Henryk Ciepichałł – Wikipedia, wolna encyklopedia

Henryk Ciepichałł

major intendent
Data i miejsce urodzenia	18 lutego 1886 Sobótka
Data i miejsce śmierci	12 czerwca 1934 Warszawa
Przebieg służby
Lata służby	1914–1934
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	Generalny Inspektorat Sił Zbrojnych
Stanowiska	płatnik
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Kraj działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	18 lutego 1886 Sobótka
Data i miejsce śmierci	12 czerwca 1934 Warszawa
Miejsce pochówku	Cmentarz Wojskowy na Powązkach
kapelan
Okres sprawowania	1914–1921
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Inkardynacja	pijar
Śluby zakonne	1911
Prezbiterat	1914
Multimedia w Wikimedia Commons

Henryk Ciepichałł (ur. 18 lutego 1886 w Sobótce, zm. 12 czerwca 1934 w Warszawie) – polski duchowny rzymskokatolicki, pijar, kapelan Legionów Polskich, major intendent Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Urodził się 18 lutego 1886 w Sobótce jako syn Franciszka i Anny. W wieku 17 lat został wychowankiem Zakładu Wychowawczego „Nazaret” w Warszawie, a w 1906 wstąpił do Zakonu Szkół Pobożnych (Pijarów). W 1907 przyjął imię zakonne Henryk. W 1911 złożył profesję wieczystą w Krakowie. W 1912 zdał egzamin dojrzałości. Podjął studia na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. W 1914 otrzymał sakrament święceń.

Po wybuchu I wojny światowej wstąpił do Legionów Polskich (według różnych źródeł 15 czerwca 1914^[1] lub 15 maja 1915^[2]). W czerwcu został kapelanem 1 pułku piechoty I Brygady. Wraz z pułkiem odbył kampanię. W lipcu 1915 został awansowany do stopnia podporucznika. Został awansowany do stopnia kapitana w styczniu 1916.

27 lutego 1916 w Karasinie przyjął od Józefa Piłsudskiego tajny akt „wyrzeczenia się protestantyzmu i złożenia wyznania wiary rzymsko-katolickiej”^[3].

Pod koniec 1916 został mianowany kapelanem 5 pułku piechoty w składzie I i III Brygady^[4]. Po kryzysie przysięgowym w 1917 był internowany przez Niemców w Beniaminowie. U kresu wojny wyszedł na wolność 12 października 1918 jako jeden z ostatnich osadzonych oficerów legionowych.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. 8 listopada 1918 mianowany na urząd dziekana wojskowego w strukturze Tymczasowego Rządu Ludowego Republiki Polskiej w Lublinie, a wkrótce potem referentem do spraw duchownych Dowództwa Okręgu Generalnego „Lublin”. Od 1919 do 1920 był superiorem Okręgu Generalnego „Lublin”. Od 1 kwietnia 1920 był dziekanem 7 Armii podczas wojny polsko-bolszewickiej. Od 19 września 1920 był kapelanem Szkoły Podchorążych w Warszawie, a od listopada 1920 był kierownikiem Rejonu Duszpasterstwa Praga. W listopadzie 1921 został przeniesiony do rezerwy. Na skutek złożenia własnego wniosku został zwolniony ze stanu duchownego w zakonie pijarów w 1922, służąc dalej w wojsku. W 1923 zmienił wyznanie na ewangelicko-augsburskie.

19 czerwca 1922 został przyjęty z dniem 1 czerwca 1922 do Wojska Polskiego, w charakterze urzędnika wojskowego VIII rangi^[5]. 21 grudnia 1923 został przydzielony z Departamentu VII Intendentury Ministerstwa Spraw Wojskowych do Okręgowego Zakładu Gospodarczego Nr 1 z równoczesnym odkomenderowaniem do Biura Historycznego Sztabu Generalnego, do 15 września 1924^[6][7].

Został awansowany do stopnia majora w korpusie oficerów zawodowych administracji dział gospodarczy ze starszeństwem z dniem 1 grudnia 1920^[8][9]. W 1924 jako oficer nadetatowy Okręgowego Zakładu Gospodarczego nr 1 sprawował stanowisko kierownika oświatowego w Wojskowym Więzieniu Śledczym nr 1 w Warszawie^[10]. W styczniu 1925 został przydzielony do Okręgowego Zakładu Mundurowego Warszawa na stanowisko oficera kancelaryjnego^[11]. W maju 1926, w czasie zamachu stanu został ranny^[12]. 31 marca 1927 został przeniesiony z Departamentu VII do kadry Departamentu I Ministerstwa Spraw Wojskowych z równoczesnym przydziałem do Generalnego Inspektoratu Sił Zbrojnych w Warszawie na stanowisko płatnika^[13][14]. Obowiązki płatnika pełnił przez kolejnych siedem lat. Z dniem 15 sierpnia 1933 został przeniesiony do korpusu oficerów intendentów^[15].

Zmarł 12 czerwca 1934 w Warszawie^[16]. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera 5A-7-8)^[17].

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 7070 (17 maja 1922)^[18]
• Krzyż Niepodległości (24 października 1931)^[19]
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (8 listopada 1930)^[20][21]
• Srebrny Krzyż Zasługi (7 sierpnia 1928)^[22]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Odznaka Pamiątkowa Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych (pośmiertnie)
• Odznaka Pamiątkowa Więźniów Ideowych

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Wacława Milewska: Henryk Ciepichał. Muzeum Narodowe w Krakowie. [dostęp 2016-05-17].
• Ks. mjr Henryk Ciepichałł, kapelan legionów polskich. katolicy1844.republika.pl. [dostęp 2016-05-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-06-01)].
• Wanda Roman: Kapelani wojskowi – bohaterowie wojny polsko-sowieckiej 1919–1920. Centralne Archiwum Wojskowe. s. 9. [dostęp 2016-11-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-11-11)].
• Żołnierze Niepodległości. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2020-06-17].