Harcmistrz Polski Ludowej – Wikipedia, wolna encyklopedia

Harcmistrz Polski Ludowej Harcmistrzyni Polski Ludowej hm. PL

Harcmistrz Polski Ludowej (hm. PL) – najwyższy, honorowy stopień instruktorski w Związku Harcerstwa Polskiego w okresie Polski Ludowej, przyznawany dożywotnio^[1]. Nadawany był w latach 1965–1989.

Stopień ustanowiono uchwałą Prezydium Rady Naczelnej ZHP z 30 stycznia 1965. Zasady jego przyznawania określiła Główna Kwatera ZHP, modyfikowano je w latach 1969 i 1982.

Oznaką stopnia była biało-czerwona podkładka pod krzyżem harcerskim oraz (fakultatywnie) biało-czerwona lilijka na lewym rękawie munduru^[1].

Aby otrzymać ten stopień, należało przez co najmniej 10 lat pełnić służbę instruktorską w stopniu harcmistrza i uzyskać pozytywną jej ocenę, oraz złożyć „raport” o swej pracy Naczelnikowi ZHP^[1]. Od 1970 niezbędna była też pozytywna opinia Centralnej Komisji Instruktorskiej.

Mianowanie na ten stopień dokonywane było raz w roku z okazji Narodowego Święta Odrodzenia Polski - 22 lipca. Mianowanie było ogłaszane w rozkazie Naczelnika i wpisywane do Księgi Honorowej prowadzonej przez Główną Kwaterę^[1].

Nadano blisko 6000 stopni^{[potrzebny przypis]}, znacząco deprecjonując początkowe założenia.

Nadawania stopnia harcmistrza Polski Ludowej zaprzestano wraz z końcem Polski Ludowej, a jego posiadaczom zaproponowano powrót do stopnia harcmistrza. Próby zmiany nazwy lub powrotu do stopnia harcmistrza Rzeczypospolitej ze względu na stanowcze protesty większości środowisk tradycyjnych w ZHP zostały zarzucone.

Od 1990 system stopni instruktorskich ZHP nie zawiera stopnia harcmistrza Polski Ludowej.

 Z tym tematem związana jest kategoria: Harcmistrzowie Polski Ludowej.