Józef Milchert – Wikipedia, wolna encyklopedia

Józef Milchert

Data i miejsce urodzenia	9 stycznia 1874 Osiek, Cesarstwo Niemieckie
Data i miejsce śmierci	8 czerwca 1930 Bydgoszcz, II Rzeczpospolita
Miejsce spoczynku	Cmentarz Nowofarny w Bydgoszczy
Zawód, zajęcie	kupiec
Odznaczenia

Józef Milchert (ur. 9 stycznia 1874 w Osieku, zm. 8 czerwca 1930 w Bydgoszczy) – kupiec, przemysłowiec, polski działacz narodowy i społeczny.

Urodził się 9 stycznia 1874 w Osieku w powiecie bydgoskim, w rodzinie Jana, rolnika, i Marianny z Behrendtów. Ukończył szkołę ludową w Osieku. Jako 15-letni chłopiec został uczniem w sklepie w Mroczy. Po wyuczeniu się zawodu kupca, od 1892 pracował jako pomocnik kupiecki w Nakle, Bydgoszczy i Grudziądzu. Służbę wojskową odbył w 2 pułku artylerii ciężkiej w Świnoujściu (1894–1896). W latach 1896–1899 pracował ponownie jako pomocnik kupiecki w Inowrocławiu i Bydgoszczy.

W 1896 osiadł na stałe w Bydgoszczy, gdzie usamodzielnił się i założył fabrykę likierów. Był wynalazcą i autorem 25 patentów, zaś za swoje wyroby uzyskał srebrne medale na wystawach przemysłowych w Bydgoszczy (1910) i Toruniu (1913).

Pracę zawodową łączył z czynną działalnością narodową i społeczną. W 1909 zainicjował powstanie Towarzystwa Kupców Samodzielnych w Bydgoszczy, które powstało na bazie istniejącego od 1898 Koła Towarzysko-Kupieckiego przy Towarzystwie Przemysłowym. W jego mieszkaniu odbywały się spotkania polskich działaczy narodowo-społecznych. Był gorącym zwolennikiem wybudowania w Bydgoszczy nowego kościoła parafialnego Św. Trójcy dla Polaków i wspierał finansowo i organizacyjnie jego budowę.

Przez Niemców bydgoskich nazywany był „królem polskim”. Po utworzeniu w końcu 1918 Rady Ludowej na miasto Bydgoszcz i przedmieścia, pełnił w niej funkcję skarbnika. 19 stycznia 1920 uczestniczył w historycznym akcie inkorporacji Bydgoszczy do Polski. W sierpniu 1920 mianowano go radnym komisarycznej Rady Miejskiej, a 30 czerwca 1921 został członkiem magistratu. Podlegały mu sprawy kasy oszczędności, rzeźni i hali targowej. W 1921 i 1925 wybierano go na stanowisko III honorowego radcy miejskiego.

Uczestniczył w organizacji polskiego życia gospodarczego w Bydgoszczy. Był członkiem wielu instytucji i organizacji. m.in. Rady Nadzorczej Towarzystwa Akcyjnego „Fema”, prezesem i członkiem honorowym Towarzystwa Przemysłowo-Rzemieślniczego, członkiem Rady Nadzorczej Sp. Akc. Karbid Wielkopolski oraz prezesem Rady Nadzorczej Tow. Akc. Drukarnia Bydgoska, działał w Towarzystwie Uczni Kupieckich. Autor wspomnień dotyczących powstania wielkopolskiego.

Zmarł 8 czerwca 1930 w Bydgoszczy. Został pochowany na cmentarzu Nowofarnym. W nekrologach zaliczono go do „starej gwardii patriotów – Polaków w Bydgoszczy, którzy obywatelstwo i lud polski prowadzili ku odrodzeniu Polski nie bacząc na nic i na nikogo”.

Józef Milchert był żonaty z Teofilą z Ziętaków. Miał dzieci: Edwarda (pasierb, ur. 1892), Marię (ur. 1901), Henryka (ur. 1903), Annę (ur. 1905), Józefa (ur. 1907) i Witolda (ur. 1930).

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (30 kwietnia 1927)^[1]

Uchwałą Rady Miasta Bydgoszczy nr XX/371/11 z dnia 29 grudnia 2011 jedna z ulic na terenie Bydgoskiego Parku Przemysłowo-Technologicznego otrzymała nazwę Józefa Milcherta^[2].

• Błażejewski Stanisław, Kutta Janusz, Romaniuk Marek: Bydgoski Słownik Biograficzny. Tom I. Bydgoszcz 1994, s. 80–81.