Hermiona Granger – Wikipedia, wolna encyklopedia

Hermiona Weasley
z domu Granger

mugolak

Postać z Harry Potter
Emma Watson, wcielająca się w rolę Hermiony, na planie filmu Harry Potter i Insygnia Śmierci
Pierwsze wystąpienie	Harry Potter i Kamień Filozoficzny (powieść • film)
Ostatnie wystąpienie	Harry Potter i Insygnia Śmierci (powieść • film)
Grany przez	Emma Watson
Dubbing	Joanna Kudelska
Dane biograficzne
Przynależność	Hogwart (Gryffindor)
Płeć	kobieta
Data urodzenia	19 września 1979[1]
Rodzina	Molly Weasley zd. Prewett (teściowa) Artur Weasley (teść) Bill Weasley (szwagier) Charlie Weasley (szwagier) Percy Weasley (szwagier) Fred Weasley i George Weasley (szwagrostwo) Ginny Potter zd. Weasley (szwagierka) Harry Potter (szwagier) Ron Weasley (mąż) Rose Weasley (córka) Hugo Weasley (syn)
Inne informacje
Wiek	11 – 12 lat (1. książka) 12 – 13 lat (2. książka) 13 – 14 lat (3. książka) 14 – 15 lat (4. książka) 15 – 16 lat (5. książka) 16 – 17 lat (6. książka) 17 – 18 lat (7. książka) 37 lat (ostatni rozdział 7. książki)
Zajęcie	uczennica Hogwartu, członkini Gwardii Dumbledora, później Minister Magii
Atrybuty	Różdżka – winorośl 10 3/4 cala włókno ze smoczego serca
Multimedia w Wikimedia Commons

Hermiona Jean Weasley z domu Granger^[2] (ang. Hermione Jean Granger, ur. 19 września 1979^[1]) – fikcyjna postać z cyklu książek o Harrym Potterze autorstwa J.K. Rowling. Jest uczennicą Hogwartu, gdzie – obok Rona Weasleya – jest jedną z najlepszych przyjaciół Harry’ego Pottera. Jej ulubionym przedmiotem są zaklęcia. Jej rodzice są mugolami^[3], z zawodu dentystami. Dzieli dormitorium z Parvati Patil i Lavender Brown. Hermiona ma długie, gęste, brązowe i dość potargane włosy, oczy o tej samej barwie i lekko wystające górne zęby. Jest jedną z najbardziej nietuzinkowych i najważniejszych postaci w całej serii książek o Harrym Potterze. Niejednokrotnie wybija się ponad inne postacie wiedzą i umiejętnościami.

Jej imię zaczerpnięte zostało z Zimowej opowieści Williama Szekspira. Autorka wzorowała postać Hermiony na sobie, przedstawiając ją jako karykaturę samej siebie z czasów, gdy była nastolatką. Rowling przyznała, że w młodości na pierwszym miejscu stawiała naukę.

Różdżka: Winorośl i włókno ze smoczego serca. Dziesięć i trzy czwarte cala. Wyprodukowana przez Ollivandera.

Pierwszy rok nauki (wrzesień 1991 do czerwca 1992)

Harry i Ron początkowo nie polubili Hermiony – poznali się w ekspresie do Hogwartu, gdzie pokazała im swój charakter „wszystko-wiedzącego kujona”. Ron miał nawet nadzieję, że nie trafi do tego samego domu, co oni. Po tym jak Harry i Ron uratowali ją od niechybnej śmierci z rąk górskiego trolla w łazience, Hermiona odwdzięczyła im się, kłamiąc profesor McGonagall, że poszła szukać trolla. Myślała, że da radę go pokonać, kiedy tak naprawdę płakała w łazience po tym, jak Ron ją obraził. Od tamtego czasu cała trójka została przyjaciółmi. Hermiona i Ron są postaciami ewidentnie różniącymi się od siebie, często kłócą się o byle drobiazg i dokuczają sobie. Ron wyszydzał przede wszystkim nadmierny zapał Hermiony do nauki. Nazywał ją też „królową mędrków”. Niemniej to ona pomogła Ronowi wydostać się z diabelskich sideł i rozwiązać zagadkę z eliksirami, aby odnaleźć i powstrzymać złodzieja Kamienia Filozoficznego.

Drugi rok nauki (wrzesień 1992 do czerwca 1993)

Została nazwana przez Dracona Malfoya per „szlama”, a w jej obronie stanął Ron. Sporządziła Eliksir Wielosokowy, dzięki któremu Harry i Ron zmienili się w Vincenta Crabbe i Gregory’ego Goyle’a. Sama do eliksiru pomyłkowo użyła włosa kota jednej ze Ślizgonek, Milicenty Bulstrode, przez co wyrosło jej czarne futro i ogon. Musiała skorzystać z pomocy pani Pomfrey, by odzyskać normalny wygląd. Została spetryfikowana przez bazyliszka, niedługo po tym, jak odkryła, że to właśnie tego potwora boją się pająki, atakuje mieszkańców Hogwartu i przemieszcza się poprzez rury a słyszy go jedynie Harry, który posiada rzadką umiejętność wężoustości. Wyszukane przez nią informacje pomogły w późniejszym czasie dostać się do samej komnaty i uratować życie Ginny Weasley, siostry Rona.

Trzeci rok nauki (wrzesień 1993 do czerwca 1994)

Hermiona ponownie zraziła do siebie Harry’ego i Rona, najpierw tym, że doniosła profesor McGonagall, że Potter anonimowo dostał w prezencie „Błyskawicę” najszybszą miotłę świata. Bała się, że Błyskawica została zaczarowana przez Syriusza Blacka, dlatego przedmiot skonfiskowano, ale po skrupulatnych badaniach, ostatecznie oddano. Drugą sprawą podpadła Ronowi, gdy jej niedawno kupiony kot Krzywołap zabił szczura Rona, Parszywka, co w końcu okazało się nieprawdą. W czasie, gdy skłócona była z Harrym i Ronem, pomagała Hagridowi w sprawach sądowych związanych z hipogryfem Hardodziobem. Ten podczas lekcji – sprowokowany – zaatakował Dracona Malfoya. Apelacje sądowe od zasądzonej kary śmierci dla zwierzęcia nie przyniosły sukcesu. Hermiona postanowiła uczyć się wszystkich możliwych przedmiotów, nawet tych zupełnie jej niepotrzebnych, przez co większą część roku chodziła zmęczona i rozdrażniona. Już na pierwszych zajęciach wróżbiarstwa ścięła się z nauczycielką owego przedmiotu, Sybillą Trelawney, a koło Wielkanocy zrezygnowała z tego przedmiotu. Zarzuciła profesorce kłamstwo i nierzetelność w obecności całej klasy oraz stwierdziła, że woli numerologię. Aby móc zaliczyć taki plan zajęć, używała zmieniacza czasu, poręczonemu jej przez McGonagall, dzięki któremu mogła cofać się w czasie, aby być na wszystkich zajęciach. Zmieniacz czasu pomógł jej i Harry’emu w uratowaniu Hardodzioba z Syriuszem Black, ale w końcu oddała go, a jej plan się znormalizował.

Czwarty rok nauki (wrzesień 1994 do czerwca 1995)

Teraz zainteresowała się losem skrzatów domowych, według niej niedocenianych i poniżanych przez czarodziejów. Podjęła decyzję o założeniu stowarzyszenia W.E.S.Z. (Walki o Emancypację Skrzatów Zniewolonych), do której starała się zwerbować jak najwięcej członków. Hermiona sama pomagała Harry’emu w przygotowaniu do pierwszego zadania Turnieju Trójmagicznego, gdyż Ron był na niego obrażony z zazdrości. Rzucone przez Dracona Malfoya zaklęcie Densaugeo spowodowało gigantyczny wzrost jej przednich zębów. Skutki zaklęcia zostały usunięte przez panią Pomfrey. W czasie zabiegu Hermiona „zapomniała”, jak daleko jej zęby sięgały, co przyczyniło się do poprawy jej wyglądu. Na balu bożonarodzeniowym pojawiła się z Wiktorem Krumem, reprezentantem Instytut Magii Durmstrang w turnieju, co bardzo nie spodobało się Ronowi. Zarzucał jej bratanie się z wrogiem, mimo tego, że sam był fanem Kruma. Hermiona odkryła tajemnicę Rity Skeeter, która pisała wyssane z palca artykuły o życiu prywatnym jej i Harry’ego. Była w nich przedstawiana jako uwodzicielka i osoba krzywdząca Harry’ego, przez co spotkała się z krytyką wielu jego fanek, a nawet jedna z nich sprawiła, że na jej rękach pojawiły się bolesne pęcherze kiedy otworzyła od niej list. Postawiła Ricie ultimatum – albo przestanie wypisywać kłamstwa o Harrym, albo sama ujawni, kim jest – nielegalnym animagiem, zmieniającym się w żuka.

Piąty rok nauki (wrzesień 1995 do czerwca 1996)

Hermiona została prefektem z ramienia Gryffindoru, obok Ronalda. Podtrzymywała ideę stowarzyszenia W.E.S.Z. także na piątym roku, szyjąc czapki i szaliki dla domowych skrzatów. Zostawiała je w wieży Gryffindoru, z nadzieją, że uda jej się uwolnić jak najwięcej tych stworzeń. Domowy skrzat mógł zostać oswobodzony jedynie wtedy, gdy dostał od swojego pana jakąś część ubrania. W ten sposób Hermiona podstępem chciała uwolnić hogwarckie skrzaty. Jej poświęcenie okazało się bezowocne, ponieważ wszystkie ubrania zbierał Zgredek. Inne skrzaty nie chciały sprzątać wieży Gryffindoru, czując się obrażone zostawianiem im ubrań. Zmusiła Ritę Skeeter, aby ta napisała artykuł mówiący o powrocie Lorda Voldemorta. W tym okresie nikt nie chciał uwierzyć w to, że udało mu się powrócić do świata żywych. Była pomysłodawczynią Gwardii Dumbledore’a, gdzie po raz pierwszy wypowiedziała nazwisko Voldemorta. Było to stowarzyszenie uczniów służące praktycznej nauce obrony przed czarną magią. Działało poza wiedzą Ministerstwa Magii, inwigilującego wówczas Hogwart w osobie Dolores Umbridge, uczącej tylko teorii. Hermiona bardzo dużo uczyła się podczas piątego roku, aby jak najlepiej wypaść podczas Standardowych Umiejętności Magicznych – sprawdzianów praktycznych i teoretycznych z pięcioletniej nauki w Hogwarcie. Nakłaniała też do nauki Harry’ego i Rona. Została potraktowana czarnoksięskim zaklęciem, którego formuły nie było w książce, podczas walki ze śmierciożercami w Departamencie Tajemnic.

Szósty rok nauki (wrzesień 1996 do czerwca 1997)

W lipcu dziewczyna otrzymała informacje o wynikach SUM-ów. Ze wszystkich przedmiotów otrzymała „wybitny” – oprócz obrony przed czarną magią, z której miała „powyżej oczekiwań”. W szóstej klasie zaczął jej się podobać z wzajemnością Ron. Była zazdrosna, kiedy zaczął się spotykać z Lavender Brown. Odkryła, że matką Severusa Snape’a była Eileen Prince. Po śmierci dyrektora Hogwartu razem z Ronem i Harrym zdecydowała się wyruszyć na poszukiwania horkruksów. Mieli zacząć je szukać po ślubie Billa z Fleur.

Szukanie horkruksów (wrzesień 1997 do maja 1998)

Granger wyruszyła razem z Harrym i Ronem na poszukiwanie horkruksów. Zmodyfikowała swoim rodzicom pamięć by ich chronić i aby nie mogli wyjawić śmierciożercom żadnych informacji o „wybrańcu”. Jako Wendell i Monika Willkins, byli bezdzietnym małżeństwem, których życiową ambicją była przeprowadzka do Australii. Dziewczyna dostała w spadku od Albusa Dumbledore’a książkę Baśnie barda Beedle’a. Przeczuwała, że stanie się coś złego, dlatego w przeddzień ślubu Fleur i Billa spakowała wszystkie potencjalnie użyteczne rzeczy do magicznej torebki bez dna. Po upadku ministerstwa, razem z Harrym i Ronem uciekli na Grimmauld Place 12. Tam też dowiedzieli się kim jest „R.A.B”, który podmienił horkruks – medalion Slytherina – na fałszywy przed misją Harry’ego i Dumbledora. Stworek – skrzat domowy Blacków – stał się przez to dla nich milszy gdy opowiedział im o Regulusie a oni dali mu kilka jego rzeczy. Cała trójka dowiedziała się, że Mundungus Fletcher zabrał prawdziwy medalion i został zmuszony do oddania go Umbridge. Zdołali go odbić z jej rąk, włamując się do ministerstwa magii, za cenę porzucenia Grimmauld Place. Przez kilka miesięcy dziewczyna mieszkała z Harrym i Ronem w namiocie, przeprowadzając się co jakiś czas. Ron opuścił ich, zniecierpliwiony brakiem efektów w ich wyprawie. Hermiona została i w Boże Narodzenie poszła z Harrym do Doliny Godryka. Uratowała Harry’emu życie, gdy ten o mało co nie został złapany przez węża Voldemorta, gdy znajdowali się u Bathlidy Bagshot. Po powrocie Rona, na którego Hermiona przez jakiś czas się gniewała, zdobyli miecz Gryffindora, którym Ron zniszczył oryginalny, zdobyty medalion. Razem udali się do Ksenofilius Lovegood, który zapoznał ich z baśnią o trzech braciach Peverell oraz Insygniach Śmierci. Informacja o tym, że Voldemort jest poza krajem i szuka Czarnej Różdżki spowodowała też, że ona z Harrym i Ronem zostali złapani przez szmalcowników, gdy Harry wypowiedział imię Voldemorta. Trafili do domu Malfoyów, gdzie Bellatrix wpadła w szał, gdy zobaczyła miecz Gryffindora. Sądziła, że jest zamknięty w jej skarbcu wraz z kolejnym horkruksem – kielichem Helgi Hufflepuff. Granger była torturowana przez śmierciożerczynię w celu wyjawienia cennych informacji, lecz ta nie poddała się i wymyśliła wiarygodną historyjkę. Zgredek – były skrzat Malfoy’ów – umożliwił im oraz Ollivanderowi, Deanowi, Lunie Lovegood i goblinowi Gryfkowi ucieczkę. Ga i Fleur, skąd cała trójka z Gryfkiem powzięła śmiały plan. Grupa ukryła się w domu Billa. Hermiona przyoblekła ciało Bellatrix i ze swoimi kompanami wkradli się do banku Gringotta, by ukraść ze skrytki Lestrange’ów kielich Helgi Hufflepuff. Uciekli stamtąd na niewidomym smoku. Harry powiedział jej, że Voldemort wie już o ich polowaniu na hokruksy oraz że ukrył jeden w Hogwarcie. Udali się tam, a na miejscu Aberforth Dumbledore ochronił ich przed atakiem dementorów i śmierciożerców w Hogsmeade. Przez jego bar przeszli do zamku, gdzie rozpętała się bitwa. Podczas niej Hermiona zniszczyła horkruks Voldemorta, czyli kielich Helgi Hufflepuff jadem z kła bazyliszka. Chwilę później pocałowała Rona, a w wielkiej sali Harry pokonał Lorda Voldemorta, który uśmiercił się swoim śmiertelnym zaklęciem.

W trakcie dziewiętnastu lat jakie minęły, Hermiona – jako jedyna z trójki przyjaciół – ukończyła 7. rok nauki w nowym Hogwarcie. Następnie wyszła za mąż za Ronalda Weasleya i wspólnie wychowywali dwoje dzieci: Rose Weasley i Hugona Weasleya. Hermiona pracowała w Ministerstwie Magii, jako minister magii. Miała dobre stosunki ze szwagrem Harrym Potterem i jego dziećmi.

Stowarzyszenie Walki o Emancypację Skrzatów Zniewolonych (ang. S.P.E.W. od spew – zwymiotować – Society for the Promotion of Elfish Welfare^[4]) – organizacja założona przez Hermionę Granger na początku czwartego roku nauki w Hogwarcie, która miała na celu walkę o prawa skrzatów. Założycielce nie odpowiadał fakt, iż skrzaty często były poniewierane, wykorzystywane do prawie każdej pracy, a ponieważ fakt przyjęcia ubrania uznawały za zwolnienie ze służby, chodziły zazwyczaj ubrane minimalnie.

Większość czarodziejów śmiała się z tak bezsensownych dla nich idei jak np. płacenie skrzatom za służenie, a sprawę „Wszy” – jak nazywała organizację większość osób, która usłyszała jej nazwę – pogarszał jeszcze fakt, że również skrzaty uważały ją za obrazę ich gatunku i nie przyjmowały za przykład Zgredka.

Pierwszym sekretarzem był Harry Potter, a skarbnikiem Ron Weasley. Jednym z pierwszych członków organizacji był także Neville Longbottom. Aby otrzymać specjalną plakietkę i miano członka organizacji należało zapłacić 2 sykle wpisowego. Niektórzy zapisywali się do organizacji tylko po to, by Hermiona dała im spokój.

Nie wiadomo, jak rozwijała się działalność organizacji, kiedy jej założycielka skończyła Hogwart. Lecz w czasie uczęszczania do szkoły stowarzyszenie stało się dość znane (gł. wśród Gryfonów) m.in. z powodu rozrzucania po zamku różnego rodzaju ubrań w celu uwolnienia skrzatów.