Iwona Śledzińska-Katarasińska – Wikipedia, wolna encyklopedia

Iwona Śledzińska-Katarasińska

Iwona Śledzińska-Katarasińska (2016)
Data i miejsce urodzenia	3 stycznia 1941 Komorniki
Data i miejsce śmierci	1 stycznia 2024 Warszawa
Zawód, zajęcie	dziennikarka, polityk
Alma Mater	Uniwersytet Łódzki
Stanowisko	posłanka na Sejm I, II, III, IV, V, VI, VII, VIII i IX kadencji (1991–2023)
Partia	PZPR, ROAD, UD, UW, PO
Małżeństwo	Jerzy Katarasiński
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Iwona Elżbieta Śledzińska-Katarasińska (ur. 3 stycznia 1941 w Komornikach^[1], zm. 1 stycznia 2024^[2] w Warszawie^[3]) – polska dziennikarka i polityk, posłanka na Sejm I, II, III, IV, V, VI, VII, VIII i IX kadencji. Była jedyną osobą zasiadającą nieprzerwanie w Sejmie III RP przez jego pierwszych dziewięć kadencji (1991–2023)^[4][5].

W 1963 uzyskała magisterium z filologii polskiej na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Łódzkiego^[6][7]. W latach 1963–1964 była zatrudniona jako korektorka w łódzkim oddziale PWN^[8]. Od połowy lat 60. pracowała jako dziennikarka^[8]. W latach 1972–1981 należała do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W PRL wraz z mężem Jerzym Katarasińskim pracowała w „Dzienniku Łódzkim” oraz „Głosie Robotniczym”, organie komitetu wojewódzkiego PZPR w Łodzi. W latach 1973–1975 była zatrudniona jako dziennikarka w Łódzkim Ośrodku Telewizyjnym^[8].

W latach 80. działała w opozycji demokratycznej, od 1981 należała do „Solidarności”^[9]. 27 stycznia 1981 wraz z Marianem Miszalskim jako jedyni dziennikarze w Łodzi wzięli udział w strajku ostrzegawczym o wolne soboty^[8]. W stanie wojennym została na krótki czas internowana (od 13 do 16 grudnia 1981; zwolniono ją z uwagi na ciążę^[8]). Objęta zakazem wykonywania zawodu dziennikarza, pracowała następnie m.in. w biurze podróży^[9], redagowała też miesięcznik „Niewidomy Spółdzielca”^[10]. Zajmowała się również redakcją wydawnictw podziemnych^[9]. Działała w Duszpasterstwie Środowisk Twórczych przy parafii Najświętszego Imienia Jezus w Łodzi^[8], współpracując m.in. ze Stefanem Miecznikowskim^[10]. W związku z działalnością opozycyjną do 1985 była rozpracowywana przez funkcjonariuszy Służby Bezpieczeństwa^[8]. W 1989 została sekretarzem wojewódzkiego Komitetu Obywatelskiego NSZZ „Solidarność”, w ramach którego brała udział w kampanii wyborczej przed wyborami czerwcowymi^[10].

Współtworzyła łódzki dodatek „Gazety Wyborczej”, kierowała nim jako redaktor naczelna w latach 1990–1991^[9]. Od 1990 do 1994 była wiceprzewodniczącą zarządu głównego Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich^[9]. W późniejszych latach była też związana z macierzystą uczelnią jako uczestniczka jej programu mentorskiego^[11].

W 1990 wstąpiła do Ruchu Obywatelskiego Akcja Demokratyczna. Później należała do Unii Demokratycznej i Unii Wolności. W 2001 znalazła się w grupie parlamentarzystów, która wraz z Donaldem Tuskiem odeszła z UW i współtworzyła Platformę Obywatelską^[10]. W 1997 była kandydatką na stanowisko ministra kultury i sztuki w gabinecie Jerzego Buzka. Wycofała się na skutek protestu AWS po oskarżeniu jej o publikacje artykułów antysemickich oraz krytykujących wystąpienia studenckie podczas wydarzeń marcowych w 1968^[12]. Posłanka stwierdziła wówczas: Nie zrezygnowałam dlatego, że czuję się winna. 30 lat temu ukazywały się artykuły, przyznaję podłe i głupie, sygnowane moim nazwiskiem^[13]; ministrem została wówczas Joanna Wnuk-Nazarowa.

W 1990 została wybrana do Rady Miejskiej w Łodzi^[10], w której zasiadała do 1994^[9]. W 1991 po raz pierwszy uzyskała mandat posłanki na Sejm kandydując z listy UD. W 1993 i w 1997 z powodzeniem ubiegała się o reelekcję. Do Sejmu IV i V kadencji (2001 i 2005) wybierana z ramienia Platformy Obywatelskiej z najwyższym poparciem w okręgu łódzkim. Do 2006 kierowała zarządem regionu łódzkiego Platformy Obywatelskiej.

1 grudnia 2006 została ukarana przez sąd rejonowy karą grzywny w wysokości 3000 zł i zakazem prowadzenia pojazdów mechanicznych przez 6 miesięcy za wykroczenie kierowania pojazdem mechanicznym po spożyciu alkoholu oraz niezachowanie należytej ostrożności podczas zmiany pasa ruchu. 2 kwietnia 2007 Sąd Okręgowy w Łodzi, działając jako sąd odwoławczy, uznał, że nie prowadziła samochodu w stanie po użyciu alkoholu i zmienił w tej części wyrok, wymierzając jej karę grzywny w wysokości 300 zł za spowodowanie kolizji drogowej (art. 86 § 1 kodeksu wykroczeń)^[14].

W wyborach parlamentarnych w 2007 po raz szósty z rzędu została posłanką, otrzymując w okręgu łódzkim 28 516 głosów. Również w 2007 została skarbnikiem Klubu Parlamentarnego PO. Była także członkinią rady krajowej partii oraz wiceprzewodniczącą KP PO^[10]. W wyborach w 2011 była kandydatką Platformy Obywatelskiej do Sejmu z drugiego miejsca listy w okręgu łódzkim. Uzyskała mandat poselski na siódmą z rzędu kadencję, zdobywając 16 279 głosów^[15].

W latach 2005–2015 była przewodniczącą Komisji Kultury i Środków Przekazu w Sejmie V, VI i VII kadencji. W 2010 z rekomendacji klubu parlamentarnego PO została członkiem rady programowej TVP S.A.^[16], w 2014 wybrana przewodniczącą tego gremium^[17].

W 2015 została ponownie wybrana do Sejmu, otrzymując 21 424 głosy^[18], stając się tym samym jedynym parlamentarzystą wykonującym mandat nieprzerwanie od 1991. Również w wyborach w 2019 z powodzeniem ubiegała się o poselską reelekcję, poparły ją wówczas 17 254 osoby^[19]. W 2023 nie została wybrana do Sejmu kolejnej kadencji^[20].

Zmarła 1 stycznia 2024^[2]. 8 stycznia 2024 po mszy pogrzebowej w kościele św. Teresy została pochowana w alei zasłużonych na cmentarzu Doły w Łodzi^[21] (kw. XXXIV/26/1)^[22]. Pogrzeb miał charakter państwowy, w uroczystościach wzięli udział premier Donald Tusk i marszałek Senatu Małgorzata Kidawa-Błońska^[21].

• Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” (2023)^[23]

Córka Tadeusza i Zofii. Mieszkała w Łodzi^[24]. Jej mężem był dziennikarz Jerzy Katarasiński (1936–1989). Miała córkę Kamę, psycholożkę i lekarkę^[10]. W 1999 została fundatorką nagrody „Złote Pióro” im. Jerzego Katarasińskiego.

• Iwona Śledzińska-Katarasińska, Maria Sondej (red.), Nasze 53 dni i dwa tygodnie: 4 czerwca ’89, Wist, Zgierz 2009, ISBN 978-83-929095-0-7.

Wybory	Komitet wyborczy		Organ	Okręg	Wynik
1991		Unia Demokratyczna	Sejm I kadencji	nr 4	8299 (2,18%)[25]
1993			Sejm II kadencji	nr 27	14 898 (3,25%)[26]
1997		Unia Wolności	Sejm III kadencji		34 888 (8,26%)[27]
2001		Platforma Obywatelska	Sejm IV kadencji	nr 9	12 161 (3,63%)[28]
2005			Sejm V kadencji		23 119 (7,86%)[29]
2007			Sejm VI kadencji		28 516 (6,75%)[30]
2011			Sejm VII kadencji		16 279 (4,49%)[15]
2015			Sejm VIII kadencji		21 424 (5,97%)[18]
2019		Koalicja Obywatelska	Sejm IX kadencji		17 254 (4,15%)[19]
2023			Sejm X kadencji		6411 (1,40%)[20]

• Posłowie VI kadencji: Iwona Śledzińska-Katarasińska. sejm.gov.pl. [dostęp 2024-01-06].
• Sejm Rzeczypospolitej Polskiej. VII kadencja. Przewodnik, Wydawnictwo Sejmowe, Warszawa 2012, s. 426.