Isabelle Charest – Wikipedia, wolna encyklopedia

Isabelle Charest

Data i miejsce urodzenia	3 stycznia 1971 Rimouski
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Kanada Igrzyska olimpijskie srebro Lillehammer 1994 short track sztafeta 3000 m brąz Nagano 1998 short track sztafeta 3000 m brąz Salt Lake City 2002 short track sztafeta 3000 m Mistrzostwa świata złoto Pekin 1993 sztafeta złoto Guildford 1994 sztafeta złoto Nagano 1997 sztafeta srebro Haga 1996 500 m srebro Pekin 1993 500 m srebro Gjøvik 1995 500 m złoto Nagano 1997 500 m brąz Haga 1996 1000 m brąz Haga 1996 wielobój brąz Sheffield 2000 sztafeta Drużynowe mistrzostwa świata złoto Cambridge 1994 druż. srebro Seul 1997 druż. srebro St. Louis 1999 druż. brąz Zoetermeer 1995 druż. brąz Bormio 1998 druż.

Isabelle Charest (ur. 3 stycznia 1971 w Rimouski^[1]) – kanadyjska łyżwiarka szybka specjalizująca się w short tracku, trzykrotna medalistka olimpijska, dziesięciokrotna medalistka mistrzostw świata, polityk.

Trzykrotnie uczestniczyła w zimowych igrzyskach olimpijskich^[1]. Na igrzyskach w Lillehammer zdobyła srebrny medal w sztafecie na 3000 m, występując wraz z Christine Boudrias, Sylvie Daigle i Nathalie Lambert. Ponadto uplasowała się na szóstym miejscu w biegu indywidualnym na dystansie 1000 m i na siódmym miejscu na 500 m^[2]. Na igrzyskach w Nagano ponownie stanęła na podium olimpijskim w rywalizacji sztafet, tym razem wraz z nią wystartowały Christine Boudrias, Annie Perreault i Tania Vicent. Zawodniczki zdobyły brązowy medal olimpijski. Charest zajęła ponadto dwukrotnie siódme miejsca indywidualnie – w biegach na 500 i 1000 m^[3]. Cztery lata później w Salt Lake City reprezentantki Kanady ponownie wywalczyły brązowy medal, wraz z Charest wystąpiły Marie-Ève Drolet, Amélie Goulet-Nadon, Alanna Kraus i Tania Vicent. Charest na tych igrzyskach wzięła udział w jeszcze jednej konkurencji – w biegu na 500 m zajęła czwartą pozycję^[4].

Siedmiokrotnie uczestniczyła w mistrzostwach świata, dziesięć razy stanęła na podium zawodów tej rangi. W 1993 roku w Pekinie zdobyła złoty medal w sztafecie i srebrny w biegu na 500 m, w 1994 roku w Guildford ponownie została mistrzynią w sztafecie, w 1995 roku w Gjøvik zdobyła srebro na 500 m, w 1996 roku w Hadze triumfowała na 500 m oraz zdobyła brązowe medale na 1000 m i w wieloboju, w 1997 roku w Nagano zdobyła srebro na 500 m i złoto w sztafecie, a w 2000 roku w Sheffield wywalczyła brązowy medal w sztafecie. Ponadto siedmiokrotnie brała udział w drużynowych mistrzostwach świata, pięciokrotnie zdobyła medal w zawodach tej rangi – w 1994 roku w Cambridge był to medal złoty, w 1997 roku w Seulu i w 1999 w St. Louis – srebrne, a w 1995 roku w Zoetermeer i w 1998 roku w Bormio – brązowe^[5].

W marcu 1997 roku jako pierwsza kobieta na świecie pokonała dystans 500 m w czasie poniżej 45 s, uzyskując wynik 44,867 s^[6]. Rekord świata na tym dystansie poprawiała kilkukrotnie, po raz ostatni w grudniu 1997 roku podczas mistrzostw Kanady, uzyskując czas 44,77 s^[7].

Po zakończeniu kariery sportowej rozpoczęła karierę polityczną. W październiku 2018 roku została wybrana do Zgromadzenia Narodowego Quebecu z listy wyborczej partii Koalicja Przyszłość Quebecu^[8]. Wcześniej, w lutym tego roku, pełniła rolę szefa misji olimpijskiej reprezentacji Kanady podczas igrzysk olimpijskich w Pjongczangu^[9].