HMS Cattistock (1981) – Wikipedia, wolna encyklopedia

HMS Cattistock

HMS „Cattistock” w 2011
Klasa	niszczyciel min
Typ	Hunt
Historia
Stocznia	Vosper Thornycroft w Southampton
Wodowanie	22 stycznia 1981
Royal Navy
Nazwa	HMS Cattistock
Wejście do służby	16 czerwca 1982
Los okrętu	w służbie
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	615 ts standardowa 750 ts pełna
Długość	60 m
Szerokość	10 m
Zanurzenie	3,4 m
Napęd
2 silniki wysokoprężne o mocy 3800 hp, 2 śruby
Prędkość	14 węzłów
Uzbrojenie
1 armata plot. 30 mm 3 km 7,62 mm M134 2 km 12,7 mm M2
Załoga	45
Multimedia w Wikimedia Commons

HMS Cattistock – brytyjski niszczyciel min typu Hunt, w służbie Royal Navy od 1982 roku. Nosi numer burtowy M 31. Był trzecim okrętem o tej nazwie.

„Cattistock” był trzecim okrętem z 13 brytyjskich niszczycieli min typu Hunt^[1]. Zamówiono go 29 stycznia 1979 roku w stoczni Vosper Thornycroft Ltd w Woolston (część Southampton), która zbudowała większość okrętów tego typu^[1][2]. Okręt wodowano 22 stycznia 1981 roku, a okręt po ukończeniu został wcielony do służby 16 czerwca 1982 roku^[2]. Nazwa pochodziła od wsi Cattistock w Anglii, związanej z polowaniami na lisy, zgodnie z nazewnictwem typu^[3]. Był trzecim okrętem o tej nazwie, po trałowcu z I wojny światowej i niszczycielu eskortowym z II wojny światowej^[4].

 Osobny artykuł: Niszczyciele min typu Hunt.

Okręty typu Hunt miały kadłub zbudowany z plastiku wzmocnionego włóknem szklanym (GRP)^[1]. Wyporność standardowa wynosiła 615 ts, a pełna 725 ts^[1]. Nowsze źródła podawały wyporność pełną 750 ton^[2]. Długość całkowita wynosiła 60 m, a na linii wodnej 57 m, szerokość: 10 m, a maksymalne zanurzenie: 3,4 m^[1]. Załoga liczyła 45 osób, w tym 6 oficerów^[2][4].

Uzbrojenie służyło tylko do samoobrony i pierwotnie na okrętach typu Hunt stanowiła je automatyczna armata uniwersalna Bofors 40 mm^[2]. Do połowy lat 90. była wymieniana na armatę Oerlikon/BMARC DS30B kalibru 30 mm L/75^[2]. Można było zamontować również dwa dodatkowe działka kalibru 20 mm Oerlikon/BMARC GAM-C01^[2]. Na przełomie pierwszej i drugiej dekady XXI wieku na okrętach tego typu ustawiono trzy sześciolufowe rotacyjne karabiny maszynowe 7,62 mm Dilon Aero M134 Minigun^[5]. Uzbrojenie uzupełniały dwa karabiny maszynowe kalibru 7,62 mm, zastępowane w latach 2014–2015 przez karabiny maszynowe kalibru 12,7 mm Browning^[2][5].

Napęd stanowiły dwa silniki wysokoprężne Ruston(inne języki)-Paxman 9-59K Deltic o mocy łącznej 3800 hp, napędzające dwie śruby, pozwalające na osiąganie prędkości maksymalnej 15 węzłów^[2]. Ponadto okręty miały pomocniczy napęd hydrauliczny pozwalający na osiąganie prędkości do 8 węzłów, napędzany przez silnik Deltic 9-55B o mocy 780 hp, napędzający też agregaty prądotwórcze^[2]. Zasięg wynosił 1500 mil morskich przy prędkości 12 w^[2]. Do połowy II dekady XXI wieku wymieniono silniki na Caterpillar C-32 ACERT o mocy po 2000 hp (łącznie 4000 hp)^[5].

Wyposażenie nawigacyjne obejmowało radar Kelvin Hughes(inne języki) Type 1006 lub 1007 (pasmo I)^[2]. Wyposażenie do poszukiwania min obejmowało pierwotnie sonar Plessey Type 193M Mod 1^[2]. Ponadto okręty miały sonar wysokiej częstotliwości Mil Cross do unikania min na kursie i sonar Type 2059 do śledzenia pojazdów podwodnych^[2]. W 2005 roku został wyposażony w nowy sonar 2193^[5][4]. Okręty typu Hunt miały system informacji bojowej CAAIS DBA4^[2]. Po 1990 roku okręty otrzymały system nawigacyjny Racal Mk 53^[2]. W latach 2004–2005 okręty otrzymały również system dowodzenia NAUTIS 3^[6][5].

Po wejściu do służby okręt przenosił dwa zdalnie kierowane pojazdy podwodne PAP 104 do zwalczania min, a od 1988 roku mógł przenosić także pojazdy nowszego typu PAP 105^[2]. Okręty ponadto miały trały magnetyczne MS 14, holowany trał akustyczny Sperry MSSA Mk 1 i klasyczne trały kontaktowe Oropesa Mk8^[2]. Trały niekontaktowe zostały zdemontowane w 2005 roku^[5]. Na przełomie pierwszej i drugiej dekady XXI wieku pojazdy podwodne PAP 104/105 zastąpiono przez jednorazowe Seafox C^[5].

HMS „Cattistock” (numer burtowy M 31) został wcielony do służby w brytyjskiej Royal Navy 16 czerwca 1982 roku^[2]. Został przydzielony początkowo do 1 Eskadry Niszczycieli Min (1st Mine Countermeasures Squadron), z portem macierzystym w Rosyth^[1][3]. Ostatecznie w XXI wieku wchodził w skład 2 Eskadry Niszczycieli Min (MCM2), z portem macierzystym w Portsmouth^[3].

13 sierpnia 1990 roku wypłynął na wschodnie Morze Śródziemne^[7]. Następnie na początku 1991 roku wziął udział w wojnie w Zatoce Perskiej, w składzie grupy patrolowej X-Ray (wraz z „Atherstone” i „Hurworth”), za co przyznano mu wyróżnienie bojowe (battle honour)^[3]. W tym roku dowódcą okrętu był George Zambellas, późniejszy admirał i dowódca Royal Navy^[8]. W maju tego roku powrócił do bazy w Portsmouth^[9]. W 1997 roku został uszkodzony przez pożar w maszynowni, na skutek którego okręt był przez 14 miesięcy poza linią^[3].

„Cattistock” w pewnym okresie po 2007 roku stacjonował także w Bahrajnie w ramach stałej brytyjskiej operacji zapewniania bezpieczeństwa żeglugi w Zatoce Perskiej^[3].

3 listopada 2015 roku okręt wrócił do służby po remoncie połączonym z modernizacją i wymianą silników^[8].

Od stycznia do kwietnia 2018 roku „Cattistock” wchodził w skład Stałego Zespołu Sił Obrony Przeciwminowej NATO Grupa 1 (SNMCMG1) na Morzu Północnym^[10]. Na przełomie października i listopada 2018 roku brał udział w dużych wielonarodowych ćwiczeniach Trident Juncture u wybrzeży Norwegii^[11]. W październiku i listopadzie 2019 roku „Cattistock” ponownie działał w składzie SNMCMG1 na Morzu Bałtyckim, w trakcie czego zniszczył sześć min z okresu wojny w Cieśninie Irbe^[12]. Dowódcą okrętu była wówczas kmdr. ppor Claire Thompson^[12]. W tym czasie „Cattistock” był drugim najstarszym okrętem brytyjskim używanym operacyjnie (po „Ledbury”)^[12]. Okręt w swojej karierze brał też udział w drugim zespole przeciwminowym NATO na Morzu Śródziemnym^[3].

W 2022 roku „Cattistock” był remontowany w Portsmouth, jego dowódcą był wówczas kmdr ppor. Daniel Lee^[3].

• Jane’s Fighting Ships 1986-87. John Moore (red.). Londyn: Jane’s Publishing Company, 1986. ISBN 0-7106-0828-4. (ang.).
• Jane’s Fighting Ships 1996-97. Richard Sharpe (red.). Londyn: Jane’s Information Group, 1986. ISBN 0-7106-1355-5. (ang.).
• Jane’s Fighting Ships 2002–2003. Stephen Saunders (red.). Jane’s Information Group Ltd, 2002. ISBN 0-7106-2432-8. (ang.).
• IHS Jane’s Fighting Ships 2015–2016. Stephen Saunders (red.). IHS, 2015. ISBN 978-0-7106-3143-5. (ang.).