Hardingfele – Wikipedia, wolna encyklopedia

Hardingfele
hardingfela
Ilustracja
Klasyfikacja naukowa
321.322-71

Chordofon złożony

Klasyfikacja popularna
instrument smyczkowy
Podobne instrumenty

viola d’amore

Hardingfelenorweski instrument muzyczny ludowy z grupy chordofonów smyczkowych[1].

Hardingfele są podobne do skrzypiec[2], mają nieco węższy korpus z wypukłymi płytami górną i dolną; nie mają ujednoliconego stroju[1]. Poza czterema strunami melodycznymi mają 4 lub 5, rezonujących podczas gry strun burdonowych, które rozciągnięte są pod szyjką[3]. Są zazwyczaj bogato zdobione inkrustacjami z masy perłowej i ornamentami wykonanymi tuszem[4].

Szyjka instrumentu jest krótka, podstrunnica płaska, a podstawek tylko lekko wyoblony – taka konstrukcja przystosowuje go do gry w pierwszej pozycji, i smyczkowania dwóch strun jednocześnie. Spośród rozmaitych strojów najpopularniejszym jest a, d1, a1, e2[1].

Hardingfele pojawiły się w połowie XVII wieku w południowo-zachodniej części Półwyspu Skandynawskiego. W XVIII wieku rozpowszechniły się głównie za pośrednictwem warsztatu lutniczego Isaka Nilssena Botnena(inne języki) i jego syna – Tronda Isaksena Flatebø[5]. Używane były przede wszystkim do wykonywania muzyki akompaniującej tańcom (bygdedans(inne języki)[6])[4]. W muzyce poważnej wykorzystywał je m.in. Edvard Grieg[5]. Od końca XX wieku ich wykorzystanie jest wznawiane w ruchu odnowy kultury ludowej[1]; są symbolem norweskiej kultury narodowej[4][1].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e Remnant i Goertzen 2001 ↓, lead.
  2. Shaw 2020 ↓, s. 16.
  3. Shaw 2020 ↓, s. 18.
  4. a b c About the Hardanger Fiddle [online], Hardanger Fiddle Association of America [dostęp 2024-03-26] (ang.).
  5. a b Hardanger Fiddle [online], The Metropolitan Museum of Art [dostęp 2024-03-27] (ang.).
  6. Shaw 2020 ↓, s. 34.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]