Informel – Wikipedia, wolna encyklopedia

Informel lub art informel (fr. art informel – sztuka bezkształtna) – termin z zakresu historii sztuki, odnoszący się do europejskiego malarstwa lat 50. XX w., równoległego wobec amerykańskiego abstrakcyjnego ekspresjonizmu i charakteryzującego się dążeniem do swobodnej ekspresji poprzez stosowanie barwnych plam, linii itp., nie poddanych rygorom kompozycyjnym, które mogłyby ograniczyć dramatyzm dzieła sztuki. Do odmian informelu należą: taszyzm, malarstwo kaligraficzne, malarstwo materii i action painting.

Przedstawicielami informelu są m.in. Wols, Hans Hartung, Jean Fautrier, Jean Dubuffet, Henri Michaux, Antoni Tàpies i Alfred Manessier, w Polsce Rajmund Ziemski^[1].

Po raz pierwszy terminem informel posłużył się Georges Mathieu w 1945 roku, jednak określenie spopularyzowało się w 1951 za sprawą krytyka Michaela Tapie i wystawy zorganizowanej przez niego pod taką nazwą.

Termin bywa czasem stosowany zamiennie z terminem taszyzm.

• Abstrakcjonizm

• Słownik terminów artystycznych i architektonicznych. Wydawnictwo Naukowe PWN, 2011, s. 22, seria: Historia Sztuki. Biblioteka Gazety Wyborczej. ISBN 978-83-62095-59-9.
• Anita. Włodarczyk-Kulak: O sztuce nowej i najnowszej. Główne kierunki artystyczne w sztuce XX i XXI wieku. Warszawa: Wydawnictwo Szkolne PWN, 2010, s. 260. ISBN 978-83-262-0526-2.