Inkorporacja (językoznawstwo) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł dotyczy pojęcia z dziedziny językoznawstwa. Zobacz też: inne znaczenia słowa „inkorporacja”.

Inkorporacja – zjawisko polegające na tworzeniu wyrazów złożonych w sposób kompozycyjny, poprzez łączenie rdzeni wyrazowych w jedną całość. Możliwa jest inkorporacja zaimków, a także przydawek i rzeczowników. Inkorporacja jest typowa dla języków polisyntetycznych^[1].

• w języku angielskim: breastfeed „karmić piersią” (dosłownie: „piersio-karmić”)
• w języku czukockim: tə-qora-pelarkən „opuszczam renifery”; wyraz qora (renifer) staje się częścią orzeczenia
• w języku nahuatl: ni-naka-kwa „jem mięso”; rzeczownik nakatl „mięso”, traci końcowe -tl
• w języku polskim: cudzołożyć, błogosławić. Bliskie zjawisku inkorporacji są rzeczowniki złożone, w których drugi element zawiera rdzeń określający czynność, np.: korkociąg, listonosz, lodołamacz.

Zobacz hasło inkorporacja w Wikisłowniku

• holofraza

• JozefJ. Mistrík JozefJ., Encyklopédia jazykovedy, wyd. 1, Bratislava: Obzor, 1993, ISBN 80-215-0250-9, OCLC 29200758  (słow.).