Harmonia ewangeliczna (przekład) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Harmonia ewangeliczna – zachowany fragment polskiej wersji Harmonii Ewangelii (zestawienia odpowiadających sobie fragmentów czterech kanonicznych ewangelii), pochodzący z końca XV lub z początku XVI wieku.

Fragment zachował się na początku łacińskiego manuskryptu teologicznego, znajdującego się w Bibliotece Narodowej. Określenie Harmonia ewangeliczna używane jest w opracowaniach. W oryginale fragment nosi łaciński tytuł: Ewangelium Domini Nostri Ihezu Cristi secundum quatuor evangelistarum… (Ewangelia Pana Naszego Jezusa Chrystusa według czterech Ewangelistów…) Wbrew tytułowi zawiera zestawienie wyjątków tylko trzech ewangelii: Mateusza, Łukasza i Jana (bez Marka). Anonimowy przekład prawdopodobnie został odwzorowany z wcześniejszego tłumaczenia, które po przeredagowaniu mogło być podstawą wydania Nowy Testament polskim językiem wyłożony z 1556 (znany jako Nowy Testament Scharffenberga).

• Teresa Michałowska: Średniowiecze. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1995, s. 573, seria: Wielka Historia Literatury Polskiej. ISBN 83-01-11452-5.