French
DeutschJózef Ferencowicz – Wikipedia, wolna encyklopedia
 podpułkownik administracji | |
| Data i miejsce urodzenia | 9 października 1890 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 27 września 1939 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1914−1939 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska | szef Urzędu WFiPW |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
     | |
.png){kind=small}
Józef Bohdan Ferencowicz, ps. „Krzesz” (ur. 9 października 1890 w Starym Olkuszu, zm. 27 września 1939 w Szacku) − podpułkownik administracji Wojska Polskiego.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Józef Bohdan Ferencowicz urodził się 9 października 1890 roku w Starym Olkuszu. Naukę rozpoczął w rosyjskim gimnazjum państwowym. W 1905 roku wziął udział w strajku szkolnym, po którym zmuszony był przenieść się do I Gimnazjum Polskiego w Częstochowie. Działał w Organizacji Młodzieży Narodowej oraz Narodowym Związku Robotniczym. W 1909 roku zdał egzamin maturalny i wyjechał na studia do École supérieure de Textiles w Verviers w Belgii, ale nie zdołał ich ukończyć z powodu wybuchu I wojny światowej[1].
W okresie studenckim kontynuował rozpoczętą w Polsce działalność niepodległościową, został m.in. współtwórcą lokalnych struktur „Sokoła”, współorganizatorem Polskich Drużyn Strzeleckich i zastępcą ich komendanta w Verviers oraz wiceprezesem Polskiego Zachodnioeuropejskiego Związku Sokolego. W ostatnich miesiącach pokoju uczestniczył w kursie instruktorskim Polskich Drużyn Strzeleckich w Nowym Sączu, skąd z innymi słuchaczami został skierowany na Oleandry. Po sformowaniu I kompanii kadrowej służył jej w trzecim plutonie jako sekcyjny[1].
15 listopada 1914 roku został mianowany instruktorem szkoły podoficerskiej 1 pułku piechoty w Częstochowie, jednak po trwającym od grudnia 1914 do marca 1915 roku pobycie w szpitalu został skierowany do oddziału wywiadowczego I Brygady jako zastępca komendanta posterunku wywiadowczego w Częstochowie, a z czasem został komendantem tego posterunku. Z powodu działalności werbunkowej i kolportażu wydawnictw legionowych karany karami finansowymi przez władze niemieckie. Po likwidacji posterunku przez niemiecką administrację został przez Józefa Piłsudskiego przeniesiony 1 lipca 1915 roku do pracy w Polskiej Organizacji Wojskowej i ponownie wysłany do Częstochowy jako komendant okręgu Va. 14 marca 1917 roku promowany został oficerem POW[1].
Ze względu na grożące mu aresztowanie przez władze niemieckie został w 1918 roku przeniesiony na stanowisko komendanta okręgu w powiatach olkuskim i miechowskim oraz części Zagłębia, które były okupowane przez Austriaków. 1 listopada 1918 roku kierował akcją rozbrajania Austriaków w swoim okręgu, a następnie zarządził mobilizację członków POW[1].
18 lutego 1928 roku awansował do stopnia majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 roku i 45. lokatą w korpusie oficerów piechoty[2]. W tym roku pełnił służbę w 7 pułku piechoty Legionów w Chełmie na stanowisku oficera sztabowego pułku[3]. 26 marca 1931 roku został przeniesiony z Biura Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie do Dowództwa Korpusu Ochrony Pogranicza w Warszawie na stanowisko inspektora Przysposobienia Wojskowego i Wychowania Fizycznego[4][5]. Na stopień podpułkownika został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1937 i 3. lokatą w korpusie oficerów administracji, grupa administracyjna[6]. W marcu 1939 nadal pełnił służbę w Dowództwie KOP na stanowisku szefa Urzędu Przysposobienia Wojskowego i Wychowania Fizycznego.
W czasie kampanii wrześniowej był oficerem w sztabie zgrupowania Korpusu Ochrony Pogranicza gen. Wilhelma Orlika-Rückemanna. Aresztowany i rozstrzelany przez Rosjan 27 września 1939 roku w Szacku[1].
Grób symboliczny znajduje się na cmentarzu parafialnym Świętej Rodziny we Wrocławiu (sektor 7-7-2-2a)[7].
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Niepodległości (12 marca 1931)[8][9]
- Krzyż Walecznych (czterokrotnie: w tym za działalność w POW trzykrotnie (1922))[10][11]
- Srebrny Krzyż Zasługi (16 marca 1928)[12]
- Odznaka Pamiątkowa „Pierwszej Kadrowej”[13]
- Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa, zezwolenie 1929)[14]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e Ryszard Stefaniak. Częstochowianie w I Kompanii Kadrowej – cz.2-3. „Głos POLSKICH DRUŻYN STRZELECKICH OKRĘGU STAROPOLSKIEGO W CZĘSTOCHOWIE”. 4/2010.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 5 z 21 lutego 1928 roku, s. 45.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1928, s. 23, 182.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 3 z 26 marca 1931 roku, s. 120.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1932, s. 31, 903.
- ↑ Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 420.
- ↑ Cmentarz Parafialny św. Rodziny we Wrocławiu [online], mogily.pl [dostęp 2022-05-24].
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 100 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 11 listopada 1931, s. 363.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 19 z 8 lipca 1922, s. 484, jako „kpt. Terencowiczowi Józefowi”.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 6 sierpnia 1929, s. 251, sprostowano nazwisko z „Terencowiczowi” na „Ferencowiczowi”.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 65, poz. 89 „za zasługi na polu przysposobienia wojskowego i wychowania fizycznego”.
- ↑ 6 sierpień: 1914−1934, Warszawa: Zarząd Główny Związku Legjonistów Polskich, 1934, s. 19.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 12 z 6 sierpnia 1929 r.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935−1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 83-7188-691-8.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.