ICRF – Wikipedia, wolna encyklopedia

ICRF (International Celestial Reference Frame – Międzynarodowy Niebieski Układ Odniesienia) – kinematyczna realizacja Międzynarodowego Niebieskiego Systemu Odniesienia ICRS (International Celestial Reference System), przeznaczona do zastosowań praktycznych^[1][2].

Pierwsza realizacja układu została oficjalnie przyjęta w 1998 roku, choć został on opracowany przez grupę roboczą (WGRF) w 1995 roku^[3]. ICRF został zdefiniowany z dokładnością około 30 µas (as – sekunda łuku) poprzez pozycje 212 definiujących pozagalaktycznych radioźródeł, które zostały określone na podstawie obserwacji VLBI^[1][4].

Na mocy Rezolucji B3 27. Zgromadzenia Generalnego Międzynarodowej Unii Astronomicznej (International Astronomical Union, IAU), które odbyło się w Rio de Janeiro w sierpniu 2009 roku, od 1 stycznia 2010 roku układ ICRF został zastąpiony Drugą Realizacją Międzynarodowego Niebieskiego Układu Odniesienia – ICRF2 jako fundamentalną astrometryczną realizacją systemu ICRS.

ICRF2 jest zdefiniowany poprzez precyzyjnie wyznaczone pozycje 3414 pozagalaktycznych zwartych astronomicznych radioźródeł^[4]. Jego poziom szumów nie przekracza 40 μas, zaś stabilność jego osi kształtuje się na poziomie 10 μas. Dopasowania ICRF2 do ICRS dokonano przy użyciu 138 stabilnych radioźródeł, wspólnych dla ICRF2 i ICRF-ext2 – drugiego rozszerzenia ICRF^[4]. ICRF2 jest utrzymywany przy wykorzystaniu 295 nowych w stosunku do ICRF definiujących radioźródeł, które zostały wybrane w oparciu o kryterium stabilności oraz braku rozwiniętej wewnętrznej struktury źródła i które posiadają równomierny rozkład na sferze niebieskiej^[2][4].