Języki klasyfikacyjne – Wikipedia, wolna encyklopedia

Języki klasyfikacyjne, klasyfikacje – języki informacyjno-wyszukiwawcze, tworzony za pomocą relacji hierarchicznych, odwzorowanych w strukturach jego wyrażeń. Słownikiem klasyfikacji są tablice klasyfikacyjne, a wyrażeniami – symbole klasyfikacyjne^[1].

Do najczęściej używanych klasyfikacji zalicza się następujące klasyfikacje:

• UKD,
• Klasyfikacja Dziesiętna Deweya,
• Klasyfikacja Biblioteki Kongresu,
• Klasyfikacja Dwukropkowa

• Klasyfikacje uniwersalne:
  • Klasyfikacja przedmiotowa Browna;
• Klasyfikacje specjalistyczne,
• Klasyfikacja branżowe (działowe),
• Klasyfikacje specjalne.

• Klasyfikacje biblioteczne,
• Klasyfikacje bibliograficzne:
  • Klasyfikacja Bibliograficzna Blissa;
• Klasyfikacje dokumentacyjne.

• Klasyfikacje wyliczające:
  • Klasyfikacja alfabetyczno-przedmiotowa;
• Klasyfikacje fasetowe:
  • Klasyfikacje analityczno-syntetyczne;
• Klasyfikacje częściowo-fasetowe,
• Klasyfikacje częściowo-monohierarchiczne,

• Klasyfikacje monohierarchiczne:
  • Klasyfikacja biblioteczno-bibliograficzna ZSRR,
  • Klasyfikacja Harrisa,
  • Klasyfikacja Rozciągliwa (Cuttera)
  • Klasyfikacja nauk;
• Klasyfikacje polihierarchiczne,
• Klasyfikacje częściowo-monohierarchiczne,
• Klasyfikacje częściowo-polihierarchiczne^[2].

• Wiesław Babik: Słownik encyklopedyczny informacji, języków i systemów informacyjno-wyszukiwawczych. Warszawa: Stowarzyszenie Bibliotekarzy Polskich, 2002, seria: Nauka, Dydaktyka, Praktyka. ISBN 83-87629-84-7.