Hirola okularowa – Wikipedia, wolna encyklopedia

Hirola okularowa
	Beatragus hunteri
	Sclater, 1889
	; Samiec hiroli okularowej
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Gromada	ssaki
Podgromada	żyworodne
Infragromada	łożyskowce
Rząd	Cetartiodactyla
Podrząd	przeżuwacze
Infrarząd	Pecora
Rodzina	wołowate
Podrodzina	antylopy
Plemię	bawolce
Rodzaj	Beatragus; Heller, 1912
Gatunek	hirola okularowa
Synonimy
	Damaliscus hunteri (P.L. Sclater, 1889);
	Damaliscus hunteri (P.L. Sclater, 1889);
	Kategoria zagrożenia (CKGZ)
	; krytycznie zagrożony
	Zasięg występowania
	Systematyka w Wikispecies
	Multimedia w Wikimedia Commons

Hirola okularowa^[2] (Beatragus hunteri) – gatunek ssaka z rodziny wołowatych zamieszkujący sawanny w Kenii i Somalii^[3]. Jedyny przedstawiciel rodzaju hirola^[2].

Występowanie

Zaobserwowano go na terenie pomiędzy rzeką Tana w Kenii, a rzeką Juba w Somalii^[4]. Introdukowany w Tsavo National Park w Kenii^[3].

Charakterystyka

Wygląd

Hirola okularowa ma od 100 do 125 centymetrów wysokości i waży od 65 do 155 kilogramów. Długość ciała tego gatunku wynosi od 120 cm do 250 cm. Mają nie długi ogon mierzący od 30 do 45 cm długości. Ich rogi są kanciaste i rozszerzone. Występuje w odcieniach od jasnobrązowych do szarych. Mają białą linię nad oczami^[4].

Rozmnażanie

Sezon godowy jest raz w roku i odbywa się w marcu oraz kwietniu. Po ciąży trwającej od 7 do 8 miesięcy rodzi się zazwyczaj jedno młode. Osiąga ono dojrzałość płciową, zależnie od płci, od 2 do 4 lat^[4].

Ekologia

Żyją średnio 10 lat w niewoli, na wolności nie zbadano długości ich życia. Stada składają się z jednego samca, który pilnuje swojego terytorium, oraz kilku samic razem z młodymi. Zwykle liczą 15-40 osobników. Są aktywne w dzień oraz wieczorem. Są roślinożerne, żywią się trawami oraz ziołami. Mogą wytrzymać długo bez wody, magazynują tłuszcz oraz unikają aktywności^[4]

Zagrożenie

Kiedy w 1963r. zgłoszono jego zagrożenie przeniesiono niewielką populację do Tsavo National Park. W roku 1996 w populacja w parku liczyła 56 osobników. W tym samym roku do parku trafiło kolejne 35 osobników, w celu zwiększenia różnorodności genetycznej^[4].

Zaobserwowano dwa drastyczne spadki ich liczebności^[4]:

w 1976–1978 z 14 tys. osobników do 2 tys. spowodowane nieznanymi przyczynami
w 1995 z 2 tys. do około 300 spowodowane kłusownictwem

Gatunek posiada kategoria CR (krytycznie zagrożone) w klasyfikacji Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody^[1].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c Beatragus hunteri, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
↑ ^a ^b Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii Polskiej Akademii Nauk, 2015, s. 297. ISBN 978-83-88147-15-9.
↑ ^a ^b Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.) Beatragus hunteri. w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. (ang.) [dostęp 13 czerwca 2010]
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f HannahH. Olney HannahH., Beatragus hunteri (hirola) [online], Animal Diversity Web [dostęp 2024-04-17] (ang.).

[iucn-1] Beatragus hunteri, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).

[miiz-2] Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii Polskiej Akademii Nauk, 2015, s. 297. ISBN 978-83-88147-15-9.

[msw-3] Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.) Beatragus hunteri. w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. (ang.) [dostęp 13 czerwca 2010]

[:0-4] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f HannahH. Olney HannahH., Beatragus hunteri (hirola) [online], Animal Diversity Web [dostęp 2024-04-17] (ang.).

[1]

[2]

[3]

[4]