Horunnefer – Wikipedia, wolna encyklopedia

Horunnefer (Hr-wn-nfr – umiłowany Amona-Re, króla bogów) – wódz nubijski, ostatni rodzimy władca Górnego Egiptu^[1] (ur. ?, zm. 199 p.n.e.). Przywódca powstania przeciw greckim rządom Ptolemeuszy w starożytnym Egipcie^[2].

Greckie rządy w starożytnym Egipcie, budziły sprzeciw rodowitych Egipcjan. Władcy z dynastii Ptolemeuszy, oficjalnie wspierali egipską kulturę i religię, jednak wszelką władzę i najważniejsze stanowiska piastowali Grecy. Egipcjanie nie mogli decydować o losach własnego kraju^[1][2]. Horunnefer w 206 roku p.n.e. odniósł zwycięstwo nad rządowymi wojskami. Kilka miesięcy później zajął Teby i został ogłoszony faraonem przez kapłanów Amona^[2]. Jego władza obejmowała tereny północnego Egiptu od Abżu (grecka nazwa Abydos) po Inerty (grecka nazwa Pathyrsis) na południu^[2]. Wśród uczonych zarysowują się dwie tendencje. Pierwsza przypisuje Ptolemeuszom rolę macedońskich faraonów. Druga uznaje ich za najeźdźców i dynastię obcą starożytnemu Egiptowi^[3].