Insourcing – Wikipedia, wolna encyklopedia

Insourcing – przekazanie procesów lub działań biznesowych jednostki, realizowanych w ramach działalności gospodarczej przez zewnętrznych usługodawców/dostawców do wewnętrznej, wyodrębnionej i wyspecjalizowanej komórki organizacyjnej.

Decyzja o wykorzystaniu insourcingu wynikać może np. z chęci przejęcia kontroli nad krytycznymi procesami biznesowymi lub włączenia do organizacji kluczowych kompetencji. Jednym z powodów insourcingu może być też uniknięcie zwolnień w firmie poprzez zatrudnienie pracowników zagrożonych redukcją, do zadań realizowanych do tej pory w ramach outsourcingu^[1]. Działalność realizowana w ramach insourcingu może być również świadczona odpłatnie podmiotom zewnętrznym.

Słowo insourcing stosowane jest również w znaczeniu przenoszenia procesów i związanych z nimi miejsc pracy z zagranicy do kraju podmiotu macierzystego (inne określenie to inshoring). Przyczyny tak rozumianego insourcingu są zazwyczaj strategiczne, a jego celem może być chęć przejęcia kontroli nad kluczowym dla danego podmiotu procesem, redukcja podatków, obniżka kosztów zatrudnienia lub transportu, podniesienie jakości świadczonych usług, poziomu zadowolenia klientów itp.^[2][3]

Insourcing uważany jest za metodę złożoną i kosztowną, po którą powinno się sięgać z rozwagą, a wdrażać ją – w miarę możliwości stopniowo i jedynie wobec braku alternatywy^[4][5].

Wybór strategii (outsourcing czy insourcing) powinien być poprzedzony m.in. analizą opłacalności.

Insourcing jest przeciwieństwem outsourcingu.

W biologii insourcing to specyficzny sposób reakcji organizmów żywych na skrajny brak w środowisku składników niezbędnych do życia^[6].

• Mateusz Micek: Insourcing, czyli powrót. [dostęp 2011-06-14]. (pol.).