Ignacy Krzyżanowski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ignacy Krzyżanowski (ur. 24 grudnia 1826 w Opatowie, zm. 10 lutego 1905 w Warszawie) – polski pianista, kompozytor i nauczyciel muzyki.

Był uczniem Franciszka Mireckiego, a następnie studiował w Paryskim Konserwatorium. Koncertował z wielkimi sukcesami w Polsce, Francji i Anglii. W 1852 sprowadził się do Warszawy, gdzie bardzo szybko zdobył opinię jednego z najlepszych nauczycieli gry na fortepianie. Zajmował się również publicystyką muzyczną.

Twórczość Ignacego Krzyżanowskiego, choć oceniana wysoko, uległa zapomnieniu. Komponował głównie utwory fortepianowe: krakowiaki, polonezy, bagatele, mazury, nokturny i pieśni.

• Sonata, op. 45
• Wariacje
• Andante cantabile, op. 17
• Scherzo, op. 21
• Romans, op. 18
• Elegia op. 24

• Encyklopedia muzyki. Andrzej Chodkowski (red.). Warszawa: PWN, 1995, s. 474. ISBN 83-01-11390-1. (pol.).
• The New Grove Dictionary of Music and Musicians, vol. K. Oxford University Press, 2004. ISBN 978-0-19-517067-2. (ang.).

• Ignacy Krzyżanowski – twórczość tego autora dostępna w bibliotece cyfrowej International Music Score Library Project
• Nuty Ignacego Krzyżanowskiego w bibliotece Polona
• Piano Works vol. 1 - Laurent Lamy