Imperatyw kategoryczny – Wikipedia, wolna encyklopedia

Imperatyw kategoryczny (niem. Kategorischer Imperativ) – zasada etyczna, którą można sformułować na wiele sposobów, w tym w sposób następujący: „należy postępować zawsze wedle takich reguł, co do których chcielibyśmy, aby były one stosowane przez każdego i zawsze”. Termin filozoficzny utworzony przez Immanuela Kanta jako skutek poszukiwań bezwzględnie ważnego prawa, dotyczącego każdej osoby, które byłyby spełniane niezależnie od istnienia Boga^[1].

Obowiązek etyczny powinien być przez człowieka spełniony dlatego, że jest obowiązkiem, a nie dlatego, że jest zgodny z naszymi chęciami, upodobaniami czy popędami. Jednostkowe pragnienia nie liczą się w zasadach moralnych^[2].

Kant definiuje ją na różne sposoby. Najprostsza wersja brzmi:

Handle nur nach derjenigen Maxime,
durch die du zugleich wollen kannst, dass sie ein allgemeines Gesetz werde.

w tłumaczeniu: Postępuj tylko wedle takiej maksymy,
co do której mógłbyś jednocześnie chcieć, aby stała się ona prawem powszechnym.

Przypisy

↑ Tatarkiewicz 1988 ↓.
↑ Leszek Kołakowski: O co nas pytają wielcy filozofowie. Znak, 2008. ISBN 978-83-240-1065-3.

Bibliografia

Kant. W: Władysław Tatarkiewicz: Historia filozofii. T. 2: Filozofia nowożytna do 1830 roku. Warszawa: PWN, 1988, s. 161–184. ISBN 83-01-08652-1. (pol.).

Linki zewnętrzne

Tadeusz Biesaga, Imperatyw kategoryczny, Powszechna Encyklopedia Filozofii, Polskie Towarzystwo Tomasza z Akwinu, ptta.pl [dostęp 2024-05-17].

[CITEREFTatarkiewicz1988-1] Tatarkiewicz 1988 ↓.

[Kołakowski-2] Leszek Kołakowski: O co nas pytają wielcy filozofowie. Znak, 2008. ISBN 978-83-240-1065-3.

[1]

[2]