Henryk Miłoszewicz – Wikipedia, wolna encyklopedia

Henryk Miłoszewicz

Data i miejsce urodzenia	27 stycznia 1956 Wilno
Data i miejsce śmierci	5 kwietnia 2003 Włocławek
Pozycja	pomocnik
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole 1967–1975 Zawisza Bydgoszcz 1976–1980 ŁKS Łódź 1980–1983 Legia Warszawa 89 (20) 1983–1984 Lech Poznań 25 (9) 1984–1986 Le Havre AC 1986–1987 Lech Poznań 38 (4) 1988–1991 Stade Torbais 1993 VfL Herzlake
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole 1980  Polska 9 (0)
↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
Multimedia w Wikimedia Commons

Henryk Miłoszewicz (ur. 27 stycznia 1956 w Wilnie, zm. 5 kwietnia 2003 we Włocławku) – polski piłkarz.

Do Polski przyjechał jednym z ostatnich pociągów podczas ostatniej masowej fali wysiedleń ludności z dawnych ziem polskich. Pytany o swe pochodzenie, odpowiadał z uśmiechem, że zawsze czuł się Polakiem. W dzieciństwie mieszkał w Bydgoszczy na osiedlu Leśnym, mając za sąsiada Zbigniewa Bońka.

Swoją karierę rozpoczął w Zawiszy Bydgoszcz. Do pierwszego składu bydgoskiego klubu trafił w wieku 18 lat. Już wtedy interesowało się nim wiele zespołów, m.in. ówczesny mistrz Polski Stal Mielec. W 1975 r. przeniósł się do ŁKS Łódź. Niewiele później zadebiutował w olimpijskiej reprezentacji Polski. Jak wielu innych zdolnych polskich piłkarzy miał w swej karierze występy w Legii Warszawa, do której przybył w 1980 r. Co prawda nie chciał opuszczać Łodzi, ale na jego decyzję wpłynęła wizja karnej jednostki wojskowej. W barwach „wojskowych” zaliczył cztery udane sezony, zdobywając dwa Puchary Polski (1980, 1981). Niemal natychmiast trafił do pierwszej reprezentacji Polski, w której rozegrał 9 spotkań (wszystkie w 1980 r.). Przed sezonem 1983/1984 przeniósł się do Lecha Poznań. To właśnie ten rok okazał się najlepszy w karierze Miłoszewicza. Zdobył mistrzostwo i Puchar Polski, a najefektowniejszy mecz rozegrał przeciwko Legii, prowadząc „Kolejorza” do błyskotliwego zwycięstwa 2:0. Po roku gry w „poznańskiej Lokomotywie” przeszedł do francuskiego Le Havre Athletic Club, by po niedługim czasie powrócić do stolicy Wielkopolski. Kolejnym klubem w jego karierze był niemiecki VfL Herzlake. Następnie przez ponad 2 lata grał we Francji w czwartoligowym Stade Torbais, gdzie po raz pierwszy zmierzył się z rolą trenera.

Dwukrotnie grał w eliminacjach do igrzysk olimpijskich w Moskwie i Los Angeles, jednak ani razu nie dane mu było wystąpić w zmaganiach olimpijczyków. Jak wielokrotnie podkreślał, to właśnie niespełnione marzenia o olimpiadzie były dla niego największą sportową porażką.

Był jednym z tzw. „piłkarzy kompletnych”. Widowiskowa gra, doskonały przegląd pola, świetna technika, niezwykła precyzja podań i doskonałe uderzenie były atutami tego wszechstronnego piłkarza.

Był jednym z pierwszych absolwentów szkoły trenerskiej, popularnej „Kuleszówki”. Swój w pełni samodzielny debiut trenerski zaliczył w Polonii Chodzież. Następnie trenował Victorię Września i Kujawiaka Włocławek.

Zmarł 5 kwietnia 2003 roku we Włocławku po zwycięskim meczu swojej drużyny z Wisłą Nowe. Został pochowany w Poznaniu na cmentarzu junikowskim, żegnany przez tłum kibiców, trenerów, działaczy i kolegów.

l.p.	Data	Miejsce	Przeciwnik	Rezultat	Rozgrywki	Grał	Uwagi
1.	26 marca 1980	Budapeszt	Węgry	1-2	towarzyski	do 69'
2.	2 kwietnia 1980	Bruksela	Belgia	1-2	towarzyski	90'
3.	19 kwietnia 1980	Turyn	Włochy	2-2	towarzyski	do 88'
4.	26 kwietnia 1980	Borovo	Jugosławia	1-2	towarzyski	do 32'
5.	22 czerwca 1980	Warszawa	Irak	3-0	towarzyski	90'
6.	29 czerwca 1980	São Paulo	Brazylia	1-1	towarzyski	od 73'
7.	2 lipca 1980	Santa Cruz de la Sierra	Boliwia	1-0	towarzyski	do 62'
8.	9 lipca 1980	Bogota	Kolumbia	4-1	towarzyski	od 46'
9.	29 września 1980	Chorzów	Czechosłowacja	1-1	towarzyski	do 45'