Ifrikijja – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ifrikijja (arab. ‏إفريقية‎) to w średniowiecznej historii obszar obejmujący nadmorskie regiony obecnej zachodniej Libii, Tunezji i wschodniej Algierii podbity przez Arabów pod koniec VII w. Obszar Ifrikijji obejmował terytorialnie teren wcześniejszej rzymskiej prowincji Africa Proconsularis.

Ifrikijja była otoczona od południa przez półpustynne tereny i słone bagna zwane Al-Dżarid. Powstała jako prowincja kalifatu w 698 po ostatecznym zdobyciu Kartaginy, stolicy egzarchatu, przez Hasana ibn Noman al-Ghasaniego. Inną nazwą było Maghreb el-Adna (Bliski Zachód). W różnych czasach władcy tego regionu podbili również Sycylię i lądowe części Włoch. Jego zachodnie granice ulegały nieustannym zmianom, choć zwykle dochodziły do Bidżaji. Stolicą było Kairuan w centralnej Tunezji^[1].

• Aghlabidzi – arabska dynastia rządząca Ifrikijją w VII-IX wieku
• Fatymidzi – arabska dynastia kalifów, pod której władztwem Ifrikijja pozostawała w IX-X wieku
• Zirydzi – berberyjska dynastia rządząca Ifrikijją w X-XII wieku

We współczesnym języku arabskim określenie to oznacza po prostu Afryka. Pochodzi od łacińskiego terminu Africa o niepewnym (berberyjskim, fenickim lub greckim) pochodzeniu.

• Andrzej Dziubiński: Historia Tunezji. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1994. ISBN 83-04-04044-1.