Hermann Prey – Wikipedia, wolna encyklopedia
Imię i nazwisko | Hermann Oskar Karl Bruno Prey |
---|---|
Data i miejsce urodzenia | |
Pochodzenie | |
Data i miejsce śmierci | |
Typ głosu | |
Gatunki | |
Zawód | |
Odznaczenia | |
Strona internetowa |
Hermann Oskar Karl Bruno Prey[1] (ur. 11 lipca 1929 w Berlinie, zm. 22 lipca 1998 w Krailling[1]) – niemiecki śpiewak, baryton.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Studiował w Hochschule für Musik w Berlinie u Günthera Bauma i Harry’ego Gottschalka[2]. W 1951 roku dał swój pierwszy recital pieśniarski[3]. W 1952 roku zdobył I nagrodę w konkursie wokalnym Hessischen Rundfunks we Frankfurcie nad Menem i debiutował na scenie operowej w Wiesbaden jako Moruccio w operze Niziny Eugena d’Alberta[3]. W latach 1953–1960 występował w Staatsoper w Hamburgu[3]. Gościnnie występował w Wiedniu (1956), Berlinie (1956) i Salzburgu (1959)[2]. Brał udział w prapremierowych przedstawieniach Pallas Athene weint Ernsta Křenka (1955) i Der Prinz von Homburg H.W. Henzego (1960)[1][3]. Od 1960 roku występował w Bayerische Staatsoper w Monachium, która w 1962 roku nadała mu tytuł Kammersänger[3]. W 1960 roku wystąpił w nowojorskiej Metropolitan Opera jako Wolfram w Tannhäuserze Richarda Wagnera[2][3]. Od 1973 roku związany był na stałe z Covent Garden Theatre w Londynie[2][3]. Brał udział w festiwalu w Bayreuth w roli Wolframa w Tannhäuserze (1965–1967) i Beckmessera w Śpiewakach norymberskich (1981–1984, 1986)[1]. W 1989 roku wystąpił w Warszawie na koncercie zorganizowanym przez Leonarda Bernsteina z okazji 50. rocznicy wybuchu II wojny światowej[4].
Do jego popisowych ról operowych należały: Hrabia Almaviva w Weselu Figara, Papageno w Czarodziejskim flecie, Guglielmo w Così fan tutte, Figaro w Cyruliku sewilskim[2]. Wykonywał też repertuar pieśniarski, w tym Schumanna, Schuberta i Brahmsa[2]. Nagrał 27 płyt w serii „Hermann Prey Lied Edition”[3]. Często występował w telewizji[3].
Otrzymał Bawarski Order Zasługi (1977), Wielki Krzyż Zasługi Orderu Zasługi Republiki Federalnej Niemiec (1981), Order Maksymiliana (1986)[5] i Wielką Srebrną Odznakę Honorową za Zasługi dla Republiki Austrii (1998)[6]. Od 1982 roku wykładał w Wyższej Szkole Muzyki i Teatru w Hamburgu[2][3]. Opublikował autobiografię pt. Premierenfieber (1981)[1][2].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e Dictionary of German Biography. T. Volume 8 Plett – Schmidseder. München: K.G. Saur, 2005, s. 71. ISBN 3-598-23298-5.
- ↑ a b c d e f g h Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 5 Pisc–Stra. New York: Schirmer Books, 2001, s. 2865–2866. ISBN 0-02-865530-3.
- ↑ a b c d e f g h i j Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 8. Część biograficzna pe–r. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2004, s. 190. ISBN 978-83-224-0837-7.
- ↑ Paul R. Laird, Hsun Lin: Historical Dictionary of Leonard Bernstein. Lanham: Rowman & Littlefield, 2019, s. 216. ISBN 978-1-5381-1345-5.
- ↑ Prey, Hermann. deutsche-biographie.de. [dostęp 2021-04-09]. (niem.).
- ↑ Anfragebeantwortung. parlament.gv.at. s. 1218. [dostęp 2021-03-23]. (niem.).
- ISNI: 0000000114523548
- VIAF: 94844804
- LCCN: n81028129
- GND: 118596470
- NDL: 00473320
- BnF: 13898667p
- SUDOC: 061632767
- NLA: 36549049
- NKC: ola20050329003
- BNE: XX848971
- NTA: 070583129
- BIBSYS: 1060230
- CiNii: DA0402558X
- PLWABN: 9810552538605606
- NUKAT: n2004005742
- J9U: 987007519077505171
- LNB: 000104741
- NSK: 000264600
- KRNLK: KAC201105903