Ienobu Tokugawa – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ienobu Tokugawa
徳川 家宣

Imię japońskie
Kanji 徳川家宣 Transkrypcja Hepburna Tokugawa Ienobu
Mon rodu Tokugawa
Daimyō domeny Kōfu
Okres	od 1678 do 1704
Poprzednik	Tsunashige Tokugawa
Następca	Yoshiyasu Yanagisawa
Siogun
Okres	od 1709 do 1712
Poprzednik	Tsunayoshi Tokugawa
Następca	Ietsugu Tokugawa
Dane biograficzne
Data urodzenia	11 czerwca 1662
Data śmierci	12 listopada 1712

Ienobu Tokugawa (jap. 徳川 家宣 Tokugawa Ienobu; ur. 11 czerwca 1662, zm. 12 listopada 1712) – szósty siogun z dynastii Tokugawa. Rządził od 1709 do 1712. Był synem Tsunashige Tokugawy i wnukiem Iemitsu Tokugawy.

Ienobu Tokugawa urodził się w 1662 r. jako najmłodszy syn Tsunashige Tokugawy (daimyō domeny Kōfu). Jego matką była konkubina o imieniu Chōshōin. W tym sam roku stryj Ienobu, Ietsuna, został siogunem.

W 1679 r., po śmierci swojego ojca, Tsunashige, młody Ienobu objął władzę nad domeną Kōfu.

W 1694 r. konfucjanista i wszechstronny naukowiec oraz sprawny administrator Hakuseki Arai (1657-1725), z rekomendacji filozofa Jun'ana Kinoshity (1621-1698), został osobistym nauczycielem i doradcą Ienobu. W 1709 r., kiedy Ienobu został siogunem, Arai przekazał mu 2 tys. tomów chińskiej klasyki, a także napisał 12-tomowe dzieło pt.: Hankanfu (znane w skrócie jako Kanbu), opisujące historię kraju w latach 1600-1680.

W 1709 r. siogun Tsunayoshi zmarł bez męskiego potomka. Zgodnie z porządkiem genealogicznym, jego następcą został daimyō Kōfu, Ienobu Tokugawa.^[1]. Poparła go ponadto żona poprzedniego sioguna.^[2]

Ienobu próbował przeistoczyć siogunat z formy militarnej w bardziej cywilną strukturę sprawowania władzy. Rozpoczął reformy od zniesienia kontrowersyjnych praw i edyktów swojego poprzednika. W 1710 r. nieznacznie złagodził Buke-shohatto, zbiór edyktów regulujących prawa i obowiązki daimyō oraz wojskowej arystokracji. Usunięto cenzurę i przekazano administracji bakufu, że myśli i uczucia ludności powinny wzbogacać i podnosić na nowy poziom rządy sioguna. Wszystkie te reformy spowodowane były silnym wpływem Hakusekiego na władcę. Zaprzestano także okrutnych kar i prześladowania oraz gruntownie zmodernizowano system sądowniczy.

Siogun Ienobu był pierwszym z przywódców siogunatu Tokugawa, który chciał poprawić relacje z cesarzem i dworem w Kioto. W 1711 r. Motohiro Konoe, regent z rodu Fujiwara, przybył do Edo jako mediator pomiędzy siogunem Ienobu a cesarzem Nakamikado i jego stronnictwem dworskim (w Kioto). Po pertraktacjach ustalono, że młodsi synowie cesarza nie muszą wstępować w stan kapłański i mogą zakładać boczne linie rodowe. Także córkom cesarza umożliwiono wychodzenie za mąż (jedna z córek cesarza Nakamikado poślubiła jednego z synów Ienobu) oraz że bakufu będzie przekazywał finansowe dotacje na rzecz dworu. Także wiele ceremonii dworskich ponownie weszło z powrotem w życie.

Siogun Ienobu zmarł w 1712 r. w wieku 51 lat.^[1] Jego następcą został nieletni syn Ietsugu Tokugawa.

Lata rządów siogunów dzielone są na ery zwane nengō.^[1]

• Hōei (1704–1711)
• Shōtoku (1711–1716)

• JolantaJ. Tubielewicz JolantaJ., Historia Japonii, Wrocław [etc.]: Ossolineum, 1984, ISBN 83-04-01486-6, OCLC 830236012 . Brak numerów stron w książce
• Screech, Timon. (2006). Secret Memoirs of the Shoguns: Isaac Titsingh and Japan, 1779-1822. Londyn, ISBN 0-7007-1720-X
• Titsingh, Isaac. (1822). Illustrations of Japan. Londyn: Ackerman.
• Titsingh, Isaac. Nipon o daï itsi ran; ou, Annales des empereurs du Japon. Paryż: "Oriental Translation Fund of Great Britain and Ireland", 1834
• Totman, Conrad. (1967). Politics in the Tokugawa bakufu, 1600-1843. Cambridge: Harvard University Press.

• Narodowe Zgromadzenie Bibliotek: photograph of Gate to Tomb of the Sixth Shogun of Tokugawa Family; Shiba, Tokyo (1901)
• Japońskie Narodowe Archiwum: Ryukyu Chuzano ryoshisha tojogyoretsu, scroll illustrating procession of Ryukyu emissary to Edo, Hōei 7 (1710)