Iwan Rawłyk – Wikipedia, wolna encyklopedia

Iwan Rawłyk, ukr. Іван Равлик (ur. 15 czerwca 1909 w powiecie lubaczowskim, zm. 25 września 1942 we Lwowie) – ukraiński działacz nacjonalistyczny.

Jeden z głównych działaczy OUN. W „procesie lwowskim” w 1936 skazany na 5 lat więzienia, karę w wyniku amnestii złagodzono do 2,5 roku. Ukończył Szkołę Oficerską im. płk. Konowalca w Krakowie. Po rozłamie w OUN w 1940 został zastępcą dowódcy Służby Bezpeky – Mykoły Arsenycza.

Był szefem kontrwywiadu Krajowego Sztabu Wojskowego, utworzonego w kwietniu 1941.

Był członkiem głównej – lwowskiej „grupy pochodnej”, dowodzonej przez Jarosława Stećko i Wasyla Kuka. Po ogłoszeniu Aktu odnowienia Państwa Ukraińskiego zajmował się tworzeniem ukraińskiej policji państwowej.

Został aresztowany przez Gestapo wraz z całą rodziną w grudniu 1941. Rodzinę rozstrzelali Niemcy (uprzednio w 1940 ojciec i kilku członków rodziny zostało wywiezionych przez NKWD na Syberię), on sam zmarł po kilkumiesięcznych torturach 25 września 1942 w więzieniu przy Łąckiego we Lwowie.

• Grzegorz Mazur, Jerzy Skwara, Jerzy Węgierski, Kronika 2350 dni wojny i okupacji Lwowa 1 IX 1939 – 5 II 1946, Katowice 2007, Wyd. Unia Katowice, ISBN 978-83-86250-49-3.