French
DeutschJózef Ostafin – Wikipedia, wolna encyklopedia
 Józef Ostafin w 1935 roku | |
| Data i miejsce urodzenia | 7 marca 1894 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Poseł na Sejm V kadencji (II RP) | |
| Okres | od 1938 |
| Odznaczenia | |
        | |
Józef Ostafin, ps. „Chudy”, „Ludwik”, „Miłosz” (ur. 7 marca 1894 w Sułkowicach, zm. 13 listopada 1947 w Krakowie) – polski inżynier rolnictwa, nauczyciel, polityk, legionista, członek POW, powstaniec śląski, poseł na Sejm II RP IV i V kadencji, kapitan artylerii rezerwy Wojska Polskiego, członek AK i WiN.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się 7 marca 1894 w Sułkowicach jako jeden z siedmiorga dzieci Jakuba i Rozalii z Klimasów. Podczas nauki w krakowskim gimnazjum był członkiem „Zarzewia” i skautingu.
Po wybuchu I wojny światowej wstąpił ochotniczo do II Brygady Legionów, w szeregach której walczył w kampanii karpackiej, na Bukowinie i Wołyniu[1]. Później, po kryzysie przysięgowym i rozwiązaniu Legionów, 19 września 1917 wcielono go do wojska austriackiego. Ostafin upozorował własną śmierć, po czym pod fałszywym nazwiskiem wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej[1]. W 1919 wstąpił do Wojska Polskiego i brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej[1]. Brał udział w akcji plebiscytowej na Śląsku, a podczas III powstania śląskiego był szefem operacyjnym grupy „Wschód”[1]
W 1922 ukończył Akademię Rolniczą w Dublanach uzyskując dyplom inżyniera rolnika[1]. Od tego czasu oddał się pracy na gospodarstwie i udzielał się w organizacjach rolniczych[1]. Pracował w Związku Kółek Rolniczych. W 1932 rozpoczął pracę nauczyciela w szkolnictwie[1]. Przed 1935 zamieszkiwał w Suchodole i pracował w tamtejszej Państwowej Szkole Rolniczej[1]. W wyborach parlamentarnych w 1935 roku został wybrany na posła Sejmu RP IV kadencji (1935–1938) z okręgu wyborczego 77 w Sanoku[2], a w 1938 na posła Sejmu RP V kadencji (1938–1939) z okręgu wyborczego 62 w Złoczowie. Dekretem Ministra Rolnictwa i Reform Rolnych z 14 stycznia 1937 został mianowany radcą Lwowskiej Izby Rolniczej[3].
Został awansowany na stopień kapitana ze starszeństwem z dniem 2 stycznia 1932; w 1934 był zweryfikowany w Korpusie Oficerów Artylerii z lokatą 2. Pod koniec lat 30. pełnił funkcję prezesa oddziału Związku Legionistów Polskich w Krośnie[4].
Po agresji ZSRR na Polskę został aresztowany przez NKWD w okupowanym Lwowie. Po zwolnieniu przeniósł się do Krakowa, gdzie rozpoczął działalność konspiracyjną. W 1941 wstąpił do Związku Walki Zbrojnej, później był w Armii Krajowej. W 1944 trafił do organizacji NIE, w której wkrótce został zastępcą komendanta Obszaru Krakowskiego.
Po zakończeniu wojny był członkiem organizacji Wolność i Niezawisłość. Został aresztowany przez komunistyczne służby bezpieczeństwa. Był sądzony w trwającym od 11 sierpnia 1947 procesie pokazowym siedemnastu członków II zarządu WiN i działaczy Polskiego Stronnictwa Ludowego razem m.in. z płk Franciszkiem Niepokólczyckim, Stanisławem Mierzwą, ppłk Alojzym Kaczmarczykiem i majorem Walerianem Tumanowiczem[5]. Wyrokiem Wojskowego Sądu Rejonowego w Krakowie z dnia 10 września 1947 w składzie sędziowskim pod przewodnictwem Romualda Klimowieckiego[6] został skazany na łączną karę śmierci, utratę praw publicznych, obywatelskich i honorowych na zawsze oraz na przepadek mienia. Bolesław Bierut nie skorzystał z prawa łaski. Wyrok wykonano wieczorem 13 listopada 1947 roku na podwórzu więzienia przy ul. Montelupich strzałem w tył głowy. W tym samym czasie zostali straceni inni skazani: Alojzy Kaczmarczyk i Walerian Tumanowicz, katem był strażnik więzienny Henryk Michalik, którego w protokołach wykonania kary śmierci ujęto jako "dowódcę plutonu egzekucyjnego"[7].
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 2592 (1921)[8]
- Krzyż Niepodległości (9 listopada 1931)[9][10]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1937)[11]
- Krzyż Walecznych (1922)[10]
- Srebrny Krzyż Zasługi (1929)[10]
- Śląska Wstęga Waleczności i Zasługi (1921)
- Gwiazda Przemyśla (1920)
- Odznaka pamiątkowa „Orlęta” (1919)
- Odznaka Pamiątkowa 1. Pułku Artylerii Polowej (1929)
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f g h Kandydaci na posłów do Sejmu w okręgu wyborczym nr. 77 (powiaty: sanocki, leski, krośnieński). Inż. Józef Ostafin. „Nowiny”. Nr 36, s. 2, 8 września 1935.
- ↑ Wyniki wyborów do Sejmu. „Kurier Bydgoski”, s. 6, Nr 211 z 12 września 1935.
- ↑ 12. Ogłoszenie. „Lwowski Dziennik Wojewódzki”. Nr 2, s. 22, 30 stycznia 1937.
- ↑ Związek Legionistów Polskich 1936–1938. Sprawozdanie Komendy Naczelnej Związku Legionistów Polskich. Warszawa: 1938, s. 76.
- ↑ 71. rocznica wyroków w procesie krakowskim – 10 września
- ↑ Krok do ekshumacji szczątków bohaterów. dziennikpolski24.pl, 5 maja 2014. [dostęp 2014-11-18].
- ↑ Mogiła pod śmietnikiem. tygodnik.onet.pl, 28 lutego 2013. [dostęp 2020-05-13].
- ↑ Dekret Wodza Naczelnego L. 2980 z 17 maja 1921 r. Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 21, poz. 820
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 260, poz. 352 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ a b c Parlamentarzyści RP. Ostafin Józef 1894–1947. Biblioteka Sejmowa. [dostęp 2014-10-01].
- ↑ M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 410 „za zasługi na polu pracy społecznej”.
Bibliografia, linki
[edytuj | edytuj kod]- Kto był kim w drugiej Rzeczypospolitej. Jacek Majchrowski (red.). Warszawa: Polska Oficyna Wydawnicza "BGW", 1994, s. 385–385. ISBN 83-7066-569-1.
- Strona Sejmowa. Józef Ostafin. sejm.gov.pl. [dostęp 2014-03-11].
- Żołnierze wyklęci. Antykomunistyczne podziemie zbrojne po 1944 roku, praca zbiorowa, Oficyna Wydawnicza Volumen, Warszawa 2002.
- Małopolscy Bohaterowie Niepodległości - Józef Ostafin