Henrique Mecking – Wikipedia, wolna encyklopedia

Henrique Mecking
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

23 stycznia 1952
Santa Cruz do Sul

Obywatelstwo

Brazylia

Tytuł szachowy

arcymistrz (1971)

Ranking FIDE

2533

Ranking krajowy FIDE

niesklasyfikowany na liście aktywnych

Henrique da Costa Mecking (ur. 23 stycznia 1952 w Santa Cruz do Sul) – szachista brazylijski, pierwszy w historii arcymistrz tego kraju.

Kariera szachowa

[edytuj | edytuj kod]
Henrique Mecking, Wijk aan Zee 1978

Już w wieku siedmiu lat brał udział w turniejach szachowych. Mając lat trzynaście został w 1965 r. indywidualnym mistrzem Brazylii (drugi w karierze tytuł mistrza kraju zdobył w 1967 roku)[1]. W 1967 po raz pierwszy zakwalifikował się do turnieju międzystrefowego (eliminacji mistrzostw świata). W doborowej stawce zajął XII miejsce, wygrywając partię między innymi z Wiktorem Korcznojem. Podobny rezultat (XII miejsce) uzyskał w następnym turnieju międzystrefowym w 1970 roku, wygranym przez Bobby Fischera.

W 1971 roku Mecking triumfował w memoriale Borislava Kosticia i uzyskał tytuł arcymistrza. Został zaproszony do udziału w prestiżowym turnieju w Hastings w 1972 roku, na którym zajął trzecie miejsce za Anatolijem Karpowem i Wiktorem Korcznojem, a przed Miguelem Najdorfem, uważanym za najsilniejszego szachistę Ameryki Południowej. Był pierwszym brazylijskim szachistą, który osiągnął tak wysoki poziom. Międzynarodowe sukcesy genialnego "Meckinho" przyczyniły się do spopularyzowania szachów w Brazylii do tego stopnia, że brazylijski rząd wspomógł organizację kolejnego turnieju międzystrefowego, który odbył się w 1973 roku w Petropolis niedaleko Rio de Janeiro. Mecking w wielkim stylu wygrał ten turniej wyprzedzając Jefima Gellera, Lwa Poługajewskiego i Lajosa Portischa. Ćwierćfinałowy mecz pretendentów z Korcznojem miał bardzo nerwowy przebieg i zakończył się wygraną Korcznoja 7½ - 5½.

Lata 1975 i 1976 to najlepszy okres w karierze Meckinga. W dwóch turniejach szachowej elity w Las Palmas i Manili Mecking zajął drugie miejsce, wyprzedzony przez Ljubomira Ljubojevicia. Turniej międzystrefowy w Manili w 1976 roku zakończył przekonującym zwycięstwem i ponownie zakwalifikował się do meczów pretendentów. W meczu ćwierćfinałowym przegrał jednak z Poługajewskim 5½ - 6½. Wkrótce po tym meczu błyskotliwa kariera Meckinga załamała się. Coraz częściej uskarżał się na stan zdrowia i domagał specjalnego traktowania. Chorował na zanik mięśni. Zakwalifikował się do następnego turnieju międzystrefowego w 1979 roku w Rio de Janeiro, którego nie ukończył, rezygnując po dwóch rundach. Do szachów turniejowych powrócił po dwunastu latach, jednak już nie osiągnął poziomu sprzed lat. Brał udział w turnieju strefowym w 1993 roku, w turniejach w Tilburgu (1994) i Linares (1995) nie odnosząc większych sukcesów. Do dzisiaj sporadycznie występuje w turniejach, rozgrywając kilka, kilkanaście partii rankingowych w roku. Jedno z ostatnich turniejowych zwycięstw odniósł w 2006 r. w Lodi, wyprzedzając Jewgienija Postnego, Levente Vajdę i Siergieja Fiedorczuka[2]. W 2011 r. zdobył w Campinas brązowy medal mistrzostw Brazylii[3].

W latach 1968–2004 czterokrotnie (w tym 3 razy na I szachownicy) wystąpił na szachowych olimpiadach[4].

Najwyższy ranking w karierze osiągnął 1 stycznia 1977 r., z wynikiem 2635 punktów zajmował wówczas 4. miejsce (za Anatolijem Karpowem, Wiktorem Korcznojem i Tigranem Petrosjanem) na światowej liście FIDE[5].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]