Henryk Wróbel (językoznawca) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Henryk Wróbel
Data i miejsce urodzenia	20 maja 1934 ; Walichnowy
	profesor nauk filologicznych
	Specjalność: językoznawstwo slawistyczne
Alma Mater	Uniwersytet Jagielloński
Uczelnia	Uniwersytet Jagielloński; Instytut Języka Polskiego PAN w Krakowie; Uniwersytet Śląski

Henryk Wróbel (ur. 20 maja 1934 w Walichnowach) – językoznawca, slawista. Od 1987 profesor. W latach 1959–1984 i 1998–2004 pracownik naukowy Uniwersytetu Śląskiego (do 1968 WSP w Katowicach, w latach 1981–1984 dyrektor Instytutu Języka Polskiego). W latach 1984–1999 pracownik Instytutu Języka Polskiego PAN w Krakowie, od 1987 – dyrektor Instytutu Filologii Słowiańskiej Uniwersytetu Jagiellońskiego. Autor prac z zakresu morfologii i składni języków zachodniosłowiańskich, głównie języka polskiego^[1].

Bibliografia

Słowotwórstwo przysłówków odprzymiotnikowych w językach łużyckich (1969)
Składnia imiesłowów czynnych we współczesnej polszczyźnie (1975)
Mały słownik odmiany wyrazów trudnych (1993)
Gramatyka języka polskiego (2001)
Z problemów gramatyki polskiej i słowiańskiej (2004)
Słownik syntaktyczno-generatywny czasowników polskich (tom 1-5 1980–1992, współautor)
Gramatyka współczesnego języka polskiego (1984)
Czesko-polski słownik zdradliwych wyrazów i pułapek frazeologicznych (2003)
Czesko-polska pozorna ekwiwalencja językowa (2004).

Data i miejsce urodzenia	20 maja 1934 Walichnowy
profesor nauk filologicznych
Specjalność: językoznawstwo slawistyczne
Alma Mater	Uniwersytet Jagielloński

Uczelnia	Uniwersytet Jagielloński Instytut Języka Polskiego PAN w Krakowie Uniwersytet Śląski