Hipodrom – Wikipedia, wolna encyklopedia

Hipodrom (hippodrom; gr. ἱππόδρομος, od ἵππος hippos – koń i δρόμος dromos – droga) – plac przeznaczony do odbywania wyścigów konnych^[1].

W starożytnej Grecji był placem o zarysie wydłużonego prostokąta, zakończonym z węższych stron półokrągło i pełniącym funkcję toru wyścigowego dla koni i rydwanów^[2]. Tor długości ok. 364 metrów wzdłuż dłuższych boków posiadał widownię, którą początkowo stanowiło naturalne zbocze wzgórza uzupełniane nasypem ziemnym (jak np. w Olimpii), później widownię tworzyły trybuny, najpierw drewniane, z czasem kamienne^[3]. Najbardziej znane znajdowały się w Olimpii (z VIII wieku p.n.e.)^[3] i przy sanktuarium Zeusa na arkadyjskiej górze Lykajon^[4].

W starożytnym Rzymie funkcję hipodromu pełniły cyrki dostosowane do wyścigów konnych i kwadryg^[4]. W rzymskich domach prywatnych hipodromem nazywano też cienistą aleję przeznaczoną do ćwiczeń jazdy konnej^[1][5].

Współcześnie jest to miejsce odbywania popisów, pokazów, wyścigów lub innych jeździeckich zawodów konnych^[6]. W konkursie skoków wymiary hipodromu są dowolne, ale muszą one umożliwić regulaminowe rozmieszczenie przeszkód. Hipodrom jest otoczony szrankami (płotkiem), a przekroczenie tego ograniczenia przed zakończeniem konkurencji wyklucza jeźdźca z zawodów^[3].

W Polsce istnieją trzy (2008) hipodromy o klasycznym przeznaczeniu, czyli tory wyścigów konnych:

• Hipodrom Sopot
• Wrocław-Partynice
• Warszawa-Służewiec

W kilku miejscowościach, szczególnie przy ośrodkach hodowlanych i jeździeckich, znajdują się hipodromy o przeznaczeniu ogólnosportowym – na przykład w Jarantowie koło Kalisza, gdzie w 2008 odbyły się V Mistrzostwa Świata w Powożeniu Zaprzęgami Jednokonnymi^[7].

Zobacz hasło hipodrom w Wikisłowniku

• Witold Szolginia: Architektura. Warszawa: Sigma NOT, 1992, s. 60. ISBN 83-85001-89-1.