French
DeutschHieronim Janusz Sanguszko – Wikipedia, wolna encyklopedia
 | |
 Pogoń Litewska | |
| Rodzina | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Ojciec | |
| Matka | |
| Żona | Cecylia Urszula Potocka |
| Dzieci | Eustachy Erazm Sanguszko |
| Odznaczenia | |
   | |
Hieronim Janusz Sanguszko herbu Pogoń litewska (ur. 4 marca 1743 w Kolbuszowej, zm. 4 września 1812 w Sławucie) – wojewoda wołyński od 1775 roku, miecznik litewski w 1775 roku, generał porucznik wojsk litewskich w 1775 roku, generał major wojsk koronnych w 1762 roku, starosta czerkaski[1], rotmistrz chorągwi pancernej w wojsku koronnym.
Syn Pawła Karola, marszałka wielkiego litewskiego i Barbary Urszuli Dunin. Brat Józefa Paulina, Janusza Modesta i Janusza Aleksandra.
Potomstwo
[edytuj | edytuj kod]Miał syna Eustachego Erazma, który był również generałem. Od 1775 roku pełnił obowiązki miecznika wielkiego litewskiego oraz wojewody wołyńskiego.
Jego córka, Tekla, wydana za Włodzimierza Potockiego otrzymała posag składający się z wsi: Babina, Jabłonowicy, Skibina, Strzyżakowa, Świniarni, Dąbrowiniec, Dankówki, Parijówki i Wasylówki, z klucza ilinieckiego wydzielony[2].
Urzędy
[edytuj | edytuj kod]Poseł województwa kijowskiego na sejm konwokacyjny 1764 roku. W 1764 roku podpisał akt elekcji Stanisława Augusta Poniatowskiego z województwa wołyńskiego[3]. Poseł na Sejm Czaplica 1766 roku z województwa kijowskiego.
Konsyliarz konfederacji Andrzeja Mokronowskiego w 1776 roku[4]. Był członkiem konfederacji Sejmu Czteroletniego[5]. Na sejmach 1780, 1782, 1784, 1786 roku wybierany sędzią sejmowym[6]. Był członkiem Rady Nieustającej i przeciwnikiem Konstytucji 3 maja. Figurował na liście posłów i senatorów posła rosyjskiego Jakowa Bułhakowa w 1792 roku, która zawierała zestawienie osób, na które Rosjanie mogą liczyć przy rekonfederacji i obaleniu dzieła 3 maja[7]. Był konsyliarzem konfederacji generalnej koronnej w konfederacji targowickiej[8].
Był członkiem komisji pełnomocnej lwowskiej, powołanej w 1790 roku dla układów z Leopoldem II Habsburgiem[9].
Został odznaczony Orderem Orła Białego. W 1777 został kawalerem Orderu Świętego Stanisława[10]. Od 1793 był generałem wojsk rosyjskich. W 1768 odznaczony bawarskim Orderem Świętego Huberta[11].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Urzędnicy wołyńscy XIV-XVIII w”. Oprac. Marian Wolski, Kórnik 2007, s. 180.
- ↑ Według Pamiętników Tadeusza Bobrowskiego str. 204.
- ↑ Akt elekcyi Roku Tysiąć Siedemset Sześćdziesiątego Czwartego, Miesiąca Sierpnia, Dnia dwudziestego siódmego, s. 74.
- ↑ Volumina Legum, t. VIII, Petersburg 1860, s. 529.
- ↑ Kalendarzyk narodowy y obcy na rok ... 1792...., Warszawa 1791, s. 309.
- ↑ Biogram z XXXIV tomu Polskiego Słownika Biograficznego autorstwa Elżbiety Oreman.
- ↑ Łukasz Kądziela, Między zdradą a służbą Rzeczypospolitej. Fryderyk Moszyński w latach 1792–1793, Warszawa 1993, s. 46, Сборник Русского исторического общества, t. 47,Petersburg 1885, s. 272.
- ↑ Dariusz Rolnik, Szlachta koronna wobec konfederacji targowickiej (maj 1792 – styczeń 1793), Katowice 2000, s. 163.
- ↑ Walerian Kalinka, Sejm Czteroletni, t. II, część 1, Kraków 1895, s. 118–119.
- ↑ Zbigniew Dunin-Wilczyński, Order Św. Stanisława, Warszawa 2006 s. 184.
- ↑ Kawalerowie i statuty Orderu Orła Białego 1705-2008, 2008, s. 219.