Igrzyska istmijskie – Wikipedia, wolna encyklopedia

Igrzyska istmijskie – starożytne greckie igrzyska o charakterze panhelleńskim, organizowane ku czci boga mórz Posejdona w Istmii na Przesmyku Korynckim.

Igrzyska te odbywały się co dwa lata, prawdopodobnie od przełomu VII i VI wieku Trwały cztery dni i obejmowały między innymi biegi, pięściarstwo, wyścigi rydwanów, wyścigi zaprzęgów konnych, zapasy i zawody pływackie. Przeprowadzano także konkurs gry na cytrze. Startowali mężczyźni podzieleni na trzy grupy wiekowe. Zwycięzcy otrzymywali wieniec z suchych liści selera lub – według późniejszych źródeł – z gałązek sosny^[1].

Według jednego z mitów igrzyska te ustanowiono na pamiątkę samobójczej śmierci koryntyjczyka Melissosa, ojca zamordowanego przez bakchiadę Archiasa Akteona, który zrozpaczony po śmierci syna miał rzucić w istmijskiej świątyni Posejdona klątwę na Bakchiadów.

Witold Makowiecki opisał igrzyska istmijskie w powieści Diossos.

• N.G.L. Hammond: Dzieje Grecji. Anna Świderkówna (przekład). Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1973. Brak numerów stron w książce