Języki gallo-italskie – Wikipedia, wolna encyklopedia

Języki gallo-italskie (Gallo-italico) – języki z grupy języków zachodnioromańskich, używane na obszarze północnych Włoch, na północ od linii Massa-Senigallia.

Spis języków gallo-italskich

wschodnioromańskie	arumuński istrorumuński meglenorumuński rumuński / mołdawski
południoworomańskie	korsykański łacina afrykańska † sardyński (dialekty gallurski – północno-wschodni, kampidański – południowy, logudorski – środkowy i sassarski – północno-zachodni)
zachodnioromańskie	anglo-normandzki † aragoński asturyjski auregnais † burginioński dalmatyński † dgèrnésiais emilijski francuski starofrancuski franko-prowansalski friulski galicyjski hiszpański d. kastylijski kastylijski istriocki jèrriais judeoportugalski † judeowłoski kataloński ladino (judeohiszpański) ladyński liguryjski (dialekt monegaski) lombardzki lotaryński mirandyjski neapolitański normandzki oksytański (dialekty gaskoński, langwedocki, limuzyński, owerniacki, prowansalski i wiwaroalpejski) piemoncki pikardyjski portugalski rioplatense romansz sercquiais sycylijski szampański szuadit † tarencki walencki waloński wenecki włoski zarfatit (judeofrancuski) †