Inhibicja – Wikipedia, wolna encyklopedia

Inhibicja – zmniejszanie szybkości reakcji chemicznej spowodowane dodatkiem substancji (inhibitora) wpływającej na stężenie reagentów, katalizatora lub produktu pośredniego[1][2].

Bywa ona niepoprawnie nazywana katalizą ujemną, a inhibitor bywa niepoprawnie nazywany katalizatorem ujemnym.

W biochemii funkcjonuje pojęcie stałej inhibicji, Ki, która jest stałą dysocjacji kompleksu enzym–inhibitor dla reakcji RI ⇄ R + I[3].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. inhibition, [w:] A.D. McNaught, A. Wilkinson, Compendium of Chemical Terminology (Gold Book), S.J. Chalk (akt.), International Union of Pure and Applied Chemistry, wyd. 2, Oxford: Blackwell Scientific Publications, 1997, DOI10.1351/goldbook.I03034, ISBN 0-9678550-9-8 (ang.).
  2. Jolanta Iwańska, Maria Martin, Ewa Romkowska, Bazyli Semeniuk, Aniela Tupulos, Marta Werner (red.): Leksykon naukowo-techniczny. Wyd. 5. Warszawa: WNT, 2001, s. 336. ISBN 83-204-2571-9.
  3. Hiram F. Gilbert, Basic concepts in biochemistry. A students survival guide, wyd. 2, New York: McGraw-Hill, 2000, ISBN 0-07-135657-6, OCLC 41482499s=113.