na język polski przetłumaczono jego dwie książki: powieść Ceremoniał (przeł. Zofia Wasitowa, tytuł oryg. Ritual[3], 1973) oraz zbiór opowiadań Miłość nie jest kochana (przeł. Beata Babad[4], tytul oryg. El Amor no es amado, 1982[5][a]).

Nagrody

[edytuj | edytuj kod]

Źródło:[2]

Twórczość

[edytuj | edytuj kod]

Źródło:[5][b]

  • Los Desiertos dorados (1965)
  • Celle qui voyage la nuit (1969)
  • Los otros, una noche de verano (1970)
  • Ce moment qui s'achève (1972)
  • Ritual (1973) – wyd. pol. Ceremionał, przeł. z hiszp. Zofia Wasitowa, wyd. „Czytelnik”, 1978[3]
  • La Busca del jardín (1977)
  • El Amor no es amado (1982)[a] – wyd. pol. Miłość nie jest kochana, przeł. z hiszp. Beata Babad, Wydawnictwo Literackie, 1988[4]
  • Sans la miséricorde du Christ (1985)
  • Maria Callas (1988)
  • Seules les larmes seront comptées (1988)
  • Opérette (1989)
  • Ce que la nuit raconte au jour (1992)
  • Le pas si lent de l'amour (1995)
  • Hommages à M. Maurice Schumann, décédé le 9 février 1998 (1998)
  • Comme la trace de l'oiseau dans l'air (1999)
  • Une passion en toutes lettres (2001)
  • Réception de Mme Florence Delay, Académie française, discours prononcés dans la séance publique... 15 novembre 2001 (2002)
  • Stig Dagerman (2003)
  • La nostalgie de la maison de Dieu (2003)
  • Lettres à un ami prêtre, 1989-1994 (2006)

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c d Bianciotti, Hector (1930-2012) [online], Katalog Biblioteki Narodowej Francji [dostęp 2021-04-30].
  2. ↑ a b c d Hector BIANCIOTTI [online], Akademia Francuska [dostęp 2021-04-30] [zarchiwizowane z adresu 2012-05-27] (fr.).
  3. ↑ a b Ceremoniał / Hector Bianciotti ; przeł. [z hisz.] Zofia Wasitowa. [online], Katalog Biblioteki Narodowej [dostęp 2021-04-30].
  4. ↑ a b Miłość nie jest kochana / Hector Bianciotti ; przeł. [z hisz.] Beata Babad. [online], Katalog Biblioteki Narodowej [dostęp 2021-04-30].
  5. ↑ a b Hector Bianciotti (1930-2012) – Textual works of this author [online], Biblioteka Narodowa Francji [dostęp 2021-05-01].
  6. ↑ La Busca del jardín Hector Bianciotti (1930-2012) [online], Biblioteka Narodowa Francji [dostęp 2021-01-05].
  7. ↑ El Amor no es amado Hector Bianciotti (1930-2012) [online], Biblioteka Narodowa Francji [dostęp 2021-05-01].

Uwagi

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b Biblioteka Narodowa podaje rok 1983, natomiast katalog Biblioteki Narodowej Francji – rok 1982.
  2. ↑ Uwzględniono tylko solowe publikacje pisarza.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Héctor_Bianciotti&oldid=73392626”