Hans Erich Nossack – Wikipedia, wolna encyklopedia

Hans Erich Nossack

Data i miejsce urodzenia	30 stycznia 1901 Hamburg
Data i miejsce śmierci	2 listopada 1977 Hamburg
Narodowość	niemiecka
Język	niemiecki
Dziedzina sztuki	literatura
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

.

Hans Erich Nossack (ur. 30 stycznia 1901 w Hamburgu - zm. 2 listopada 1977 tamże) – niemiecki pisarz.

Hans Erich Nossack pochodził z zamożnej rodziny w Hamburgu, ojciec prowadził firmę handlującą kawą i kakao. W 1919 ukończył tam gimnazjum humanistyczne Johanneum. W semestrze zimowym 1919/20 podjął studia na Uniwersytecie w Hamburgu na wydziale historii sztuki i literaturoznawstwa. W 1920 roku zmienił kierunek na studia prawnicze i ekonomiczne na Uniwersytecie w Jenie, które przerwał w 1922. Odmówił przyjęcia wsparcia rodziny i pracował na swoje utrzymanie jako robotnik. Jednocześnie został członkiem Komunistycznej Partii Niemiec.

W 1923 wrócił do Hamburga i ożenił się w 1925 z Gabrielą Knierer (ur. 1896), z którą pozostawał w związku małżeńskim przez całe życie. Był urzędnikiem bankowym i zdobył wykształcenie. Oprócz codziennej pracy pisał wiersze i sztuki dramatyczne.

W 1930 został ponownie członkiem partii komunistycznej. W 1933 powrócił do firmy ojca. Doszło do przeszukania domu przez policję i SA, ale nie został aresztowany. Przejął wkrótce prowadzenie firmy importowej.

W 1943 jego pamiętniki i rękopisy zostały zniszczone podczas nalotów na Hamburg. Oprócz kilku wierszy opublikowanych w Neue Rundschau w 1942 i 1944, jego pierwsze publikacje ukazały się w 1947 w Wolfgang-Krüger-Verlag w Hamburgu. W następnym roku opublikował pierwsze książki w tłumaczeniu we Francji.

W Upadku (części Wywiadu ze śmiercią; 1948) skupił się, jako jeden z pierwszych pisarzy powojennej literatury niemieckiej, na okropnościach bombardowania i zniszczenia jego rodzinnego Hamburga.

W 1949 został wybrany do Akademii Nauk i Literatury w Moguncji, w roku 1950 obok m.in. Hansa Henny Jahnna został członkiem założycielem Wolnej Akademii Sztuk Pięknych w Hamburgu. Od 1961 był także członkiem Niemieckiej Akademii Języka i Literatury w Darmstadt.

Po nieporozumieniach z wydawnictwem Wolfgang-Krüger-Verlag przeniósł się do wydawnictwa Suhrkamp-Verlag, w którym w 1955 ukazała się jego pierwsza powieść Najpóźniej w listopadzie i któremu pozostał wierny aż do ostatniej powieści Szczęśliwy człowiek (1975).

W 1956 roku rozwiązał z pomocą szwajcarskiego przemysłowca Kurta Böscha firmę ojca i przeniósł się do Aystetten koło Augsburga. Od tego czasu pracował już tylko jako pisarz.

W 1962 roku przeniósł się do Darmstadt. Od 1964 do 1968 roku był wiceprezesem mogunckiej Akademii Nauki i Literatury. W 1965 roku przeniósł się do Frankfurtu. Na prośbę żony wrócił w 1969 do Hamburga, gdzie mieszkał i pisał aż do śmierci.

Jego spuścizna znajduje się w niemieckim Archiwum Literatury w Marbach.

Nossack określono mianem "największego gawędziarza w niemieckiej powieści fantastycznej po Kafce". [2]

Najbardziej znane utwory to:

• 1947 Nekya
• 1948 Wywiad ze śmiercią
• 1955 Spätestens im November (Najpóźniej w listopadzie), wyd. pol. 1959
• 1968 Fall d'Arthez (Sprawa d'Artheza), wyd. pol. 1972
• 1969 Dem unbekannten Siege (Nieznanemu zwycięzcy), wyd. pol. 1978
• 1975 Szczęśliwy człowiek