Izabela Dylewska – Wikipedia, wolna encyklopedia

Izabela Dylewska

Izabela Dylewska
Data i miejsce urodzenia	16 marca 1968 Nowy Dwór Mazowiecki
Wzrost	169 cm
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Polska Igrzyska olimpijskie brąz Seul 1988 kajakarstwo (K-1 500 m) brąz Barcelona 1992 kajakarstwo (K-1 500 m) Mistrzostwa świata srebro Duisburg 1987 K-1 500 m srebro Płowdiw 1989 K-1 500 m srebro Płowdiw 1989 K-1 5000 m srebro Duisburg 1995 K-2 500 m srebro Dartmouth 1997 K-2 200 m brąz Dartmouth 1997 K-2 1000 m Mistrzostwa Europy złoto Płowdiw 1997 K-2 200 m złoto Płowdiw 1997 K-2 1000 m
Multimedia w Wikimedia Commons

Izabela Dylewska-Światowiak (ur. 16 marca 1968 w Nowym Dworze Mazowieckim) – polska zawodniczka uprawiająca kajakarstwo, dwukrotna brązowa medalistka igrzysk olimpijskich, medalistka mistrzostw świata i Europy, trenerka.

W trakcie kariery sportowej reprezentowała kluby: Świt Nowy Dwór Mazowiecki (w latach 1980–1989), Posnania Poznań (1990–1998), a jej trenerem był Olgierd Światowiak, z którym pozostawała także w związku małżeńskim. Absolwentka Akademii Wychowania Fizycznego w Poznaniu (1994).

Trzykrotnie brała udział w igrzyskach olimpijskich:

• w Seulu (1988), podczas których zdobyła brązowy medal w konkurencji K-1 na dystansie 500 metrów,
• w Barcelonie (1992), podczas których wystartowała w konkurencji K-1 na dystansie 500 metrów, zdobywając brązowy medal oraz w konkurencji K-2 na dystansie 500 metrów (partnerką była Elżbieta Urbańczyk), zajmując 6. miejsce,
• w Atlancie (1996), podczas których wystartowała w konkurencji K-2 na dystansie 500 metrów (partnerką była Elżbieta Urbańczyk), zajmując 7. miejsce.

Swój pierwszy medal na mistrzostwach świata zdobyła w Duisburgu w 1987 – srebrny w konkurencji K-1 na dystansie 500 metrów. Na kolejnych mistrzostwach w Płowdiwie w 1989 zdobyła dwa srebrne medale w konkurencji K-1 na dystansie 500 i 5000 metrów. W 1990 została po zawodach w Sewilli zdyskwalifikowana na dwa lata za stosowanie dopingu^[1] i nie wystartowała na mistrzostwach świata w Poznaniu. Kolejne medale na mistrzostwach wywalczyła w konkurencji K-2 (partnerką była Elżbieta Urbańczyk) w Duisburgu (1995) – srebrny na dystansie 500 metrów oraz w Dartmouth (1997) – srebrny na dystansie 200 metrów i brązowy na dystansie 1000 metrów.

Dwukrotna złota medalistka mistrzostw Europy w Płowdiwie w 1997 w konkurencji K-2 na dystansie 200 metrów i 1000 metrów (partnerką była Elżbieta Urbańczyk).

W 1987 zdobyła złoty medal na Uniwersjadzie w konkurencji K-1 na dystansie 500 metrów oraz brązowy w konkurencji K-4 500 m.

36-krotna mistrzyni Polski w konkurencji:

• K-1 na dystansie 200 m w latach 1995, 1997,
• K-1 na dystansie 500 m w latach 1984, 1985, 1986, 1987, 1988, 1989, 1992, 1993, 1995, 1996
• K-1 na dystansie 1000 m w latach 1984, 1985, 1997,
• K-1 na dystansie 5000 m w latach 1986, 1993, 1995
• K-2 na dystansie 500 m w latach 1987 (z Jolantą Kizińczak), 1988 (z Beatą Brzezińską), 1992 (z Elżbietą Urbańczyk), 1995 (z Elżbietą Urbańczyk), 1996 (z Elżbietą Urbańczyk), 1997 (z Elżbietą Urbańczyk),
• K-2 na dystansie 1000 m w roku 1997 (z Elżbietą Urbańczyk),
• K-2 na dystansie 5000 m w roku 1988 (z Anną Sitnik), 1997 (z Elżbietą Urbańczyk),
• K-4 na dystansie 200 m w roku 1995 (z Elżbietą Urbańczyk, Kingą Gregorowicz i Agatą Piszcz), 1996 (z Elżbietą Urbańczyk, Kingą Gregorowicz i Karoliną Słotą), 1997 (razem z Elżbietą Urbańczyk, Karoliną Słotą i Kingą Gregorowicz),
• K-4 na dystansie 500 m w roku 1987 (z Heleną Rutkowską, Jolantą Kizińczak i Anną Pawluk), 1989 (z Jolantą Kizińczak, Elżbietą Urbańczyk i Beatą Brzezińską), 1992 (z Elżbieta Urbańczyk, Iwoną Pyżalską i Agatą Piszcz), 1993 (z Elżbietą Urbańczyk, Barbarą Hajcel i Karoliną Słotą), 1995 (z Elżbietą Urbańczyk, Karoliną Słotą i Agatą Piszcz), 1996 (z Elżbietą Urbańczyk, Agnieszką Roszak i Agatą Piszcz).

Czterokrotnie znalazła się w 10 najlepszych sportowców w Plebiscycie Przeglądu Sportowego: 1987 – 9. miejsce, 1988 – 10. miejsce, 1989 – 4. miejsce, 1992 – 8. miejsce. Wygrała też razem z Elżbietą Urbańczyk Plebiscyt na najlepszego sportowca Wielkopolski w 1997. Odznaczona Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1997)^[2], Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi.

W latach 2002–2006 była radną sejmiku województwa wielkopolskiego z ramienia Sojuszu Lewicy Demokratycznej. Bez powodzenia kandydowała z ramienia tej partii do Sejmu w 2005 i 2011, a w 2010 i 2014 ponownie do sejmiku województwa. Bezpartyjna.

• Polski Komitet Olimpijski: Izabela Dylewska – sylwetka w portalu www.olimpijski.pl. www.olimpijski.pl. [dostęp 2015-02-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-03-25)]. (pol.).
• Izabela Dylewska-Światowiak Biography and Olympic Results. sports-reference.com. [dostęp 2011-12-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-07-15)]. (ang.).
• Bogdan Tuszyński, Henryk Kurzyński, Od Chamonix i Paryża do Vancouver. Leksykon olimpijczyków polskich 1924–2010 wyd. Fundacja Dobrej Książki, b.d i m. w., s. 234–235, ISBN 978-83-86320-01-1.
• Bogdan Chruścicki, 80 lat w kajakach, wyd. Fundacja Dobrej Książki, b.d. i m.w., ISBN 978-83-86320-74-5.