Helios 2 – Wikipedia, wolna encyklopedia

Helios 2
Inne nazwy	Helios B
Zaangażowani	Deutsche Forschungs- und Versuchsanstalt für Luft- und Raumfahrt (DFVLR) NASA, GSFC
Indeks COSPAR	1976-003A
Rakieta nośna	Titan IIIE-Centaur
Miejsce startu	Cape Canaveral Air Force Station, Stany Zjednoczone
Cel misji	przestrzeń międzyplanetarna
	Orbita (docelowa, początkowa)
Okrążane ciało niebieskie	Słońce
Perycentrum	43,432 mln km
Apocentrum	147,35 mln km
Okres obiegu	185,60 d
Nachylenie	0°
Mimośród	0,54560
	Czas trwania
Początek misji	15 stycznia 1976 (05:34:00 UTC)
Koniec misji	1980
	Wymiary
Masa całkowita	371,2 kg
	Multimedia w Wikimedia Commons

Helios 2 (lub Helios B) – amerykańsko-zachodnioniemiecka sonda kosmiczna, druga z pary sond przeznaczonych do badania przestrzeni pomiędzy Słońcem a Ziemią oraz wpływu Słońca na tę przestrzeń.

Misję obu sond, po stronie niemieckiej, realizowało Deutsche Forschungs- und Versuchsanstalt für Luft- und Raumfahrt (DFVLR), a po stronie USA, ośrodek NASA Goddard Space Flight Center.

Instrumenty naukowe sondy

Detektor plazmy
Magnetometr transduktorowy dla średnich pól
Magnetometr transduktorowy dla fluktuacji pól
Magnetometr cewkowy
Eksperyment fal plazmowych i radiowych
Detektor promieniowania kosmicznego
Spektrometr elektronów i jonów o niskiej energii
Fotometr światła zodiakalnego
Analizator mikrometeoroidów
Eksperyment badający zjawisko Faradaya

Przebieg misji

Helios 2 był drugą sondą wystrzeloną w celu zbadania procesów słonecznych, w ramach projektu współpracy między Republiką Federalną Niemiec a Stanami Zjednoczonymi. Sondy zostały skonstruowane w RFN, rakiety nośne dostarczyła NASA, a eksperymenty zostały przygotowane przez naukowców z obu krajów. Chociaż podobna w budowie do Heliosa 1, druga sonda miała ulepszone systemy, zaprojektowane tak, aby umożliwić dłuższe funkcjonowanie.

Sonda została wystrzelona 15 stycznia 1976 roku z kosmodromu Cape Canaveral Air Force Station na Florydzie. Podobnie jak jej bliźniak, Helios 2 został umieszczony na orbicie heliocentrycznej. Łączność z sondą była utrzymywana z niemieckiego Centrum Operacji Kosmicznych pod Monachium.

W przeciwieństwie do Heliosa 1, Helios 2 przeleciał około 3 miliony kilometrów bliżej Słońca, osiągając peryhelium 17 kwietnia 1976 roku, w odległości 43,432 mln km (0,29 au), dzięki czemu stał się w tym czasie rekordzistą najbliższego przelotu od Słońca. W rezultacie sonda została wystawiona na 10 procent więcej ciepła (lub 20°C więcej) niż jej poprzednik.

Sonda dostarczyła ważnych informacji na temat plazmy słonecznej, wiatru słonecznego, promieniowanania kosmicznego i pyłu kosmicznego, a także przeprowadziła eksperymenty badające pola magnetyczne i elektryczne. Oprócz badań Słońca i środowiska słonecznego, zarówno Helios 1, jak i Helios 2 obserwowały warkocze pyłowe i jonowe co najmniej trzech komet: C/1975 V1 West, C/1978 H1 Meier i C/1979 Y1 Bradfield.

Nadajnik Heliosa 2 zawiódł 3 marca 1980 roku i nie otrzymano już dalszych użytecznych danych z sondy. Kontrolerzy naziemni wyłączyli sondę 7 stycznia 1981 roku, aby wykluczyć ewentualną interferencję radiową z innym statkiem kosmicznym w przyszłości.

Bibliografia

Asif A. Siddiqi: Beyond Earth: A Chronicle of Deep Space Exploration, 1958-2016. Washington, DC: NASA History Program Office, 2018. ISBN 978-1-62683-042-4.