Instytut Literacki – Wikipedia, wolna encyklopedia

Instytut Literacki
Skrót	ILP
Data założenia	11 lutego 1946
Redaktor naczelny	Anna Bernhardt
	Prefiks wydawcy (ISBN): 2-7168

Instytut Literacki (wł. Casa Editrice Lettere, fr. Institut Littéraire) – polskie emigracyjne wydawnictwo założone w 1946 w Rzymie, w 1947 przeniesione do Maisons-Laffitte; wydawca m.in. miesięcznika „Kultura” i kwartalnika „Zeszyty Historyczne”.

Historia

Instytut Literacki został założony przez Jerzego Giedroycia, Zofię Hertz, Zygmunta Hertza, Gustawa Herlinga-Grudzińskiego i Józefa Czapskiego. Był jednym z najbardziej zasłużonych polskich wydawnictw emigracyjnych. Zasłynął jako wydawca miesięcznika „Kultura” (wychodzącego w latach 1947–2000) oraz serii „Biblioteka Kultury”, w której do 2000 ukazało się 512 tomów literatury polskiej i obcej^[1]. W 1962 Instytut Literacki w Paryżu rozpoczął wydawanie „Zeszytów Historycznych”, w których publikowano dokumenty, relacje, pamiętniki, wspomnienia i opracowania poświęcone najnowszej historii Polski. Ich wersję „podziemną” wydawało w Polsce Krakowskie Towarzystwo Wydawnicze. Ostatni numer pisma ukazał się w czerwcu 2010^[a]. W 2013 Instytut Literacki "Kultura" został wyróżniony Nagrodą Jana Nowaka-Jeziorańskiego.

Od 1946 wydawnictwem kierował Jerzy Giedroyc, zaś po jego śmierci (2000) Zofia Hertz. W latach 2003–2010 kierownikiem wydawnictwa był Henryk Giedroyc, jego następcą został Wojciech Sikora^[2]. W maju 2019 roku prezesem Stowarzyszenia Instytut Literacki Kultura, które kontynuuje działalność Instytutu Literackiego, została Anna Bernhardt^[3].

Uwagi

↑ Decyzję o zakończeniu wydawania pisma podjął pod koniec 2009 roku Henryk Giedroyc. W liście wysłanym do stałych autorów pisma z prośbą o przesłanie tekstów napisał m.in.: W Polsce rozwija się nieskrępowana nauka historyczna, można publikować wszystko, archiwa są dostępne. „Zeszyty Historyczne” spełniły swą rolę i mamy nadzieję, że nie zaistnieje nigdy więcej sytuacja, w której znów trzeba będzie na emigracji szukać przestrzeni wolności do badań i publikacji. Ma się rozumieć, że decyzję tę podjęliśmy nie bez smutku i nie bez nostalgii. (...) Nie chcielibyśmy, aby numer ten stał się laurką – byłoby to obce założycielowi pisma. Mamy też świadomość rozmaitych błędów, popełnionych na łamach naszego pisma. W pożegnalnym numerze liczymy na oceny wolne od bieżących implikacji i polemik ad personam. Por. Ukazał się ostatni numer „Zeszytów Historycznych”. [dostęp 2011-03-10].

Przypisy

↑ Biblioteka „Kultury”. [dostęp 2011-03-10].
↑ List Henryka Giedroycia do Macieja Morawskiego, b. paryskiego korespondenta RWE z dnia 5 maja 2009 r.. [dostęp 2011-03-10].
↑ Kultura Paryska - kontakt. [dostęp 2020-11-01].

[2] Decyzję o zakończeniu wydawania pisma podjął pod koniec 2009 roku Henryk Giedroyc. W liście wysłanym do stałych autorów pisma z prośbą o przesłanie tekstów napisał m.in.: W Polsce rozwija się nieskrępowana nauka historyczna, można publikować wszystko, archiwa są dostępne. „Zeszyty Historyczne” spełniły swą rolę i mamy nadzieję, że nie zaistnieje nigdy więcej sytuacja, w której znów trzeba będzie na emigracji szukać przestrzeni wolności do badań i publikacji. Ma się rozumieć, że decyzję tę podjęliśmy nie bez smutku i nie bez nostalgii. (...) Nie chcielibyśmy, aby numer ten stał się laurką – byłoby to obce założycielowi pisma. Mamy też świadomość rozmaitych błędów, popełnionych na łamach naszego pisma. W pożegnalnym numerze liczymy na oceny wolne od bieżących implikacji i polemik ad personam. Por. Ukazał się ostatni numer „Zeszytów Historycznych”. [dostęp 2011-03-10].

[A-1] Biblioteka „Kultury”. [dostęp 2011-03-10].

[B-3] List Henryka Giedroycia do Macieja Morawskiego, b. paryskiego korespondenta RWE z dnia 5 maja 2009 r.. [dostęp 2011-03-10].

[4] Kultura Paryska - kontakt. [dostęp 2020-11-01].

[1]

[a]

[2]

[3]