Hans Cornelius – Wikipedia, wolna encyklopedia

Johannes Wilhelm Cornelius (ur. 27 września 1863 w Monachium, zm. 23 sierpnia 1947) − niemiecki filozof, neokantysta.

Początkowo studiował matematykę, fizykę i chemię, otrzymawszy stopień doktora w 1886, zanim nie zwrócił swoich zainteresowań w stronę filozofii. W 1894 uzyskał habilitację z filozofii i później uzyskał stanowisko wykładowcy filozofii na Uniwersytecie Monachijskim (do 1903 r. jako Privatdozent). W r. 1910 przenosi się już jako profesor zwyczajny do "Akademii Nauk Społecznych" ("Akademie für Sozialwissenschaften"), która w 4 lata później stanie się wydziałem nowo utworzonego uniwersytetu we Frankfurcie nad Menem. Wśród jego studentów we Frankfurcie byli Max Horkheimer i Theodor Adorno. Przeszedł na emeryturę w 1928 r.

Corneliusa za swojego mistrza uważał Stanisław Ignacy Witkiewicz^[1]. W 1937 roku zaprosił go do Zakopanego, gdzie niemiecki filozof wygłosił kilka odczytów.

• Hans Cornelius from philolex (w j. niemieckim).
• Biography. bautz.de. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-07-16)]., (w j. niemieckim).