Hipersomnia – Wikipedia, wolna encyklopedia

Hipersomnia (nadmierna senność) – występowanie senności mimo przespania nocy oraz przedłużanie się snu lub występowanie jego epizodów w czasie przeznaczonym na aktywność. Rozpoznanie hipersomnii (pierwotnej nadmiernej senności) następuje wtedy, gdy objawy występują dłużej niż miesiąc oraz zostaną wykluczone przyczyny somatyczne, psychiczne, inne dyssomnie i parasomnie oraz przyjmowanie substancji psychoaktywnych.

• zaburzenia snu i psychiczne
  • narkolepsja
  • zespół bezdechu śródsennego
  • zaburzenia rytmu snu i wstawania
  • wszystkie parasomnie
  • atypowa depresja
  • zespół abstynencyjny
  • nadmierna senność będąca następstwem bezsenności bądź niedostatecznej ilości snu
• choroby somatyczne
  • zapalenie mózgu i opon mózgowych
  • udar mózgu, uraz głowy oraz urazy chorobowe ścieśniające przestrzeń śródczaszkową
  • choroby neurodegeneracyjne
  • zmiany endokrynne, metaboliczne oraz wywołane przez toksyny
  • zespół Kleinego-Levina
• substancje psychoaktywne
  • alkohol etylowy
  • leki przeciwpsychotyczne, benzodiazepinowe, leki przeciwdepresyjne typu TLPD

Hipersomnia może być objawem klinicznym depresji maskowanej (to jest takiego rodzaju depresji, w którym endogenny zespół depresyjny maskowany jest przez inne objawy)^[1].

Pierwotną nadmierną senność leczy się lekami psychostymulującymi, takimi jak: deksamfetamina (niedopuszczony do użycia w Polsce) czy metylofenidat.

Zobacz hasło hipersomnia w Wikisłowniku

• Alasdair D. Cameron: Psychiatria. Wrocław: Elsevier Urban & Partner, 2009, s. 176-179, seria: Crash Course. ISBN 978-83-8958-176-1.